#Unicode
"အားးး ရှက်လိုက်တာ။ ဘာလို့များ လမ်းမှာအဲ့လိုထိုင်ငိုဖို့စိတ်ကူးပေါက်သွားရတာလဲ ရွှေရေးရာ... ရှက်လွန်းလို့သေတော့မှာပဲ"
ရွှေရေး ပါးစပ်မှပွစိပွစိရေရွတ်ရင်း ခြေထောက်နဲ့ကြမ်းပြင်အား တဒုန်းဒုန်းဆောင့်ကာ ခုန်ပေါက်နေသေးသည်။
"ဟဲ့...သား အပေါ်ကနေ တဒုန်းဒုန်းလုပ်မနေနဲ့။ မကြီးမငယ်နဲ့ ဘယ်လိုတွေဖြစ်နေတာတုန်း"
ဒေါ် ကြည်ဖြူခင် မိမိဆိုင်မှစာရင်းတွေတွက်နေရင်း အပေါ်ထပ်မှ တဒုန်းဒုန်းအသံကြားတာကြောင့် သားဖြစ်သူ ရွှေရေးထက်အား အော်ကာ သတိပေးလိုက်သည်။
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး မေမေ ။သား ပိုးဟပ်တွေ့လို့ လျှောက်ပြေးနေတာပါ"
မေမေ အော်သတိပေးမှ မိမိဘယ်လောက်စိတ်လွှတ်နေသည်ကိုသိကာ မိမိကြောက်သော ပိုးဟပ်ကိုသာ ရွှေရေး လွှဲချလိုက်ရသည်။
"ဟင်...ကားတစ်စီးပါလား? ဒီလမ်းကြားထဲမှာ ကားရှိတာဆိုလို့ ယွန်းဆုမတို့အိမ်တစ်အိမ်ပဲရှိတာပါ။
ပြီးတော့ ဒီကားက ယွန်းဆုမတို့အိမ်က ကားလည်းမဟုတ်ဘူး"
ရွှေရေး လက်ညှိုးနဲ့ သူ့မေးစေ့အားပွတ်ရင်း စဉ်းစားနေသည်။
"အားးးးး ဒါ ဟိုကောင့်အိမ်က ကားကြီးဟ"
အတန်ငယ်စဉ်းစားပြီးမှ သတိရကာ ထအော်လေတော့သည်။
Ring...Ring...Ring...
ရွှေရေးရဲ့ဖုန်းလေး တုန်ခါနေလေသည်။
နံပါတ်အစိမ်းမို့ ရွှေရေးမကိုင်ပဲ ဖုန်းကို Silentလုပ်ပြီး မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ကာ မျက်နှာကို နို့ရည်အနည်းငယ်လိမ်းလိုက်သည်။
ပြီးမှ ဖုန်းကိုကိုင်ကာ သီချင်းဖွင့်မည်အလုပ်...
Ring...Ring...Ring...
"ချီးတဲ့မှပဲ သေမလို့ခေါ်နေတာလားဟ။ ည11နာရီတောင်ထိုးတော့မယ့်ဟာကို"
ရွှေရေး နံပါတ်ကိုကြည့်လိုက်ရာ ခုနက ခေါ်နေသောနံပါတ်ပင်ဖြစ်သည်။
"ကြည့်ဦး ခေါ်ထားတာလဲ အခါတစ်ရာလောက်ရှိတယ်။ ငါ့ Call Logကြီးလဲ နီရဲနေပြီ။ နေဦး ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကို ဆဲပစ်ဦးမယ်"
YOU ARE READING
သနားခ်စ္(Completed)
Teen Fiction#Unicode အချစ်ဆိုတာ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် သတိမထားမိလိုက်တဲ့ အချိန်မှာတောင် ဖြတ်ခနဲ ဝင်ရောက်လာတာမျိုး... #စိုင်းအံ့ဘုန်းဇော် ကမ္ဘာပေါ်မှာ လူရှုပ်လူပွေတွေလောက် မုန်းတာမရှိဘူး... #ရွှေရေးထက် ကိုယ့်ချစ်သူနဲ့ ပေါင်းဖက်ခွင့်ရတာလောက် ပျော်ဖို့ကောင်းတာ မရှိတော့ဘ...
