Lily Jones

De vriendelijke buur-bandiet

~William
Het was nog maar vijf minuten geleden sinds ze op hun paarden waren gestapt, maar toch leek het alsof ze al uren onderweg waren. De omgeving was zó verandert. Het bos leek wilder, de bomen stonden dichter op elkaar, het leek wel alsof het avond was. Will vermoedde zelfs dat ze verdwaald waren, ook al keek Lily om de twee seconden op de magische kaart. Hij vroeg zich zelfs af of die kaart wel werkte, met al die magie en zo.
Will had het vanaf het begin al niet zo gehad met magie. Het was irritant en echt overal. Voorwerpen scheerden soms onverwacht door de lucht, kinderen verschenen uit het niets, zelfs het eten wat ze kregen in het kasteel was betoverd. Nu ze weg waren van die plek voelde het allemaal weer een stuk normaler. Niet normaal als eerst, maar toch.
Vanaf ze opstapten reden Robin en hij al naast elkaar- de meisjes reden met zijn drieën voor hen en kibbelden over van alles. De eerste minuut was het stil. Beide jongens keken om zich heen. Zo begon een gesprek altijd tussen hun. Eerst stilte en dan verbrak iemand het met een dom onderwerp zoals auto's en zo.
Robin keek strak naar voren waar de meisjes waren. 'Waar denk je aan?' vroeg Will met een kleine grijns. Robins ogen schoten zijn kant op. 'Eh, niks..' zei hij en frunnikte aan de zadel van zijn paard. Will fronste. Er was overduidelijk iets aan de hand, maar als hij het voor zich zelf wilde houden, dan maakte dat hem niet uit. Het was niet alsof hij een psychiater was of zo.
De jongens reden weer in stilte verder.

'Halt' zei Lily en hield har hand op. Iedereen stond na wat moeilijkheid en tegenstribbeling van de paarden stil. Toch fijn dat ze allemaal zo'n masterclass paardrijden mochten volgen zodat ze beter voorbereid waren dan alleen die super handige flesjes vloeistof en die o zo bruikbare informatie.
Robin en Will stonden uiteindelijk iets dichterbij de meisjes dan ze wouden.
'Wat is er? Problemen met het navigatie systeem?' vroeg Robin. Lily rolde met haar ogen. 'Er is niks mis met het navigatie systeem. Eerlijk gezegd, het werkt beter dan een tomtom' ze viel even stil en keek om zich heen. Ze vouwde voorzichtig de kaart op en keek gefocust de verte in.
'Volgens mij worden we achtervolgt' zei ze ineens. Ze stopte de kaart in haar tas en stapte af.
'Blijf hier, oké? Ik roep wel als er iets is'
Niemand protesteerde. Zonder verder iets te zeggen verdween ze en waren ze met zijn vieren over.
'Wat was dat?' vroeg Robin. 'Ze leek wel be-'
'Sshhht!' Elena keek net zo gefocust als Lily had gekeken. Een beetje beledigd keek Robin een andere kant op.
Een minuut lang zaten ze roerloos op hun paarden, afwachtend op een teken van Lily, toen ze ineens tussen twee bosjes opdook. Ze had haar boog in een van haar handen en de ander was stond gereed om een pijl aan te leggen. 'Wapens gereed' riep ze en sprong op haar paard. Will trok zijn zwaard, net zoals Anna en Robin deden. Elena spande net als Lily een pijl aan en tuurde zoekend voor zich.
De bosjes begonnen van alle kanten te ritselen. Er kwamen van alle kanten zwartgeklede dwergachtige bandieten tevoorschijn. William wilde bijna dat hij andersom op zijn paard had gezeten, zodat hij beter zicht had op wat er achter hem gebeurde.
De bandieten grinnikten en haalden hun wapens tevoorschijn. De één een mes, de ander een te groot zwaard, er zat zelfs een hakbijl tussen. Bij elke stap die ze zetten werd hun lach alleen maar kwaadaardiger en luider.
