The Revenge (Dutch/Nederlands)

Hoofdstuk 5

'Caiden?' vraag ik zacht terwijl ik half achter de deur van zijn kamer sta. Ik heb besloten om hem te zeggen wat ik ervan vind dat hij zo vaak naar feestjes gaat en illegale dingen doet. Gisteren was het heel gezellig, maar vandaag, of eigenlijk over een uurtje, gaat hij naar een feest..
'Wat is er?' vraagt Caiden, hij weet meteen dat er iets aan de hand is.
'Eehm..' Ik leun een beetje op mijn ene been en dan weer op mijn andere been.
'Wil je vanavond thuis blijven?' vraag ik zacht. Aah! In dit soort dingen ben ik altijd zo ontzettend slecht!
'Waarom? Is er iets gebeurt?' Ik schud mijn hoofd.
'Wat is er dan?' Ik open mijn mond om hem te vertellen dat hij misschien beter thuis kan blijven, maar ik kan het niet.
'Eehm... Ik-ik voel me niet zo heel goed... Ik moest net ook al bijna- eeh overgeven,' stamel ik.
'Je bent zo zwak, Lucy. Waarom vertel je hem niet gewoon de waarheid?' zegt een stem in mijn hoofd. Ik zucht inwendig. Ik weet het. Caiden trekt snel een zwart shirt aan en loopt naar me toe. Hij legt zijn hand op mijn voorhoofd en dan op mijn wang.
'Je bent niet heel warm...' zegt hij vooral tegen zichzelf.
'Je ziet wel een beetje witjes, misschien is het inderdaad beter als ik thuis blijf.'
'Vind je het niet erg dan?' vraag ik zacht. Caiden krijgt een kleine glimlach op zijn gezicht.
'Ik vind het wel jammer, maar het is niet anders. Jij kan er ook niks aan doen.' Ik glimlach en geef Caiden een knuffel.
'Zwakkeling,' zegt de stem. Oh, hou toch je mond, hij gaat in ieder geval niet naar het feestje.
'Nou, kom op. Trek wat comfortabels aan, dan pak ik alvast wat dekens en kussens.' Ik laat Caiden los en knik. Dan loop ik naar mijn kamer en trek ik mijn pyjama aan. Ik loop naar beneden en tref daar Caiden aan die een soort van bed op de bank probeert te maken. Op de salontafel staat een pak zakdoekjes, een pakje paracetamol en een glas water, waardoor ik een  glimlach op mijn gezicht krijg. Soms kan hij zo lief en bezorgd zijn. Ik loop naar binnen en ga op de bank zitten.
'Hey, neem even een paracetamol, dat helpt.' Caiden pakt het glas water en drukt één paracetamol uit het strookje en geeft het dan allebei aan mij. Ik neem het pilletje en drink het glas in een keer helemaal leeg. Ik kruip over de bank naar het bedje dat Caiden heeft gemaakt en ga liggen. Mijn "lieve" broer stopt me in en gaat dan recht staan.
'Kusje?' vraag ik als een klein kind.
'Ieuw nee, dan krijg ik allemaal vieze bacteriën op mijn goddelijke lippen,' zegt hij, terwijl hij arrogant naar me kijkt. Ik lach hard.
'Oké, ten eerste; auw! Dat is echt gemeen, en ten tweede; goddelijke lippen? Ieuw!'
'Niks ieuw! Vraag het maar aan Ann,' zegt Caiden. Ik lach alweer hard.
'Ik weet niet of zij ooit nog met jou wil praten,' grinnik ik.
'Ja, en dat is allemaal jouw schuld.' Ik lach weer. Caiden pakt het lege glas.
'Mijn vriendje,' zegt hij hoofdschuddend. 'Mocht je willen.' Ik grinnik en kijk naar Caiden, terwijl hij de woonkamer uitloopt. Even later komt hij weer terug met een nieuw glas water en voor hemzelf ook wat te drinken. Hij zet het op de salontafel en ploft dan op de bank.
'Wat wil je kijken?' vraagt hij. Ik krijg een grijns op mijn gezicht.
'Nee niet-'
'Friends!' zeg ik blij. Mokkend zet Caiden Friends op en gaat hij achterover zitten. 
'So no one told you life was gonna be this way!!' zing ik hard mee en dan doe ik dat klap stukje. 
Caiden zucht gefrustreerd en zakt nog verder naar beneden. 

