Lily Jones

William is weer de oude en gooit nu met vazen

~Lily
Het duurde een week voordat William weer de oude was. Door zijn nieuwe "krachten" was het namelijk nogal wennen geweest om weer alles op te pakken en verder te gaan. Na die week vond Lily dat hij er zelfverzekerder uitzag en meer open was.
Ook Robin had vooruitgang. Hij kon weer normaal staan en lopen en trainde soms voorzichtig mee. Lily was blij dat het weer goed ging en hoopte dat er nooit weer zo'n diepte punt zou komen.

Tijdens een les van William waarbij hij oefende met zijn krachten kwam Lily naast Doc staan. Hij had William al de hele tijd geholpen met zijn krachten, misschien kon hij Lily ook wel helpen.
Ze had haar mond nog niet open gedaan en Doc vroeg al 'Zeg het maar'. Lily schuifelde en dacht even snel na.
'Ik eh, ik heb volgens mij ook krachten..'.
Ze had meteen spijt dat ze het zo had gezegd.
Doc keek haar verbaasd aan. Ze glimlachte ongemakkelijk. Zonder ook maar iets tegen haar te zeggen trok hij Lily mee naar zijn tent. 'Ga zo door William! Ik moet even iets doen' riep Doc naar William en deed toen de tent dicht. Lily ging op en stoel zitten. Doc liep naar zijn bureau en leunde erop.
'Lily..' zuchtte hij. 'Weet je het zeker?'
Lily knikte.
Er viel een lange stilte. Doc ging op zijn stoel zitten en dacht waarschijnlijk na.
'I-ik weet niet echt wat ik hier van moet zeggen Lily..' zei Doc na een tijdje. Lily stond op en wees naar de deur. 'Weet je, ik ga wel weer.. Het is toch niet zo belangrijk en u heeft uw handen al vol aan William' zei ze en liep gauw naar de deur. Ze greep net de deurklink toen Doc haar naar riep. Ze keek hem over haar schouder aan met haar hand nog op de deur klink. 'Lily, je hebt gelijk, ik héb het druk. Maar dat zegt niet dat je het zo maar achter je kan laten. Krachten zijn belangrijk, vooral hier'
Doc hopte van zijn stoel af en kwam naast Lily staan.
'Vertel het me als je het er een keer wilt over hebben..' zei hij. Lily knikte en deed toen de deur open. William liet net een tafel door de kamer heen vliegen. Met een harde klap belandde de oude eiken houten tafel tegen de muur aan. William grinnikte achteraf. Hij keek Lily met een brede glimlach aan. Ze liep hem voorbij en gaf hem een schouderklopje. 'Misschien moet je de volgende keer iets kapot gooien wat iets makkelijker is om t vervangen..' zei Lily. William knikte en ging verder met het laten zweven van breekbare spullen.
'Nee! William! Niet de vaas!' Hoorde Lily toen ze de kamer uit liep.
Anna en Ruben waren in de kamer daarnaast bezig met vechttechnieken. Nu Rubens helingsproces bijna over was kon hij al veel meer. Hij was begonnen met lichtere oefeningen en technieken. Anna en Ruben waren nu aan het sparren en het zag er goed uit. Met een glimlach als compliment liep ze langs hen.
Lilly liep door naar buiten waar Elena bezig was met haar pijlen en boog. Ze schoot drie pijlen snel achter elkaar naar drie verschillende doelwitten. Nummer één en twee zaten in de roos, maar toen nummer drie er een centimeter naast zat kreunde Elena. Lily gaf haar een schouder klopje en wat tips. 'Je moet je boog nog iets schuiner houden'.
