Lily Jones

Het nieuwe jaar begint met een knaller

Eens was er een meisje genaamd Lily Jones. Ze was dertien jaar oud en woonde ergens aan de kust. Ze leefde het leven waar iedere tiener van droomde. Ze had geweldige ouders, had geweldige vrienden en deed het goed op school. Elke dag stond ze vrolijk op en ging ook weer blij naar bed.
Elke ochtend, wanneer ze opstond, wierp ze een blik op de mooie zonsondergang die weerspiegelde op de zee. Elke middag, na school, zat ze bij haar raam huiswerk te maken zodat ze ondertussen naar die kleine mensjes en boten kon staren. En 's avonds staarde ze naar de sterrenhemel.
Op school deed ze het geweldig en haalde alleen maar hoge cijvers. Docenten zeiden altijd dat Lily een hoger intelect had en prezen haar daar ook mee.
Ze had twee beste vriendinnen waarmee ze alles deed. Ze sprak bijna elke dag af en hingen vaak rond.
Al dat maakte Lily gelukkig. Maar dat was verleden tijd. Niks zal meer hetzelfde zijn en dat geluk? Dat zou waarschijnlijk zo zeldzaam worden als een eenhoorn die spreekt.

Het begon allemaal op oudjaarsavond. De hele familie had zich verzamelt op het strandje naast het huis van de familie Jones. Iedereen was aanwezig, al Lily's neven, nichten, ooms en tantes. Samen zaten ze met zijn allen in het zand naar al het vuurwerk te kijken. De een kletste met de ander over winkels, de ander over werk, iedereen maakte grappen en had lol, je weet wel, wat je normaal is voor een familie en gespreksonderwerp. Maar goed, een van Lily's neven had het voor elkaar gekregen om Lily's vader te laten schrikken met een nep spin. Dat was zo typisch John, altijd grappig proberen te doen en aandacht trekken.
Ook staken haar vader, ooms en neven allerlei soorten vuurwerk af. Van rotjes tot vuurpijlen. Dat was altijd al zo geweest. Elk jaar hadden ze wel wát vuurwerk. Meneer Jones ging altijd voor oud en nieuw samen met een van zijn broers naar een speciale winkel en kochten zoveel totdat al het gespaarde geld op was. Lily's neven hadden meestal van dat goedkopere vuurwerk bij zich. Van dat 'grondvuurwerk' dat je overduidelijk niet op zand kon afsteken.
'De supermarkt heeft het laatje weer vol of niet soms?' vroeg meneer Jones meestal als hij zijn neefjes aan zag komen lopen met een paar tassen vuurwerk.
Lily wed nog steeds dat die jongens een geheime handel hebben en daarmee heel veel geld verdienen, want niemand kan zoveel vuurwerk kopen met alleen zijn of haar zakgeld.
Om middernacht, precies om twaalf uur, stak Lily's jongste neef een vuurpijl af. Het was zijn eerste had hij trots vermeld. Onder begeleiding van Lily's vader, ooms en andere neven stak hij de vuurpijl af. Hij hield de lont bij de pijl, liep snel weg en keek hoe het de lucht in de schoot. Iedereen begon te applaudisseren en haar neef boog een paar keer.
Alleen die enthousiaste sfeer bleef niet lang hangen. Iedereen stopte met applaudisseren en praten en keek toe wat er gebeurde. Die pijl, die Lily's neef had afgestoken, werkte niet. Het vloog nog door de lucht, recht op haar huis af. Lily wist meteen wat er zou gebeuren, wat niet heel fijn was. Eerst was iedereen blij, maar toen ze de pijl zagen en er achter kwamen dat het op het huis afkwam, sloeg iedereen alarm. De pijl schoot rechtdoor het dak heen en ontplofte binnenhuis. Een moment later keken ze allemaal toe hoe het mooie strandhuis van de Jones' familie afbrandde. Lily's tante belde onmiddellijk de brandweer. Helaas was dat alleen om het vuur te doven en niet om nog wat spullen te redden, het huis was namelijk al zo ver af gefikt, dat er alleen nog maar as over zou zijn als de brand was gedoofd.
Toen de brandweer eindelijk arriveerde, de slangen tevoorschijn werden gehaald en het vuur werd gedoofd, werd Lily in shock naar een brandweerauto gebracht. Ze zag haar vader weg rennen. Lily begreep niet wat haar vader deed. Zonder het tegen te houden schoten er antwoorden langs. Misschien lag er nog meer vuurwerk in hun schuurtje naast hun huis, misschien was dat de reden dat hij wegrende.
Een paar familieleden kwamen bij haar staan en probeerden haar gerust te stellen met zinnen zoals 'Het is vast niet zo heel erg' of 'Jullie kunnen altijd nog bij ons verblijven als jullie dat willen...'.
Hoe konden ze zo koel reageren op deze catastrofe? dacht Lily. Hoe konden ze zo rustig blijven terwijl er letterlijk een huis achter hen was af gefikt?