Na een paar afleveringen van Friends beginnen mijn ogen zwaar te worden. Caiden merkt het en zet meteen de aflevering op pauze.
'Bed tijd,' zegt hij.
'Serieus?! Waarom? Het is nog maar half tien,' zeg ik.
'Ja, maar jij voelde je niet lekker dus het is beter om vroeg naar bed te gaan,' zegt Caiden. Hij gebruikt het gewoon als excuus om geen Friends meer te hoeven kijken. Ik kijk hem met gespleten ogen aan en stap met tegenzin van de bank af. Caiden volgt me naar boven en wacht daar tot ik klaar ben met tandenpoetsen.
'Morgen komen mama en papa thuis,' zeg ik terwijl ik in mijn bed ga liggen.
'Ja, weet ik.'
'Moeten we nog een taart bakken, of de boel versieren?' vraag ik spottend. Caiden grinnikt.
'Ik denk dat ze dan gewoon gaan zeggen dat we onze "troep" moeten opruimen,' zegt hij. Ik grinnik ook.
'Is het goed als ik zo meteen wat vrienden laat komen?' vraagt Caiden na een tijdje stilte. Ik kijk hem aan.
'En dat vraag je aan mij? Ik dacht dat jij de baas was hier.'
'Ha-ha, even serieus Lucy. Vind je het erg of niet?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd.
'Ik heb je vrienden nog nooit ontmoet, maar... ik vertrouw je,' zeg ik.
'Oké.'
'Maar als ze in mijn kamer komen trap ik ze eruit,' zeg ik terwijl ik Caiden serieus aankijk. Hij lacht kort.
'Ik zal ze waarschuwen. Welterusten Little L.'
'Welterusten Little C.' Caiden loopt mijn kamer uit en ik hoor hem de trap af lopen.  

Caiden Jones

Ik loop naar beneden, ruim de kussens en dekens op en plof op de bank. Ik pak mijn telefoon en open mijn contacten. Oké, wie is er altijd het minst snel dronken? Ah, ik weet het al. Ik tik Nathan aan en hou de telefoon bij mijn oor.
'Hey Caiden gast! Hoe gaat ie?' vraagt Nathan. Nathan is één van mijn drie beste vrienden, natuurlijk heb ik nog wel meer vrienden, veel meer zelfs, maar met hen ben ik wel echt het meeste bevriend. Zij weten ook als enige dat ik een zusje heb, verder weet niemand dat hier. Voor Lucy's veiligheid. Ik bedoel, als één van de mensen waar ik mee om ga zich tegen mij keert, om de een of andere reden, dan kan ik het niet riskeren dat ze Lucy tegen me gaan gebruiken.
'Ja op zich wel oké. Lekker gefeest laatst?' vraag ik hem.
'Ja tuurlijk gast. Jij? Ik hoorde van wel,' zegt hij. Ik lach.
'Ja altijd.'
'Maar eh waar ben je?' vraagt hij dan.
'Thuis,' zeg ik droog.
'Waarom? Ik dacht dat je vanavond zou komen.'
'Lucy is ziek,' zeg ik.
'Oh, dat komt niet heel goed uit, maar zij kan er ook niks aan doen,' zegt Nathan.
'Nee, dat zei ik ook al.'
'Wie is dat?' vraagt een stem luid.
'Caiden,' zucht Nathan.
'Caiden!! Heeeeeyy!!' roept Dean dronken aan de andere kant van de lijn.
'Is hij nu al dronken?' vraag ik lachend.
'Ja, zijn familie heeft hem uit huis gezet en heeft het contact verbroken, omdat ze erachter zijn gekomen wat hij allemaal doet als hij niet thuis is. Dus hij heeft zijn gevoel weg gedronken,' zegt Chris die er ook opeens bij is gekomen.
'Dat is stom,' zeg ik.
'Hey, Caiden hoe gaat het met... eeh hoe hete ze ook alweer...' Dean valt stil en ik hoor Nathan en Chris zuchten.
'Zijn wij ook altijd zo dom als we dronken zijn?' vraagt Chris.
'Ik heb geen idee, dan ben ik zelf ook dronken,' zeg ik lachend.
'Oh ja! Ik weet het weer! Maar... waarom wou ik dat weten?' vraagt Dean. Ik lach hard, wanneer Nathan en Chris weer zuchten.
'Heeft Dean trouwens al een plek om te verblijven?' vraag ik.
'Nee,' zucht Chris.
'Jullie wilden mijn huis toch zo graag een keer zien?' vraag ik Chris en Nathan.

Hoofdstuk 5!!

Hopelijk vonden jullie het leuk!

Niet veel mensen lezen dit trouwens. 

Maar ach, het maakt ook niet zo veel uit. Als de mensen die het wel lezen het maar leuk vinden, toch?

Ik ga maar weer eens!

Doei!

Xxx Indy