Uiteindelijk verscheen de laatste bandiet. Nummer acht, als hij goed had geteld. Oké, dacht Will. Dat is overduidelijk een vrouwelijke bandiet.
De vrouwelijke bandiet- wie ook zwart was gekleed- kwam zelfverzekerd voor Lily staan en negeerde volledig de wapens die op haar werden gericht. Ze leek niet eens bang. Het enige wat ze deed was glimlachen.
'Wie ben jij en waarom omsingel je ons?' vroeg Lily en spande haar boog iets strakker. De vrouw checkte nonchalant haar nagels en deed alsof dit haar dagelijkse routine was.
'Oh, gewoon. Je vriendelijke buur-bandiet' zei ze.
'Wat moet je?' vroeg Robin. De vrouw lachte.
'Schattig. Maar, eh, ik ben hier om jullie soort van te beroven' ze trok haar zwaard en deed een paar stappen dichterbij. Haar glimlach verdween. 'Dus geef me jullie geld, anders steek ik jullie allemaal één voor één neer'
Een van de dwerg-bandieten achter Will protesteerde. 'Hé, wij willen ook wat steken!' zei de zware stem van de dwerg. 'Inderdaad!' beaamde een andere dwerg. Binnen een paar seconden debatteerden alle dwergen over wie beter was in het neersteken en beroven van mensen.
De dame keek geïrriteerd om zich heen.
'Koppen dicht! Anders mag geen van jullie ze neersteken en zijn ze allemaal voor mij' schreeuwde ze boven dwergen uit. Ze stopten allemaal met praten en keken de vrouw aan. Zelfs Will voelde zich geïntimideerd.
De dame knikte en richtte zich weer op Lily.
'Waar was ik?' vroeg ze nonchalant. 'Oh ja, geld of je leven'
Ze spande haar boog wat strakker. Lily deed niks en keek neer op de vrouw.
'Serieus, ik heb niet de hele dag! Ik heb nog wel betere dingen te doen'
Niemand deed of zei iets, hoewel Will overduidelijk kon zien bij Lily en Anna dat ze beide hard nadachten. Will zelf keek nog een keer intimiderend om zich heen- nou ja, dat dacht hij- en probeerde de dwergen wat angstiger te maken, wat overduidelijk niet werkte.
Toen liet Anna zich van haar paard afglijden en kwam tussen de vrouw en Lily's paar in staan.
'Weet je,' begon Anna. 'Een échte bandiet had allang geschoten'
De vrouw wankelde even en rechte toen weer haar rug. 'Ik ben er ook één, maar ik heb mijn eigen manieren'. Anna knikte en liep ijsberend voor de vrouw langs. Will was benieuwd of ze ervan bewust was dat die pijl nog op haar gericht was, en ook nog heel toevallig een meter van haar vandaan.
'Misschien schiet je niet omdat je bang bent, iemand geen pijn wilt doen of-' ze stond nog geen halve meter stil voor de punt van de pijl. '-Een van ons lijkt op een oude vriendin van je en je komt er maar niet uit wie het is, dus je rekt tijd en wacht totdat ze naar voren komt en het zelf zegt'
De vrouw liet haar boog zakken. 'Wat? Hoe?' hakkelde ze. Anna glimlachte.
'Omdat ik die vriendin ben?' zei ze. De vrouw schoof de pijl terug in haar koker en liet haar gezicht zien. Haar huid leek zo wit als sneeuw, haar haar was zo zwart als de nacht en haar lippen zo rood als een roos. Een seconde later besefte Will met wie ze te maken hadden.
De enige echte Sneeuwwitje.
Misschien niet zo vrolijk en zoet zoals in de films, maar toch.
Zonder dat "masker" leek ze stukken jonger, misschien net negentien of zo?
