Lily Jones

Vriendschappelijke oorlog

~Elena
Nog een stap en ze was er geweest. Ze had zich voorbereid op dit moment. De spanning bouwde op.
Ze legde een pijl aan en hield haar boog laag. Ze keek langs de boom waar ze tegenaan stond en zag dat de kust veilig was. Voorzichtig schuifelde bij de boom vandaan. Elk geluid zou haar kunnen verraden. Elk kraakend blaadje zou kunnen aangeven waar ze zich begaf. Ze keek nog één keer over haar schouder naar haar doelwit. Ze spande haar boog, ging klaar staan en vuurde de pijl af. Met haar ogen volgde ze de pijl naar het doelwit.
Het bleef hangen in de lucht.
Er kwam gelach van boven.
'Ben ik er weer ingetrapt?' Vroeg Elena jammerend.
Er kwam nog steeds gelach van boven. Het was Will.
Al lachend kwam hij naar beneden.
Het doelwit waar Elena van dacht dat het William was vervaagde.

'Ik zei toch dat je me niet kan verslaan' zei Will met een brede glimlach. Elena rolde met haar ogen. Uitslover. Sinds hij krachten heeft moet hij het ook altijd laten weten. Elena had, omdat hij zo "vriendelijk" was, acht pogingen gekregen om hem te raken met een pijl. Al de zeven keren mislukten.
William was begonnen met een vreugdes dansje toen Elena's vreugd begon. Het ging precies zoals gepland.
William stopte met dansen en keek Elena vragend aan. 'Waarom lach je?'
'Wacht maar..'
William keek Elena nog steeds vragend aan.
Binnen 3, 2, 1 dacht ze.
Uit het niets schoten er twee pijlen de lucht in. William bleef Elena ontwetend aankijken en zag de pijlen niet aankomen.
Maar net zoals de andere zeven pijlen, bleven ze hangen in de lucht.
William haalde zijn schouders op en liep toen weg alsof er niks aan d hand was. De pijlen vielen op de grond.
Elena balde haar vuist rond haar boog.
'IK KRIJG JE NOG WEL!' riep ze hem na.
William keek grijnzend over zijn schouder heen en verdween toen tussen de bomen.
Al grommend en stampend ging ze bij een boom zitten en plofte neer. Ze legde haar boog en pijlenkoker naast zich en keek chagrijnig voor zich uit.
Die uitslover William mocht wel van geluk spreken dat hij krachten had, want anders had Elena gehakt van hem gemaakt.
Krachten.
Iets wat Elena niet had.
Of ze jaloers is? Wat denk jezelf? Als jouw vrienden krachten zouden hebben, zou jij toch ook jaloers zijn?
Als je geen krachten hebt moet je jezelf steeds bewijzen en laten zien wat je kan, als je ze wel hebt, is moeite doen bijna geen mogelijkheid meer. Alles kan dan gewoon zonder ook maar een ledemaat te bewegen, zonder te oefenen.
Het maakt je bijna verwend.
Maar goed, wie is Elena om er over te zeuren? Zij weet er toch niks van. Ze is maar een onwetende tiener die puntige stokjes door de lucht laat zweven. Niemand boeit het dat je een pijl kan schieten, iedereen kan dat! Dat maakt je niet speciaal!
Elena kijkt naar haar boog. Speciaal gemaakt door de ambachtslieden van het kleine dorp. Een boog perfect gebalanceerd en de pijlen bijna te licht voor de lucht. Als je er alleen maar naar kijkt kan je vertellen dat het magisch is.
Elena pakt haar spullen en staat op. Ze klimt de boom in en begint met het observeren van de omgeving. De bomen in het sprookjesbos zijn super handig voor uitkijk vanwege de hoogte. Ze zat als een havik op een dikke tak. Ze zag in de verte het hele kamp uitgestrekt tussen de bossen en op het grote veld. Kleine poppetjes waggelden alle kanten op. Ze zag Anna met Sneeuwwitje staan praten en Robin hakken op een van de dummy's. Maar daar bleef haar aandacht niet lang bij. In de verte zag ze een grote stofwolk opkomen bij de bergen. De wolk werd alsmaar groter en groter.
Elena sprong uit de boom en rende zo snel mogelijk naar Lily. Ze wist dan misschien niet wat het was en of het vals alarm zal zijn, maar één ding wist ze zeker en dat was dat een waarschuwing altijd welkom is. Met een rommelende pijlenkoker en een steek in haar zij rende ze door het bos heen. Hoe groot is dit bos wel niet?
Ze struikelde bijna over een grote tak heen halverwege, maar gelukkig herstelde ze zich snel en kwam niet lang daarna hijgend aan bij Lily. Elena legde haar hand op Lily's schouder en hapte naar lucht. Lily keek haar vragend aan.
'In de bergen...' zei Elena met een droge mond. Kom op Elena, dacht ze, doe eens wat aan je conditie. Lily keek nog steeds alsof ze niet helemaal begreep waarom Elena buiten adem was. 'Wat is er met de bergen?'
Elena nam een diepe zucht en haalde haar hand van Lily's schouder af.
'Ga maar in die boom zitten' zei ze en wees naar een hoge boom achter hen. 'Ik weet niet precies wat het is of inhoud, maar in mijn ogen ziet het er niet betrouwbaar uit..'.
Lily liep fronsend naar de boom. 'Kijk dan' zei Elena toen Lily haar weer vragend aan keek. Lily knikte en klom omhoog. Alsof ze het altijd deed ging ze op een van de hoogste takken staan en hield zich vast met één hand. Ze kneep haar ogen bijna tot spleetjes zodat ze waarschijnlijk het beter of kon inzoomen, whatever.
Een seconde later stond ze weer met beide voeten op de grond en riep alle troepen bij elkaar. Noodsituatie riep ze. Elena probeerde nog te vragen wat ze had gezien maar Lily schudde haar af en rende naar Sneeuwwitje. Leuke vriendin heb je dan.
Elena keek om zich heen en zag dat Robin nog aan het hakken was. Ze snelde naar hem toe. 'Robin? Robin!'
Robin stopte met hakken. 'Wat?' zei hij chagrijnig. Zijn schouders gingen hevig op en neer door het hijgen. Zijn ogen stonden woest en zijn hand werd wit door de krampachtige houding van hoe hij zijn zwaard vast hield. Hij zag er angstaanjagend uit. 'H-hoorde je Lily niet?'
Robin keek om zich hen en zag wat er gebeurde, zijn blik veranderde van angstaanjagend naar bezorgd. 'Oh shit!' Riep hij uit. Hij sloeg zijn handen voor zijn mond en zei toen weer, maar dan heel zacht, 'Oh shit'.
Elena haalde even een wenkbrauw op. Wat een idioot.
'Zullen we? De troepen verzamelen zich da-'
BAM!
Door de kracht van de explosie vlak naast hen vlogen ze door de lucht heen en belandden met een keiharde knal tegen de grond aan.