Elena knikte en voerde het meteen uit. Met en soepele beweging haalde ze drie pijlen uit haar koker en legde ze aan. Ze draaide haar boog nog iets verder dan daarvoor, keek even naar Lily voor goedkeuring en schoot ze toen af. Nummer één was raak, nummer twee ook... en drie? Nog perfecter in de roos dan de andere twee. Elena deed een sprongetje en gaf Lily een high five.
Lily liep verder door totdat ze sneeuwwitje ergens bij een boom zag zitten. Ze zag er niet al te goed uit. Lily liep naar haar toen en kwam naast haar zitten.
'Hoe gaat-ie?' Vroeg ze zo chill mogelijk.
Sneeuwwitje draaide haar hoofd sloom Lily's kant op. 'Mwah' zei ze.
'En dat hou in?'
Sneeuwwitje keek de verte in en haalde haar schouders op. 'Mwah'
Lily probeerde haar glimlach in te houden. Ze keek voor zit uit en staarde naar de horizon. De zon stond heel laag en zorgde voor en prachtige kleurenspectrum van baby blauw, zalmroze, turquoise, okergeel en violet. De enkele wolken die aanwezig waren kleurden prachtig mee met de zonsondergang wat er voor zorgde dat het plaatje geheel werd. Lily had de neiging om er een foto van te maken, maar toen besefte z dat ze in een wereld was waar ze niet eens van elektronica af weten, laat staan telefoons of überhaupt camera's.
'Weet je,' zei Lily. 'Ik hou van de zonsondergangen bij mij thuis, maar deze overtreft ze allemaal'
Sneeuwwitje keek Lily fronsend aan. 'Als je dit overtreffend vind...' zei ze en keek naar de zon die nu nog voor de helft zichtbaar was. Ze staarde er een tijdje naar. Ondanks dat Lily zich zorgen maakte om haar nieuwe vriendin, genoot ze van de rust. Ze had in dagen geen rustpauze gehad. Elke seconde van de dag was ze bezig met het doorlopen van haar taak. Zelfs 's nachts was ze er mee bezig. Maar nu, nu had ze een keer rust. Tijd voor zichzelf. Tijd om haar hoofd leeg te maken en gedachteloos naar de lucht te staren en niet hoeven nadenken over wat haar de volgende dag te wachten stond. Ook al was het een korte pauze, ze genoot ervan.
Aan het eind van die mooie pauze wendde ze zich weer tot Sneeuwwitje.
'Weet je zeker dat het goed met je gaat? Ik bedoel, mij mag je alles vertellen...' zei Lily en onderbrak daarmee de stilte tussen hen twee.
Sneeuwwitje zuchtte. Ze veegde met haar hand over haar gezicht en hield haar ogen dicht. 'Nee, het gaat niet goed, maar ik kan het er niet over hebben. Het is meer, eh, privé... denk ik..'
Lily knikte en keek weer richting de zon.
Ze legde even haar hand op Sneeuwwitjes been, zei 'Als je ooit besluit om het toch vertellen, ik sta er altijd open voor..' en stond toen op. Met een dankbare maar pijnlijke glimlach van Sneeuwwitje vertrok Lily weer. Elena was klaar met schieten en was alweer terug naar haar tent gegaan. Ruben en Anna besloten net om in te pakken en William? Hij had nog steeds plezier met het laten zweven en het kapot maken van allerlei spullen. Bij het beeld dat William trots een zware tafel tegen de muur gooide en hoe Doc er licht geïrriteerd bijstond, vond Lily goud waard.
Ze liep door naar haar eigen tent en ging aan haar tafeltje zitten. Ze trok een lade open en haalde er een klein boekje uit. Een klein zwartleren boekje dat ze stiekem had meegenomen uit het kasteel. Daarnaast had ze het ook voor elkaar gekregen om een kroontjespen en wat inkt te bemachtigen. Daarmee schreef ze de belangrijkste dingen op die ze die dag had meegemaakt. Vandaag was het een standaard verhaal met een kleine verandering.

