A Raven Girl (Book 1)

XIX

The Ravengirl 19

Jack dook opzij. De kogel miste zijn heup maar op een haar na, en boorde zich tot aan het middenstuk in de buitenmuur. De Commissaris vloekte en laadde zijn pistool opnieuw. Daardoor keek hij een fractie van een seconde naar beneden. En dat was precies de tijd die Jack nodig had. Vanuit zijn rol op de grond sprong hij overeind en begon hij te rennen. Hij maakte een sprong, en greep de Commissaris bij zijn middel. Hij stootte zo hard in zijn buik, dat de man achterover viel. Het pistool kletterde uit zijn hand. De Commissaris wilde het wapen snel weer grijpen, maar Jack greep zijn armen en drukte ze tegen de grond. ‘En nu ga je me precies vertellen waar Luna zich bevind.’ Gromde Jack. Zijn ogen spoten vuur.

De Commissaris trapte naar Jack. Maar Jack ontweek de trap. Hij greep de kraag van de man en hees hem half overeind. ‘Vertel het me!’ siste hij. De Commissaris kreeg bijna geen lucht meer en hij mompelde wat. Jack liet zijn kraag los en Thom knalde hard met zijn rug op de grond. Hij kreunde. ‘Een ruïne vlak buiten het dorp.’ Stamelde hij. Een kleine glimlach brak door op Jacks gezicht. Maar zijn ogen stonden nog steeds woedend. Hij trok de man overeind en liet hem meteen weer bukken. Met twee harde klikken bevestigde hij de handboeien om Thoms polsen. Toen trok hij zijn pistool en zette die op de rug van de man. ‘Jij leid ons.’ Zei hij bitter. De Commissaris gromde even, en tilde een mondhoek op. Jack zwaaide naar Ariana en wenkte haar. Haar gezicht verdween voor het raam, en even later kwam ze door de deur van het politiebureau naar buiten gerend. ‘Wauw, Jack!’ Jack glimlachte. ‘Netjes gedaan, maar ik had het beter gekund.’ Zei ze met een knipoog. Jack grinnikte en trok de handboeien van Thom een beetje strakker. Thom gromde, maar Jack negeerde dat. ‘Houd jij hem onder schot? Dan rij ik.’ Zei hij en hij gaf zijn pistool aan Ariana. Toen pakte hij haar pistool uit haar riem. ‘Let’s go!’ zei hij en hij liep samen met Ariana en de gedwongen Commissaris naar zijn groene pick-up.

‘Dus hier is ze.’ Zei Jack toen hij zijn auto stil zette in de berm. Hij trok de sleutel uit het slot en stapte uit. Terwijl Ariana en Thom ook uitstapten, bekeek hij de ruïne. Er stond nog redelijk veel overeind van het enorme, zwarte kasteel wat er ooit had gestaan. Er waren nog minstens vijf kamers. De bovenverdieping was wel helemaal vernietigd, en waarschijnlijk had het gebouw geen kelders. De Commissaris trok aan zijn boeien, maar Ariana duwde meteen het pistool harder in zijn rug. Woedend liep Thom mee. Toen ze onder de stenen boog door stapten, bleef de Commissaris opeens staan. ‘Doorlopen.’ Zei Jack. Maar Thom schudde zijn hoofd. ‘Je bent hier nog nooit geweest, hé?’ vroeg Ariana spottend. Thom rolde met zijn ogen, maar knikte toen. ‘Doorlopen.’ Zei Jack, nu dwingender. Zuchtend liep Thom door. Hij stapte na Jack over de drempel. Meteen slokte het donker hen op.

‘Jack!’ hoorde Jack achter zich. Hij keek om en keek recht in de contouren van Ariana´s gezicht. Ze was lijkbleek. ‘Ik kan je bijna niet meer zien!’ fluisterde ze op scherpe toon. Jack knikte en hief zijn hand. ‘Het komt goed. We zijn hier zo weer weg. Zodra we de Ravengirl te pakken hebben.’ Ariana knikte en het laatste beetje van haar gezicht verdween weer in de schaduw. Maar nog geen tel later hoorde Jack opeens een gil vlak achter zich. Hij draaide zich in een reflex om en laadde zijn pistool. Hij wilde bijna schieten, toen Ariana uit de schaduw in het licht kroop dat een van de verduisterde ramen op de grond wierp. ‘Gaat het?’ vroeg Jack. Hij hielp haar overeind. Ze knikte. ‘Waar is Thom?’ zei Jack toen, en hij keek om zich heen. Ariana legde peinzend haar hand op haar kin. ‘Ik voelde dat iets hem vastpakte. Het volgende moment werd hij de schaduw ingetrokken. En ik hoorde ook een zacht geklik, als van een deur die sloot!’ Jack liep de schaduw in. Ariana volgde hem. Ze begreep meteen waar hij naartoe wilde. Ze begonnen met hun handen langs de muur te voelen. Op zoek naar de verborgen deur.

‘Waar? Wie? Wat...’ ‘Hou jij je kop maar!’ ‘Ow, eh… Fijn om je eindelijk te ontmoeten!’ ‘Ik zei hou je kop! En je vind het niet fijn, je bent doodsbang voor me. Als je niet bij me in het krijt had gestaan, had ik je een maand geleden al vermoord.’ ‘Ik moet mijn schulden aflossen.’ ‘Weet je überhaupt nog wélke schuld?!’ ‘Ik heb je vier jaar geleden als moordverdachte willen opsluiten…’ stamelde Thom. ‘Ja, dat klopt.’ Siste Luna. ‘Maar wat bedoelde je eigenlijk met…eh… in het krijt hád gestaan?’ ‘Je staat nu niet meer bij me in het krijt.’ ‘Dus ik ben niet langer iets aan je schuldig?’ ‘Je bent me meer schuldig dan ooit! JE HEBT HÉM HIER GEBRACHT!’ Thom deinsde achteruit totdat hij met zijn rug tegen de muur van de kleine kamer stootte. ‘Ik wilde niet…’ ‘ALS JE GEWOON WAT BETER JE BEST HAD GEDAAN EN JE NIET HAD LATEN BETRAPPEN ZAT JE NU NOG MET JE LUIE POTEN OP JE BUREAU!’ De stem van Luna klonk hysterisch. Ze kwam dreigend op hem af. Haar zwarte haren omsluierden haar gezicht. Alleen haar felblauwe ogen waren duidelijk te zien. ‘Wat ga je…?’ ‘Je hebt een stukje van mijn plan verpest. Een heel belangrijk stukje. Dus je bent me nu iets anders schuldig.’ Luna kwam steeds dichterbij hem totdat haar adem langs Thoms gezicht streek. ‘Wat dan?’ vroeg Thom. Zijn stem trilde van angst. ‘Je betaalt The Ravengirl… met je leven.’ En met één beweging stak ze een mes door zijn hart.

-----------------------------------------------

Wazaaaa! Alweer een chapter! Ik hoop dat jullie het spannend genoeg vonden! Wat gaat er gebeuren? :D