Lily Jones

Kom met mij mee, ik heb magie

Een half jaar later was het eindelijk zover. Lily's vader had eindelijk een appartement gevonden en gekocht. Hij was met wat hulp van een paar vrienden in gesprek met een verkoper gekomen. Ze hadden alles legaal gemaakt en meneer Jones gaf de man het geld. Na weken lang bij haar neven te hebben gewoond, had ze eindelijk weer een eigen plek. Ze had weer een eigen kamer die alleen van haar was.
Niet dat ze het heel erg had gevonden om een kamer te delen met haar vader, maar een eigen kamer was nog altijd het best.
Ze konden eindelijk weer samen wonen zonder onderbroken te worden door neven, ooms of tantes. In de laatste week van hun verblijf bij Frank en Alida, gingen Lily en haar vader naar een woonboulevard. Meneer Jones zei dat Lily een bank mocht uitkiezen. 'Als-ie maar lekker zit..' zei hij met een glimlach. De glimlach die ze in weken niet meer had gezien.
Na de dood van Lily's moeder had haar vader minder gelachen. Hij kwam niet meer elke dag met een glimlach thuis. Hij was een stuk droeviger geworden. Hij had Lily inderdaad nog, wat hem wel gelukkig maakte, maar niet zo gelukkig als hij zijn vrouw nog gehad. Zijn vrouw was alles. Ze was zijn steun, ze was alles wat hij niet was, ze was een vrouw waar niet had van durven dromen. Nu deed hij niet anders. Elke avond kuste hij de foto van zijn vrouw. Hij beloofde dan dat hij zijn best zou doen en Lily zo goed mogelijk zou beschermen. Daarna legde hij het fotootje op zijn nachtkastje en ging slapen. Zo ging het elke nacht.
Lily was ook veranderd. Ze was wat harder geworden, wat chagrijniger, minder zonnig. Ze sloot zich vaak af van de anderen als ze thuis kwam van school. Ze sloot zich dan op in haar kamer en verdiepte zich in haar boek om haar gedachten van haar moeder te houden. De enige die de kamer binnen mocht komen was haar vader, maar die was meestal pas thuis als ze gingen eten.
Met een nieuwe inventaris, een goed humeur en een beetje enthousiasme betraden ze het nieuwe huis. De meubels stonden al klaar om gebruikt te worden. Alles stond er nog zo ongebruikt bij, dat Lily  het overwoog om het aan te raken.
'Kijk maar in je kamer' zei haar vader met een glimlach. Lily's ogen twinkelden bij 'je kamer'. Eindelijk had ze weer een kamer voor haar alleen.
Snel liep ze naar de dichte deur en opende het. Het was haar vader gelukt om haar oude kamer na te maken. 'Oh.. pap..' zei Lily en omhelsde hem. Hij keek haar trots aan. 'Vind je 't mooi?' vroeg hij.
'Natuurlijk vind ik het mooi...' zei Lily met de breedste glimlach sinds nieuwjaarsdag.

Vanaf die dag begonnen ze een nieuw leven. Beter gezegd, ze begonnen met een andere manier van leven. Lily was vaker alleen thuis, ze bestelden vaker eten en aten niet meer aan de tafel, maar voor de televisie. Lily sprak vaker af met haar vriendinnen en was vaker bij anderen dan thuis. Zo ging het dag in dag uit. Totdat er een man aan de deur kwam die alles veranderde. Lily's vader had nog maar net de deur geopend en de man stormde het appartement al in. Hij plofte neer op een stoel en vroeg om een glas water. Meneer Jones sloot de deur een beetje verbaasd en liep starend naar de man naar de keuken. Lily keek vanaf de bank over haar schouder naar de wild vreemde man. Wie is dat? dacht ze.
Ze keek naar haar vader die de man een glas water gaf en tegenover hem aan de tafel ging zitten. Even dacht ze dat haar vader de man ook niet kende, maar toen hij de naam van de man zei wist ze wel beter. Haar vader had deze man eerder ontmoet.
'Ju-eh.. Meneer Williams, W-wat doet u hier?' vroeg Lily's vader een beetje nerveus. De man dronk het glas in een keer leeg en plantte het neer in het midden van de tafel. 'Je weet waarvoor, Thomas..' zei de man. Hij knikte naar Lily. Haar vaders ogen schoten meteen naar de hare. Hij staarde haar even aan.
'Lil? Wil je even naar je kamer gaan?' vroeg hij rustig. Ze knikte verward en stond meteen op. Ze holde naar haar kamer, sloot de deur en hield meteen haar oor bij de deur.

De man, meneer Williams, begon meteen te spreken toen Lily haar deur sloot. Hij begon met 'Dus, Lily...'. Het feit dat de man haar naam wist gaf haar kippenvel. Ze wist dan misschien niet hoelang haar vader de man kende, maar ze wist wel zeker dat haar vader niet zomaar gaat rond bazuinen dat zijn dochter Lily heet. Ze drukte de deur wat harder tegen de deur aan en probeerde elk woord te verstaan, wat eerlijk gezegd niet makkelijk was. De vreemde man praatte een stuk harder dan haar vader die nog steeds nerveus klonk. Lily hoorde hem praten over haar, over dingen die niemand van haar wist, zelfs haar vader niet. De man vertelde haar vader over haar speciale vaardigheden, of hoe hij ze noemde 'Krachten'. De man kraamde zoveel onzin uit, dat Lily zich af vroeg of hij in een gekkenhuis woonde. Waarschijnlijk wel zei ze tegen zich zelf. Als hij niet in zo'n tehuis woont, dan kan ik daar wel voor zorgen... dacht ze. Nee, zo mocht ze niet denken. Ze kon niet zomaar een onschuldige man met vreemde theorieën zomaar naar een gekkenhuis sturen. Dat zou niet vriendelijk zijn.
Snel richtte ze zich weer op het gesprek tussen haar vader en de man.
'-I-ik kan haar niet laten gaan, Julius, ik wil haar niet kwijt... niet nu, niet na wat er met haar moeder is gebeurd...' smeekte Lily's vader. De oude man zuchtte. 'Het spijt me... maar we kunnen niet anders. Als ze hier blijft loopt ze gevaar... De kans is dan vele malen groter dat je haar dan ook kwijt raakt... voor altijd..'. Het viel even stil.
Lily begon meteen te denken. Waarom wou die man haar meenemen? Waarom liep ze gevaar? Waar zou de man haar heen brengen als ze mee ging?
Rustig Lil zei ze tegen zichzelf.
Het is waarschijnlijk niet zo erg als het lijkt.
'Oké' zei Lily's vader met een diepe zucht. Lily hoorde haar vader net op tijd aan komen lopen, racete naar haar bureau en pakte een schriftje en een pen. De deur klink ging omlaag en de deur open. Haar vader kwam tevoorschijn. 'Lil? Wil je even komen? Ik wil je aan iemand voor stellen..' zei hij. Lily knikte en schoof de spullen die ze een paar seconden geleden bij elkaar had gegrist weg.
Haar vader bood een stoel aan en ging zelf ook zitten. Lily plantte zich neer naast haar vader en keek haar vader vragend aan. Niet dat die blik echt was, ze had al genoeg gehoord tijdens het afluisteren.