Na een tijdje kwam haar vader weer tevoorschijn. Hij had een beangstigende blik. De zweet druppels rolden over zijn voorhoofd. Hij liep met wat moeite door het zand en nam uiteindelijk Lily's ooms en tantes, die bij haar stonden, mee naar een plekje verder weg van Lily en begon toen te praten. Zijn borst ging snel op en neer van het zware ademen en zijn hand een paar keer door zijn haar.
Lily werd nieuwsgierig. Haar vader was overduidelijk in paniek. Ze had zijn gezicht gezien toen hij wegrende. Ze zag angst toen, net zoals nu. Ze probeerde zich te focussen op haar vader en op de beweging van zijn lippen. Misschien lukte het haar om ze te verstaan, zoals haar al een keer eerder was gelukt bij haar moeder. Ze had toen zonder na te denken haar moeder horen praten die meters verderop had gestaan. Toen was het gelukt, dus waarom nu niet?
Ze kneep haar ogen dicht en dacht aan haar vader.
'-kan haar nergens vinden... Ik heb net de brandweer gesproken, maar die hebben haar ook niet gezien..' zei de hijgende stem van haar vader. Die woorden gaven haar op een of andere manier kippen vel.
Haar? Wie bedoeld hij met haar? Was er iemand vermist?
Ze opende haar ogen en keek weer naar haar vader. De stem was verdwenen en het enige wat ze nu kon doen was observeren.
Een brandweerman tikte op de schouder van haar vader en zei iets. Het leek wel alsof de man 'Sorry' zei. Ook zag ze dat de woorden die de man had uitgesproken niet veel goeds was. Haar vader stond ineens wat wankel en er rolde in plaats van een zweetdruppel een traan over zijn wang. Hij keek even naar Lily en zakte toen bijna in elkaar van emotie. Meneer Jones zakte door zijn knieën en ging op het zand zitten De brandweerman excuseerde zich, liep weg en liet de emotionele aura achter. Lily's vader legde zijn hoofd in zijn handen en zei wat, maar voordat Lily probeerde mee te luisteren, werd ze al weggeroepen.
Het was haar neef. Dé neef. Hij zat een paar meter verderop in het zand te staren naar het water.
'Kom is' zei hij. Lily knikte en stond op. Ze verliet de brandweerauto, kwam naast haar neef zitten in het zand en staarde naar de horizon waar er nog steeds vuurwerk te zien was.
'Het spijt me echt. I-ik wist niet-'
'Het geeft niet, het is niet jouw schuld, Shawn. Het was de pijl die voor de brand zorgde, niet jij' zei ze snel en nog steeds vooruit starend. Ze wou niks horen wat eindigde met het vuur.
'Maar nu heb je geen-' hij viel even stil. Waarschijnlijk dacht hij dat de volgende woorden aan zouden voelen als zout wrijven in een verse wond. Hij slikte en sprak met een aarzeling toch de woorden uit.
'- geen huis meer'.
Als ze eerlijk moest zijn, het voelde inderdaad zo. Het voelde inderdaad als een brandende wond die niet stopte met pijn doen. Het deed zelfs zo pijn dat ze een snik moest onderdrukken. Maar het huilen tegen houden hielp niet. De tranen rolden al over haar wangen.
Shawn keek haar aan en zag de tranen. 'Hé' zei hij en deed een arm om haar heen. 'Het komt wel goed...' zei hij troostend. Lily knikte tegen haar zin in. Hoe kon dit nog goed komen?

'Hé' zei meneer Jones' stem na een tijdje achter hen. Beide kinderen keken onmiddellijk om. Lily schrok. Haar vaders ogen waren helemaal rood geworden, zijn haar zat warrig, zo had ze hem nog nooit gezien. 'Mag ik even?' vroeg hij aan Shawn en wees naar de plek naast zijn dochter. Lily's neef knikte en stond op. Shawn liep weer terug naar zijn ouders, waar hij blijkbaar geen zin inhad, want zijn hoofd een schouders gingen meteen omlaag. Lily's vader kwam naast haar zitten. Hij vouwde zijn handen in elkaar en keek er denkend naar. Lily keek daarentegen naar de horizon. Ze tuurde naar de enkelen bootjes die over de zee voerden en wachtte op wat haar vader zou zeggen.
'Lily, ik-' haar vader slikte.
'Ik moet je wat vertellen..'. Ze keek meteen opzij. Er rolde meteen weer een traan over haar vaders wang. 'Wat?' vroeg ze angstig. Haar vader zuchtte en keek voor zich uit.
'De brandweer..' begon hij. 'Z-ze vertelden me net dat.. eh.. dat ze mama hebben gevonden...'. Lily zag dat hij het moeilijk had. En wat was er met haar moeder?
Haar vader zuchtte weer en keek Lily in de ogen. 'Ze hebben haar gevonden, tussen de vlammen...'.
Al Lily's moed zakte in haar schoenen. Haar mond ging open en de tranen verschenen. Als ze zich daarvoor nog niet radeloos had gevoeld, dan was het nu wel zo. 'Mam is-' ze kon de woorden niet eens uitspreken. Haar vader knikte en sloeg zijn armen om haar heen. Lily begroef haar gezicht in haar vaders jas en liet zich gaan. Haar vader hield haar stevig mogelijk vast en liet zich ook gaan.
'H-het spijt me Lil' zei hij tegen haar achterhoofd en kuste het. 'Niet jouw schuld..' snikte ze via zijn jas.
Daar zaten ze dan. Radeloos, dakloos en emotioneel. Lily had geen moeder meer en haar vader was zelfs een weduwnaar.
'Wat moeten we nu?' vroeg Lily. Haar vader zuchtte en schudde zijn hoofd. 'Geen idee.. Alida en Frank zeiden dat ze nog een kamer over hadden... Verder..' hij haalde zijn schouders op.
Lily zuchtte. Als ze een huis moest delen met haar twee irritante neven, luide oom en dramatische tante, dan had ze nog liever tussen het as van hun huis gezeten. Niet dat ze dat zei, vooral niet op dat moment. In plaats daarvan vroeg ze 'Voor hoelang?'. Een van haar vaders mondhoeken ging omhoog. 'Totdat we iets nieuws hebben gevonden.. denk ik' zei hij. Ella knikte.
Ze moest zich dus voorbereiden voor een lange tijd met haar neven.

Dat kan ik wel dacht ze.
Hoop ik....