Lily Jones

De chauffeur is een hersenloze eenhoorn lover

Julius wees vrolijk naar de knalrode Volkswagen T1.
Zonder iets te vragen of zeggen, stapte Lily in. Ze negeerde de groet van de man die achter het stuur zat en liep door naar de achterste stoelen. Daar plofte ze neer, deed haar armen over elkaar en staarde naar haar vaders appartement. In haar gedachte stelde ze voor dat haar vader vanuit het raam naar beneden keek en haar uitzwaaide.
Zie je later zei ze in gedachten tegen haar vader. Ze hoopte vurig dat ze niet te lang weg bleef.
'Kan-ie?' vroeg de chauffeur aan Julius die net was gaan zitten.
'Ja,' zuchtte hij. Hij keek over zijn stoel naar Lily. 'Op naar de volgende bestemming'

Het reisje naar 'de volgende bestemming' duurde niet heel lang. Lily had net geaccepteerd dat ze vader weken, misschien wel maanden niet kon zien, toen ze alweer stilstonden. Ze stonden naast een middelbare school waar Lily elke keer langs fietste als ze naar school moest. Dit is vast niet dé bestemming dacht ze.
Julius stond op, mompelde iets zoals 'Daar gaan we weer' en stapte uit. De man achter het stuur grinnikte en keek even later Lily's kant op.
'Hoi' zei de man. 'Hoi' zei ze terug.
De man staarde even naar de stoelen voor Lily. Lily staarde weer naar buiten.
'W-wat vind jij van eenhoorns?' vroeg de man vanuit het niets onzeker.
Lily keek de man raar aan. Eenhoorns? Vroeg die volwassen man, de volwassen man achter het stuur, nou echt een vraag over eenhoorns?
Lily haalde haar schouders ongemakkelijk op en zei 'Wel leuk, denk ik?'.
De man achter het stuur glimlachte en ging weer normaal zitten. 'Ik hou van eenhoorns, ze zijn zo mooi en kleurrijk. Ze doen me denken aan de regenboog...' vertelde de man dromerig.
'Oké..' zei ze zacht tegen zichzelf.
Ik weet nou niet meer of ik het wel zo veilig vind met zo'n... chauffeur.. dacht ze.
De man ratelde een tijdje door over eenhoorns, wat Lily eigenlijk best fijn vond. Zo kon hij haar niet irriteren, was het toch niet zo stil en kon ze gewoon haar eigen ding doen. Staren.
Julius bleef niet lang weg. Ongeveer vijf minuten na zijn vertrek, kwam hij weer de school uitlopen met twee jongens op zijn hielen. Beide jongens keken even verward als Lily had gekeken toen ze het nieuws van Julius had gehoord.
Met zijn drieën hobbelden ze over het schoolplein heen naar de rode bus.
Julius liet de jongens voor en stapte als laatst de bus in. De twee jongens keken Lily kort aan en gingen toen twee stoelen voor haar zitten. Lily keek even naar de jongens.
Het was niet haar bedoeling geweest om de jongens te observeren.
Haar ogen gingen gewoon uit zich zelf naar de jongens toe.
In haar hoofd verscheen er een blocnote en een pen. De pen danste over het papier heen toen ze in haar hoofd de jongens uiterlijk omschreef.
De jongen bij het raam aan Lily's kant, had donkerbruin haar en pikzwarte ogen. Toen hij langs liep had hij heel lang geleken, maar waarschijnlijk was dat alleen maar zo omdat Lily zo laag zat.
De andere jongen had blond haar had en groene ogen. Ook hij zat bij het raam, maar dan aan de andere kant van de bus.
Lily wist niet of de twee jongens elkaar kenden, maar als dat zo was, dan waren ze geen goede vrienden geweest.

Lily keek weer naar buiten en keek naar de bomen die langs vlogen. De auto was weer gaan rijden en reed nu op de snelweg. Ze merkte op dat de VW waar ze in zaten veel te snel reed, want de bomen die voorbij vlogen, vlogen zo snel voorbij dat het bruine vlekken werden. Ze wedde dat de politie binnen enkele seconden inzicht was en ze in zouden halen om ze een bekeuring te geven. Dat zou fijn zijn. Dan kon ze gewoon weer terug naar huis, naar haar vader.
Maar dat gebeurde niet. Geen enkel zwaailicht, geen enkele politie en dus ook geen enkele sprank hoop om die dag nog thuis te komen.
Hoe hard de bus ook reed, geen enkele andere bestuurder had er last van. Niemand toeterde naar de chauffeur van de rode bus. Dat niemand dat deed verbaasde Lily. Ze scheurden namelijk zo hard dat er een grote kans was dat ze zelfs een paar auto's raakten. Toch verliep alles goed. Geen politie, geen botsingen en geen ongelukken.

Lily stak haar hand in haar jaszak en haalde het fotootje van haar familie eruit. Ze zat samen met haar ouders op een picknickkleed. Ze lag in haar moeders armen en keek vrolijk naast de camera.
Lily herinnerde die dag. Ze op die dag tien jaar geworden en in plaats van het met de hele familie te vieren, deden ze het met zijn drieën in het park. Lily had samen met haar moeder sandwiches gemaakt en haar vader de fruitsalade. 'Jij mag kiezen waar we gaan picknicken' had haar moeder gezegd. Ze wist nog dat ze toen had gekozen voor het strand, naast hun huis. Dus toen het tijd was voor lunch, gingen ze op het strand zitten, naast hun huis. Dat was haar favoriete verjaardag geweest. Elke keer wanneer ze er aan had gedacht, werd ze er vrolijk van. Maar nu wekte het alleen maar tranen op. Ze was dan misschien oud genoeg om dingen alleen te doen, op dat moment, in de stille bus, was ze het liefst bij haar ouders geweest. Of nou ja, bij haar vader geweest.