The Revenge (Dutch/Nederlands)

Hoofdstuk 10

Zayn West

Ik lig in bed te Netflixen wanneer beneden mijn vaders telefoon gaat. Meteen komt zijn hoofd weer in mijn gedachten. Luke Jacobs. Hij is zo... verdacht... 
Ik besluit om in de hal te gaan zitten en mee te luisteren met het gesprek van mijn vader. 
'... geen aanwijzingen op de zaak? Serieus?'
'...'
'Niks?' 
'...'
'Oorzaak van dood? Is het moord?' 
'...' 
'Oké, dus misschien heeft het iets te maken met de moord op oud en nieuw.'
'...'
'Ja, ja ik weet dat er nog niet genoeg bewijs is om die twee moorden aan elkaar te linken, maar ik heb een onderbuik gevoel.' 
'...' 
'Het kan nooit kwaad om het te overwegen.' 
'...'
'Wacht wat?' Ik spits mijn oren.
'...'
'Zijn er al eenheden heen dan?' 
'...'
'Ik bel Simpsons op en dan kom ik er meteen aan.' 
'...' 
Het is even stil beneden, maar dan hoor ik papa's stem weer. 
'Ja, Simpsons. West hier. De auto waarmee Noah Vikander mee is aangereden is gevonden,' zegt mijn vader. 
'...'
'Ja, we moeten er nu heen.' 
'...'
'We moeten het gebied afzetten en dan komt het onderzoeksteam om te kijken naar sporen. Ben je nou naar de politieacademie geweest of niet?' vraagt mijn vader geïrriteerd.' 
'...'
'Schiet nou maar op.' Daarna wordt het stil. 
Ik hoor voetstappen deze kant op komen en loop snel weer naar mijn kamer. 
'Ik moet weg voor politie zaken!! Zayn let jij even op je zusjes?!' roept mijn vader naar boven.  
'Is goed!' roep ik terug. Een paar seconden daarna hoor ik de voordeur dicht gaan. 
Er wordt zacht op mijn deur geklopt, daarna gaat de deur open. In de deuropening staan mijn twee zusjes. 
'Zayn, ik ben bang...' zegt Nina met traantjes in haar ogen. 
'Waarom?' vraag ik. 
'Omdat het donker is en papa is weg...' zegt ze met een pruillipje en ze begint zacht te huilen. Ze verstopt haar gezicht in haar knuffel beer en Naomi weet niet wat ze moet doen. Ik sta op uit bed en loop naar ze toe. Ik til ze op en zet ze in mijn bed neer. Ik ga tussen hen in zitten en sla mijn armen om ze heen. 
'Zal ik een verhaaltje vertellen?' vraag ik. Nina knikt en steekt haar duim in haar mond. Naomi kruipt dicht tegen me aan. 
'Lang lang geleden waren er twee kleine prinsesjes, ze woonden in een groot paars kasteel, met blauwe glitter vlaggetjes. Ze waren bevriend met iedereen in het rijk en waren heel gelukkig. Tot op een dag hun trollen vriendje langs kwam. Hij was naar het grote donkere bos geweest en wat hij daar gezien had... was niet voor de ogen van kleine meisjes bestemt. "Oh koningin! U moet de ridders erop afsturen! Straks komt het hier heen!" riep het kleine trolletje paniekerig. 
"Wees maar niet bang, Marcel, hij zal niet hier komen zolang ik koningin ben,' zei de koningin.'
'Wacht!' zegt Nina met haar hoge stemmetje. 'De trol heet Marcel?' vraagt ze. 
'Ja,' zeg ik. 
'Maar dat is toch geen trollen naam?!' lacht ze. 
'Nou, deze trol is heel speciaal. Daarom is hij ook bevriend met de prinsesjes,' zeg ik. Nina gaat akkoord met het antwoord en gaat weer liggen. 
'Oké, goed. Waar was ik? Oh ja. De trol knikte en liep de troonzaal uit. Toch had hij nog steeds een naar gevoel in zijn buikje. Hij ging naar de twee kleine prinsesjes en vertelde het hele verhaal over het enge monster in het bos. De twee kleine prinsesjes waren zo onder de indruk dat ze die nacht niet konden slapen. Ze besloten om stiekem uit huis te sluipen en te gaan kijken. Kijken kon toch geen kwaad? Ze gingen op hun regenboog eenhoorns naar het donkere bos. Ze reden steeds verder en verder, tot diep in het bos. Daar kwamen ze uit bij een grote grot. Ze stapten van hun eenhoorns af en maakten ze vast aan een boom. Samen liepen ze de grote donkere grot in. Ze zagen niet veel, maar konden toch een groot ding zien liggen. Het ademde langzaam. 
'Volgens mij slaapt hij,' zei het ene prinsje zacht. Ze liepen iets verder om het misschien beter te kunnen zien. Maar opeens viel het kleintje prinsesje over een steen. Het werd opeens ijzig stil in de grot. De twee prinsesjes hoorde laag gegrom en de schim voor hen begon te bewegen. Ze moesten steeds verder omhoog kijken, want het wezen werd steeds groter en groter. Uiteindelijk stonden ze oog in oog met het grote... enge... griezelige...' Ik wacht even en Nina en Naomi wachten in spanning af. 'Kietel monster!' Ik begin ze te kietelen en meteen beginnen ze te lachen en te gillen. Ik stop met kietelen en ga verder met het verhaal. '"Wat doen jullie hier in mijn grot?" vroeg het kietel monster kwaad. "W-we wilde alleen e-even kijken, meneer het monster..." zei het oudste prinsesje. Het was weer helemaal stil. De prinsesjes wachtten af op de reactie van het monster. "Oh, nou welkom in mijn grot. Je kunt niet veel zien, want het is donker. Ik zal wel even een lichtje aan doen." De prinsesjes hoorden wat gerommel en toen ging er een lichtje aan. De prinsesjes keken de grot rond. Het zag er heel gezellig uit. Er was een enorme bank en enorme stoelen en tafels. De prinsesjes dronken een kopje chocolademelk met het grote kietel monster en kwamen erachter dat hij best aardig was. Zijn echte naam was Gerrit trouwens. Na ongeveer een uurtje gingen de prinsesjes weer terug naar het kasteel. Ze waren heel moe van hun avontuur. Toen ze terug kwamen gingen ze meteen slapen. Einde.' Ik kijk naar mijn zusjes en zie dat ze in slaap zijn gevallen. Ik glimlach en leg mijn deken wat meer over ons heen. Ik pak mijn telefoon en app Charlie en Lucy over het gesprek van mijn vader. 

