The Revenge (Dutch/Nederlands)

Hoofdstuk 12

Lucy Jones

Voordat ik het wist stond de parkeerplaats van de school vol met politie auto's. Rond de hele school liepen leraren en politieagenten rond om de kinderen naar huis te sturen. De school is nu officieel een misdaad scène. Er lopen veel mensen in witte pakken rond die foto's maken. Leerlingen die er snel bij waren werden ondervraagt, leerlingen die de persoon persoonlijk kende werden ondervraagt, leraren werden ondervraagt. En er gebeurde nog veel meer.
Ik ben zelf nogal geshockeerd van wat ik zag en wil daarom graag naar huis nu.
Zayns vader komt naar ons toe lopen.
'Kom op jullie ook. Ga naar huis. Bijkomen van de schrik. Praat erover met je ouders. Ik weet dat jullie met z'n alleen een heel onderzoek zijn gestart, maar zet dat nu even aan de kant, oké?' We knikken en gaan naar huis.

Eenmaal thuis aangekomen roep ik meteen naar Caiden. Hij komt de keuken in gelopen en meteen krijg ik tranen in mijn ogen.
'Hey, gaat het?' vraagt hij. Ik begin te snikken en schud mijn hoofd. Hij komt naar me toe en slaat zijn armen om me heen.
'Ssht, stil maar. Het komt allemaal goed.'

*

Het is nu zaterdag. We waren de hele week vrij van school. Caiden is net weggegaan, geen idee waarheen en over ongeveer vijf minuten komen mijn vrienden. Ik zet alvast zes glazen klaar en dan gaat de bel. 
Voor de deur staan Charlie en Zayn. Ik laat ze binnen en we leggen alvast alles klaar. Ik heb de nieuwsberichten uitgeprint en de belangrijke dingen een kleurtje gegeven. 
Al snel komt de rest ook en zitten we met z'n allen aan de keuken tafel dingen te bedenken. 
'Wie leek er trouwens ook al weer op mij, Kyle?' vraag ik. Kyle kijkt even rond en pakt dan een blaadje. Ik pak het van hem over en bekijk het. 
'Karen Vos - Thomas'.
Mijn wenkbrauw schiet omhoog. Ik sta op en loop naar de woonkamer. Ik loop meteen door naar een foto lijstje en hou het blaadje naast het lijstje. 
Dat is mijn oma...
Ik loop weer terug naar de keuken. Iedereen kijkt me vragend aan. 
'Dat is mijn oma...'
'Je oma?' vraagt Alice.
'Ja...' 
'Waarom zijn we daar niet eerder achter gekomen?' vraagt Zayn. 
Ik denk even na, maar dan weet ik het opeens.
'We hebben de hele tijd naar de binnenkant gekeken, het verhaal, misschien moeten we naar de buitenkant kijken. De personen zelf. Misschien hebben ze wel iets te maken met de personen die nu vermoord worden,' zeg ik. 
Iedereen begint meteen te kijken en ik loop snel naar de tafel. 
'Wacht! Ik denk dat ik iets heb!' zegt Kyle. Iedereen stopt met zoeken en kijkt naar hem. 'Dat meisje Taylor. Wat was haar achternaam ook alweer?' 
'Hansen,' zegt Charlie. 
'Oké, kijk. Fred Vikander, één van de zeven mensen', Kyle legt het strafblad voor hem neer zodat wij het kunnen zien, 'Noah Vikander, het eerste slachtoffer. Allebei dezelfde achternaam.' Kyle legt het nieuws bericht op tafel, naast het strafblad. 'En dan. Margaret de Jong, één van de zeven mensen. Cole de jong, het tweede slachtoffer.' Kyle doet weer hetzelfde met de bladen. 'Als laatste: Jack Hansen, één van de zeven en Taylor Hansen... Het derde slachtoffer...' 
Het is helemaal stil. Charlie is de eerste die durft te spreken. 
'Dus... omdat deze zeven mensen vijftig jaar geleden de broer van zijn opa hebben aangereden, is hij nu bezig om al hun kleinkinderen te vermoorden?' vraagt hij.
Het is weer stil. Iedereen zit daar maar een beetje, terwijl een paniekerig gevoel mijn lichaam overneemt. Een naam spookt rond in mijn hoofd. 

