Lily Jones

Je hebt droom mail

Voor het eerst in haar hele leven had Lily een onverklaarbare droom gehad.
Ze had nog maar net haar ogen dicht gedaan en de droom begon al.
Ze bevond zich in een soort lange donkere gang waar geen eind aan leek te komen. Elke stap die ze deed hielp haar niet verder de gang in. Het was alsof ze tegen een soort muur aan liep die je niet kon zien of voelen. Ze keek even rond, maar zag niemand.
Mooi, dacht ze deze avond breng ik door in een gang waar ik niet eens doorheen kan lopen.
Verveeld staarde ze de verte in.
'Hallo?' riep ze. Haar stem echode door de gang heen. Er kwam niks tevoorschijn.
'Hallo? Is daar iemand of is dit gewoon één van die domme dromen?' riep ze weer.
Niks. Ze zuchtte. Natuurlijk zou het zo'n droom zijn.
Een seconde na die gedachte veranderde alles. Er kwam een vrouw aan lopen met een soort lijst en een ganzenveer als pen. Tijdens het lopen krabbelde ze wat op het papier. Ze stopte bij Lily.
'Naam?' zei de schorre stem. Lily keek even om zich heen om te kijken of er iemand anders stond, wat niet zo was. Toen ze dat besefte keek ze naar de vrouw en zei haar naam. De vrouw keek niet op of om, haar ogen leken wel aan het papier vast te zitten.
'Oké mevrouw Jones, je mag verder, als je dat durft' zei de vrouw met een grijns. De vrouw schuifelde weer weg en liet Lily alleen achter. Lily staarde de vrouw nog even na.
'Verder?' mompelde ze. 'Hoe verder? Ik sta vast-' ze deed haar voet naar voren en kon eindelijk een fatsoenlijke stap zetten. Toen zette ze er nog een. Hoe kan dit?
Ze keek achter haar waar de vrouw was heen gegaan. Had zij dit gedaan?
Lily haalde haar schouders op en liep de gang door. Hoe verder ze liep, hoe meer ze ontdekte. Er kwamen steeds meer deuren in zicht en Lily was benieuwd of ze allemaal moest bezoeken.
Toen ze de eerste deur passeerde besloot ze om daar naar binnen te gaan. Ze had dan misschien veel keus, maar iets zei dat ze die deur moest kiezen.
Voorzichtig opende ze de deur. Zonder enkel gekraak of gepiep duwde ze de deur open. Lily belande in een kleine kamer. Hier hingen een paar fakkels aan de muur voor licht. De lucht voelde- wat Lily zelf een beetje raar vond- vochtig aan, alsof ze ondergronds zat op een plek waar het water voor eeuwig in de grond bleef zitten en daardoor de lucht vochtig maakte.
Links en rechts van haar stonden enkele werkbanken die Lily herkende uit duizenden. Ze was terug in het kasteel. Nu begreep ze waarom ze het niet had herkend, ze was namelijk nog nooit bij de kerkers geweest daar. Niemand kwam daar, voor zover ze wist. Het was soort van verboden om daar te komen.
Met een ongewenst gevoel liep ze verder de kamer in. Tegenover haar stond een grote kast waarvan de deuren dicht zaten. Op een of andere manier herkende ze die kast, en net toen het op het puntje van haar tong lag, kwamen er twee mensen binnen. Lily spurtte naar de dichtstbijzijnde werkbank en ging eronder zitten. Eén van de voordelen van de meubels die in het kasteel stonden was dat er nooit kauwgom aan vast geplakt zat.
Lily telde twee paar benen die voor haar langs liepen. Een droeg hakken, de ander overduidelijk mannenschoenen.
De man en vrouw liepen regelrecht op de kast af en bleken Lily niet te zien, wat ze heel fijn vond. De man en vrouw stonden stil voor de kast. Even was het stil. Waarschijnlijk hielden ze een soort staarwedstrijd of zo.
'Het komt eraan meneer' zei de vrouwelijke stem bijna piepend. Lily schrok. Ze kende deze stem. Het was de vrouw die altijd bij haar in de gang patrouilleerde om te of iedereen zich wel gedroeg en nieuwe kinderen naar hun kamers bracht.
De man gromde. 'Ik weet het' zei hij. Baas, dacht Lily. Wat moesten die twee hier?
De vrouw schuifelde met haar voeten heen een weer. Waarschijnlijk was ze een beetje bang.
'Daarom wil ik' Baas zuchtte. 'Daarom wil ik dat je die kast verbrand, of op z'n minst ergens heen brengt waar hij niet meer van dienst kan zijn. Als Jones er achter komt wat de waarde van deze kast is, dan is het zeker dat hét gaat gebeuren'.
Lily fronste. Als ze het goed had, was zijn de enige Jones in het hele kasteel, dus wat mocht ze niet weten? Wat ging er gebeuren?
Lily wierp een blik op de kast. Het was een replica van die van haar die zich in de schaduwen van een hoek verschool. Alleen deze kast paste meer bij het interieur, zwart en duister.
De Baas deed de kastdeuren open. Eerst was er niks te zien behalve zwart. Baas haalde op een magische wijze een vuurbal tevoorschijn in zijn hand en verlichtte daarmee de kast. Er kwamen allerlei verschillende soorten glazen potten tevoorschijn. Een jampot, een pot waar je normaal snoepjes in hoort te doen, zelfs een paar flessen. In elke pot of fles zat een vaag verschijnsel dat een hologram had kunnen zijn. Sommigen flakkerden en werden wazig, anderen waren zo duidelijk dat het leek alsof het driedimensionaal was. Het leek alsof er mensen in die potten zaten. Ieder had een eigen pot of fles als een verblijf? Gevangenis? Lily wist het niet, wilde het niet weten ook.
De kast deuren gingen weer dicht. De vrouw van de gang werd weggestuurd en Baas bleef alleen achter. Lily's droom vervaagde nog net voordat ze een tafel- omgeduwd door Baas- op zich kreeg.