Anna omhelsde haar. 'Sorry, het was niet mijn bedoeling-' 'Geeft niet' zei Anna snel. 'Je kon niet anders, vooral niet in zo'n situatie waar jij je in bevind'
Sneeuwwitje knikte dankbaar en keek Elena, Robin, Lily en Will aan. Haar donkere ogen keken een milliseconde in ze zijne en schoten toen weer weg.
'Het spijt me dat ik jullie in de val heb laten lopen, het was niet mijn bedoeling. Excuses' zei Sneeuwwitje.
'Het leek wel alsof het haar bedoeling was..' mompelde Robin Wills kant op. Will keek Robin glimlachend aan. Lily wierp een kwade blik naar achteren en keek toen weer voor zich. Ze stapte zelfs af om zichzelf voor te stellen aan sneeuwwitje. Ze schudden elkaars handen en begonnen al snel te kletsen over... dingen. Will begreep nooit hoe meisjes dat deden. Altijd dat sociaal doen en vriendelijk zijn, vrienden maken. Misschien lag het gewoon aan hem. Hij was niet sociaal, hij heeft zelfs nog nooit een échte vriend gehad. Op school was hij meestal zo'n iemand die alleen door de gangen struinde en in een hoekje zijn eten op at. Heel soms kwam er iemand naast hem zitten voor de gezelligheid, maar op een of andere manier stootte hij dat af en bleef die gezelligheid alleen bij de persoon die er bij was komen zitten. Dat was waarschijnlijk ook een van de redenen dat hij bijna de hele dag op zijn kamer had gezeten toen hij nog in het kasteel was. Als Robin er niet was geweest om hem op sleep touw te nemen, dan hadden ze tijdens deze stomme queeste helemaal niks aan hem gehad.

Aan het eind van het theekransje bood Sneeuwwitje aan om te helpen bij de queeste. Ze zei dat ze allemaal welkom waren in hun kleine kamp die een paar kilometers verderop stond. 'Het is echt heel lief, maar is het niet veiliger voor jou om.. je weet wel?' zei Anna. Sneeuwwitje rolde met haar ogen alsof ze dat gesprek al duizend keer had gevoerd.
'Anna, alsjeblieft! Ik bied jullie hulp, ik weet wat ik doe, als ik gepakt word is het honderd procent mijn schuld'
Anna zuchtte. Waarschijnlijk wist ze dat ze niks tegen die koppigheid kon doen. Dus ze knikte en zei verder niets meer.
Lily bleef nog voor Sneeuwwitje staan. Will zag dat ze er een beetje ongemakkelijk bij stond, alsof een koppel net ruzie had en dat zij er tussenkwam. Ze moest even een ander onderwerp verzinnen die niet zou kunnen uitkomen op het zelfde onderwerp of een andere ruzie. Gelukkig voor haar was Sneeuwwitje eerder en stelde voor om naar haar kamp te gaan. Lily knikte en liep weer terug naar haar paard. De bandieten, die nog steeds met getrokken wapens stonden, kwamen in beweging en liepen naar Sneeuwwitje toe. De grootste dwerg, en waarschijnlijk de leider van de dwergen groep, trok Sneeuwwitje mee naar een boom waar ze even onder vier ogen konden spreken.
Het gesprek zag er niet al te best uit. Die dwerg keek zo boos, dat het leek alsof zijn hoofd elk moment kon ontploffen. Serieus, roder kon hij echt niet worden.
Toen vermoedde Will ineens dat het Grumpie had kunnen zijn.
Voordat hij het tegen de anderen kon zeggen stonden Grumpie en Sneeuwwitje weer voor hen. Grumpie was overduidelijk boos en er niet mee eens dat vijf onbekende kinderen meegingen naar zijn kamp. Sneeuwwitje daarentegen keek wat vrolijker.
'Kom' zei ze met een glimlach. 'We gaan naar mijn kamp' ze wierp nog een laatste blik op Grumpie en draaide zich toen om.