"....Naast al dat kwam ik Sneeuwwitje ook nog tegen onder een boom. Ze zag er slecht uit en toen er naar vroeg zei ze dat het 'Mwah'  ging. Eerlijk gezegd ben ik wel benieuwd waar ze last van heeft, maar ik heb ook gezegd dat ze me het mag vertellen wanneer haar hoofd er naar staat omdat ze zei dat het 'privé' was. Nu maar hopen dat ze me genoeg vertrouwd voor haar privé zaken. En als ze mij niet geschikt vind hoop ik voor haar dat er iemand is waar ze het er wel mee over kan hebben...."

Ze stond midden in het grootste bos dat ze ooit had gezien. Maar inplaats dat het prachtig kleurrijk was, was alles dood. Takken waren nog kaler dan ze zouden zijn in de winter. Tussen het dooie gras waren er grote cirkels grond zichtbaar. En tot slot was de hemel schemerig en bijna grijs. Lily had deze plek nog nooit gezien en dat maakte het een stuk enger. Toch besloot ze om op pad te gaan.
Eerst keek ze een paar keer om zich heen. Dooie bomen en dood gras. Interessant.
Om er achter te komen of het hele bos dood was, besloot ze om haar gehoor in te zetten. Ze had de laatste tijd geoefend. Ze had het voor elkaar gekregen om het sneller te laten werken. Nu hoefde ze alleen maar stil te zijn en er aan denken.
Ze kneep dus haar ogen dicht (voor nog beter resultaat) en luisterde aandachtig.
Niks.
Ze hoorde niks. Het bleef net zo stil als daarvoor.
'Ik denk niet dat dat gaat werken' zei een rasperige stem.
Lily schrok en deed meteen haar ogen open. Ze zag niks meer. Alles was zwart geworden.
'W-wie is daar?' vroeg Lily zo dapper mogelijk.
Er woei een lichte windvlaag tegen Lily aan. Ze deed een stapje achteruit.
'Mijn naam doet er niet toe' zei de stem. 'Wat ik allemaal doe maakt mij beroemd'.
Lily probeerde te horen waar het geluid vandaan kwam. Ondertussen vertelde de stem een saai verhaal over zijn verleden. Elke keer dat het weer wat zei, kon Lily maar niet achterhalen waar het vandaan kwam. Het leek wel alsof het van één bepaalde plek kwam, maar ook overal was.
Toen wist ze het. Het gebeurde allemaal in haar hoofd.
Ze trok haar mond open en zei iets, maar wat wist ze niet want dat hoorde ze niet.
Ze was doof en blind geworden. Precies de zintuigen waar ze meer van heeft, had ze minder.
'Wat moet u van me?' Zei ze in haar gedachten.
'Tijd'
Er verschenen allerlei kleuren. Lily's ogen werkten weer. Allerlei wazige maar ook scherpe beelden vlogen langs. Ze werd er bijna duizelig van.
'Hier' zei de rasperige stem zacht. Het gezweef stopte. Lily zag zichzelf vermoeid op de grond zitten. Alles om haar heen was kapot of in de fik. De emoties sloegen toe toen ze haar vrienden roerloos op de grond zag liggen. Waren ze dood?
Een zwevend stuk stof dat leek op een Dementor vloog richting Lily. Het meest angstaanjagende was dat het een soort spies vast hield.
De Lily die op de grond zat zocht naar een wapen. Nergens lag een. Het Dementor achtige ding kwam dichterbij en hief zijn spies. Lily wist wat ging komen en wilde weg kijken, maar dat lukte niet. Ze moest toe kijken hoe ze werd vermoord.
De Dementor zweefde naast Lily en stond klaar om te spiesen.
Drie.... twee... één....
De spies daalde en doorboorde Lily.
Alles werd ineens weer zwart.
Ze schoot overeind en keek wazig om zich heen. Ze was in haar tent. Ze leefde nog. Ze stond snel op en veegde zweet van haar voorhoofd. Haastig liep ze met blote voeten naar buiten. De rest was al wakker.
'Hey! Lekker geslapen?' Vroeg Elena die haar tas inpakte. Lily reageerde niet en keek angstig om zich heen. Elena stopten met inpakken en liep naar Lily toe. 'Gaat het?' Vroeg ze.
Lily schudde haar hoofd. Elena keek haar aan in de ogen. Lily zag dat Elena bang was. 'Kan.. kan je ons vertellen wat er is gebeurd?'
Lily ging op een boomstronk zitten en vertelde over haar droom tot in details.
Alle vier keken aandachtig maar geschrokken naar Lily.
Toen ze klaar was met vertellen zei Anna 'Ik hoop voor je dat het niet te veel voorstelt. Dromen kunnen nogal belangrijk zijn hier'.
Elena keek Anna aan en applaudisseerde. 'Wat een geruststelling! Nu kan ze blij en zorgeloos verder leven'
Anna haalde haar schouders op. Voor de rest was het helemaal stil.
Lily stond op en liep terug baar haar tent.
'Wat ga je-'
'Omkleden en voorbereiden voor vandaag' zei Lily