Ze schoot omhoog en keek wazig om zich heen. Ze was weer terug in haar tent, in haar bed en in het sprookjesbos. Lily ging op de rand van haar bed zitten en legde haar hoofd in haar handen.
Ze had geen idee wat die droom inhield, waarom ze het had gedroomd. Het enige wat bij haar opkwam was dat het cruciale informatie was en dat ze het moest onthouden voor als ze weer terug kwam. Misschien kon ze dan wel die kast in haar kamer daar open maken en checken of er echt flessen in stonden.

Ze stond op, kleedde snel om en checkte haar wapens. Ze schoof het zwaard weer in zijn schede en deed de pijlenkoker weer over haar schouder. Met een boog in haar hand liep ze de tent uit.
Anna en Robin waren al op. Ze waren al begonnen met het schillen van de appels om ze daarna dan in het pannetje boven het vuur te houden. Anna had het over Pinokkio toen Lily naast haar kwam zitten. Robin sneed bijna in zijn vingers toen hij opkeek om naar Lily te kijken. 'Voorzichtig' zei Lily en knikte naar Robins appel. Hij keek en haalde meteen zijn vingers weg. 'Bedankt' zei hij en richtte zich weer op de appel en het mesje. Anna glimlachte en draaide zich om naar Lily.
'Lekker geslapen?' vroeg Anna. Lily pulkte aarzelend aan haar nagels. Ze wist niet echt zeker of ze iets moest zeggen over die droom. Straks, als ze het had verteld, zou er misschien iets misgaan. Of misschien werd ze wel afgeluisterd door lui die het zo konden verspreiden dat iedereen er vanaf weet Dat had ze liever niet.
'Heb betere nachten gehad' zei ze en liet het daarbij. Anna knikte begrijpend en ging er gelukkig niet meer op in.
Even later kwamen ook Elena en William hun tenten uit. Ze namen plek naast de anderen en kregen gelijk hun ontbijt in hun handen geduwd. Tijdens het eten bespraken ze de planning van die dag.
'Oké, we zijn nu dus hier' zei Lily kauwend op een stuk brood. Ze omcirkelde de plek met een rode stift. Ze nam nog een hap van haar broodje en tekende met de stift in de lucht een weg.
'Als het goed is' zei ze, 'moeten we hier langs'. Ze ging met de achterkant van de stift over het papier.
Vragend om goedkeuring keek Lily naar de anderen. Er viel even een stilte waarbij iedereen naar elkaar en de kaart keek. Iedereen dacht kauwend na.
William verbrak de stilte. 'Ik denk dat we ons gewoon moeten houden aan die weg, en als er onderweg iets gebeurd waarbij we moeten ingrijpen, dan doen we dat'
Elena applaudisseerde. 'Mooi, echt mooi. Ook heel logisch nagedacht met je "als we moeten ingrijpen doen we dat". Ik wed dat niemand anders dat had?' Elena keek iedereen vragend aan.
'Kijk ik heb gelijk!' zei ze en nam een hap van haar brood. William keek haar boos aan.
Lily probeerde haar lach in te houden. Dit was nou echt zo'n Elena moment met haar domme opmerkingen.
'Oké,' zei ze met een zucht en trok weer een strak gezicht. 'We gaan dus gewoon hier langs en we zien dan wel'. Iedereen knikte, inclusief Lily. Ze rolde de kaart weer op, propte haar laatste stukje brood in haar mond en zette haar bord op de grond. Zonder iets te zeggen liep ze naar haar tent toe om de kaart weer in haar tas te doen.

Lily had net de tas ingepakt, toen ze het zag. Op de grond lag het fotootje van haar moeder, vader en zij zelf bij de fontein in het park vlakbij haar oude huis. Ze raapte het papiertje op en ging op de rand van haar bed zitten. Starend naar het fotootje dacht ze aan haar ouders. Haar moeder, die er niet meer was en haar vader, wie nu alleen thuis zat, niet wetend of Lily ooit terug zou komen. Ze miste hen, ze miste thuis, ze miste de warme knuffels. Ze miste haar warme bed, zelfs de luidruchtige buurman die naast hen woonde. Het liefst was ze nu thuis geweest, niet eens in het kasteel, in haar kamer. Gewoon thuis. Maar ze had een taak gekregen die ze moest voldoen, ze moest een groep leiden en die kon ze niet zomaar in de steek laten omdat ze heimwee had. Nee, ze moest zich groot houden en de groep leiden naar het kasteel van de boze koningin, waar ze een boek gingen stelen.
Met een diepe zucht stond ze op. 'Ik ga m'n best doen' zei ze tegen de foto. 'Ik beloof het'
Ze kuste de foto en stopte het weg in haar zak, zodat het dichtbij zat en veilig was. Ze pakte haar tas en liep de tent uit. Ze raapte haar boog op van de grond en draaide zich om naar de groep. Robin en Elena waren al begonnen met het afbreken van hun tenten. Anna en William hobbelden nog heen en weer voor hun spullen. Het gaf Lily een fijn gevoel om te weten dat deze mensen haar vrienden waren. Ook al kenden ze elkaar nog niet zo goed, Lily wist zeker dat dit een hechte vriendengroep zou worden. Een groep waar iedereen elkaar kent, helpt en voor elkaar vecht als het moet.
Lily besloot om ook haar tent af te breken en liep ernaartoe.