Caiden

Ik pak mijn telefoon en bel zo snel als ik kan Caiden. Hij neemt niet op, dus ik bel nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. 
'Lucy, hey. Rustig.' Ik voel een hand op mijn schouder en ik kom uit mijn trans. 
'Ik wil niet dood...' fluister ik tegen Zayn. 
Alice en Olivia staan op en geven me een knuffel. 
'Het komt allemaal wel goed. Caiden kan heel goed voor zichzelf zorgen en we gaan nu meteen Zayns vader bellen, oké?' vraagt Olivia. Ik knik en ga op een stoel zitten. Zayn is al bezig met bellen en Alice en Olivia gaan ook weer zitten. 
'Ja, hey pap, ik moet je iets vertellen,' zegt Zayn. 
'...' 
'Ja maar-'
'...'
'Wat...?'
'...'
'Weten jullie al van wie?' 
'...'
'Oké...'
'...'
'Doei...' 
Zayn hangt op en kijkt ons aan. 
'Er is nog een lijk gevonden...' zegt hij. Mijn ogen vergroten. 
'Van wie?' 
'Dat weten ze nog niet...'
'Waar?' 
'In het park.'
We horen sirenes deze kant op komen. Die gaan vast naar het park, dat is hier heel dichtbij. Ik ren meteen de keuken uit naar de kapstok. Ik doe mijn jas en schoenen aan en ren naar buiten. 
'Lucy wacht! Je kunt niet zo maar alleen naar buiten!' hoor ik iemand roepen, maar ik negeer het. Ik kom steeds dichter bij het park. Ik zie al politie wagens staan. Ik zie Zayns vader lopen en ren erheen. 
'Lucy wacht!' hoor ik Charlies stem achter me roepen. 
'Meneer West!' zeg ik haastig wanneer ik bij hem ben. 
'Lucy, wat is er aan de hand?'
'Weten jullie al wie het is?' Laat het alsjeblieft niet Caiden zijn. Alsje, alsjeblieft! Hij doet dan wel slechte dingen, maar hij is heel aardig! Hij kan veranderen!
'Ja, het is-' 
'Alsjeblieft zeg niet dat het Caiden is. Hij neemt zijn telefoon niet op en we zijn er net achter gekomen dat-' Ik word van achteren gegrepen en tegen iemand aangedrukt. 
'Sorry meneer West. Lucy is zoals gewoonlijk weer eens in paniek, omdat haar broer niet opneemt,' verontschuldigd Charlie zich.
'Oh het geeft niet hoor. Ik snap dat er wat angst is bij sommige mensen, omdat de moordenaar blijkbaar achter jonge mensen aan gaat,' zegt meneer West. 
'Ja, over dat,' begint Zayn. 'We denken dat we weten wie het is.' 
Meneer West zucht. 
'Jongens, ik snap dat het allemaal heel spannend is enzo, maar ik heb hier geen tijd voor. Er gaan mensen dood. Serieus dood. Dit is geen grapje. Laat dit over aan de politie. Die hebben er veel meer verstand van dan jullie,' zegt hij. 
'Maar pap-'
'Nee, niks Zayn. Ik wil het niet horen! Van jullie allemaal niet! Er is hier een lijk van een tien jarig meisje gevonden! Jullie kunnen hier niet zomaar komen binnen vallen en doen alsof jullie alles weten! Dat is respectloos! Tegenover het slachtoffer, tegenover de nabestaanden én tegenover de politie! Nu gaan jullie allemaal naar jullie eigen huis en gaan jullie bezig met normale tiener zaken!' zegt meneer West. 
Zayn wil nog iets zeggen, maar Alice is hem voor. 
'Het spijt ons als we iemand hebben beledigd. We hadden ons er niet mee moeten bemoeien,' zegt ze. 'We zullen nu gaan.' 
Charlie laat  me eindelijk los en we draaien met gebogen hoofden om, behalve Zayn. Hij is heel boos. 
'Waarom kun je nou niet een keer gewoon naar me luisteren! Nadat mam dood is negeer je ons totaal! Je bent alleen maar bezig met werk! En dan doe ik eindelijk een keer iets wat met jouw werk te maken heeft en dan wil je het niet eens horen! Wanneer is de laatste keer dat je Nina en Naomi zelf naar bed hebt gebracht?' vraagt Zayn kwaad. Meneer West blijft stil. 'Dat bedoel ik.' Zayn draait boos om en loopt weg. Iedereen gaat naar zijn eigen huis en Charlie brengt mij naar huis, omdat hij niet wil dat ik alleen over straat loop... 

Hoi hoi!

Hier is hoofdstuk 12!  

Ik hoop dat jullie het nog een beetje snappen en leuk vinden!

Doei!

Xxx Indy