Charles Moore

Zenuwachtig sta ik voor de spiegel. Zie ik er wel goed uit? Of moet ik toch dat donkerblauwe shirt aan doen? Ik zucht en wil net mijn overhemd uit doen, wanneer de deurbel gaat. 
'Charlie! Hij is er!' roept mijn moeder naar boven. Shit! Ik loop zenuwachtig naar beneden en tot mijn opluchting zie ik dat Dean ook netjes is gekleed. Hij ziet er goed uit. Hij heeft een zwart overhemd aan en een zwarte jeans. Hij heeft zijn overhemd niet in zijn broek gedaan en ik wel. Ik heb een wit overhemd aan en een zwarte spijkerbroek. Ik lach zacht. 
'We hebben bijna hetzelfde aan,' zeg ik. Dean lacht en steekt zijn arm uit. Ik haak mijn arm om de zijne. Ik zeg nog even gedag tegen mijn ouders en ga dan met Dean mee. 
We stappen in de auto en Dean rijdt weg. 
Even later komen we aan bij een Italiaans restaurant. Oeh, ik hou van Spaghetti. We stappen uit en lopen naar binnen. 
'Ik heb een reservering onder de naam Robinson,' zegt Dean. De man knikt en neemt ons mee naar een tafel voor twee. We krijgen twee menukaarten en bestellen alvast drinken. 
'Dus... vind je het restaurant leuk?' vraagt Dean nerveus. 
'Ik vind het geweldig,' zeg ik, terwijl ik rond kijk. 
'Oké, gelukkig. Ik wist namelijk niet echt wat ik moest kiezen,' zegt Dean. Ik glimlach. 
'Als we het maar gezellig hebben toch?' 
Dean knikt. 'Dat is waar.' 
Dean en ik praten even een beetje over onszelf. Dean vertelde dat hij uit huis is gezet, omdat hij op jongens valt... Dat is zo erg voor hem. Gelukkig heb ik ouders die mij supporten... Hij schaamde zich zo erg dat hij zijn vrienden had vertelt dat zijn ouders zijn leefstijl niet goed vonden. Daarna heeft hij het Lucy verteld en toen heeft zij dus mijn nummer gegeven. 
'Mijn vrienden reageerden eigenlijk best positief. Ze waren wel een beetje verbaasd, maar verder ging het best goed,' eindigt Dean zijn verhaal. 
'Ik ben blij dat je toch nog goed terecht bent gekomen,' zeg ik. Ik glimlach naar hem en hij lacht terug. Ons moment wordt verbroken door een ober die ons eten brengt. Mijn telefoon trilt en ik kijk even snel wat het is. 
Een bericht van Zayn over het onderzoek. Ze hebben de auto gevonden. Ik zie dat Lucy al aan het typen is en ik besluit om mijn telefoon weer weg te doen. 
We eten ons eten en praten de hele avond. Na het restaurant hebben we nog gewandeld door de stad. Dean wilde niet naar het park, want hij was bang dat die moordenaar daar zou zijn. 
Hij is zo ontzettend aardig en lief en zorgzaam en stoer en sterk en... ugh! Hij is gewoon perfect! 
Ik kom pas na twaalfe thuis en ga dan meteen naar bed.