Lily Jones

Zekerweten geen batman

Will wist niet zeker of het overnachten dichtbij moordzuchtige dwergen wel veilig was.
Sommigen leken dan wel onschuldig maar dat zei niks over wat ze konden uitvreten. Daarom bleef hij voor de zekerheid een paar meter van Grumpie vandaan.
Onderweg naar dat zogenaamde kamp vertelde Sneeuwwitje over wat ze allemaal meemaakte, hoe gevaarlijk de koningin was en nog wat andere dingen over het sprookjesbos. Haar verhalen vloeiden er zo gemakkelijk uit dat Will het idee had dat ze iets verborg. Misschien kwam dat omdat hij ook altijd zo praatte als hij iets niet wou vertellen en dat was vaak. Maar vind je het gek? Als je al bijna je hele leven van pleegfamilie naar pleegfamilie gaat, word je er ook zat van om elke keer alles opnieuw te vertellen. Meestal zeiden die pleegouders iets van 'Je kunt ons alles vertellen, als je dat wilt. De keus is aan jou' maar dat weigerde hij omdat als hij elke keer moest denken aan zijn miezerige leven, hij zich nog ellendiger zou gaan voelen. Dan zou die vertrouwde knoop emotie in zijn buik los gaan en had hij niks meer om zich aan vast te houden. Dan zou die knoop zich alleen maar vullen met nieuw verdriet, en dat kon hij niet hebben. In plaats daarvan sloot hij zich dus af en was liever alleen. Na school zat hij dan ook vaker op zijn kamer dan in de woonkamer bij zijn neppe familie.
Maar dat was genoeg over hem, het ging nu over Sneeuwwitje en de rest.

Onderweg dacht Will aan de woorden van de vrouw die hen had voorbereid op de queeste. Ze had heel duidelijk gezegd dat ze ver weg van de "sprookjesfiguren" moesten blijven, anders bleven ze aan je reet hangen- haar worden. Hij keek even naar Sneeuwwitje en vroeg zich af of zij ook zo was. Ze zag er namelijk onschuldig uit, maar je weet het nooit. Ze had hen een paar minuten geleden wel onder schot gehouden en dat leek niet zo onschuldig.
Aan de andere kant begreep hij wel waarom Lily met hen mee wou. Ze kon waarschijnlijk zien dat Sneeuwwitje hen niks aan kon doen. Waarschijnlijk zag ze het goeie in haar, zoals alle helden doen volgens films, strips en boeken.
Vanaf de eerste keer dat hij Lily had ontmoet dacht hij al dat ze speciaal was, dat straalde ze gewoon uit. Of het waren die rooie vlekken rond haar ogen geweest die vertelden dat ze had gehuild.
'Iedere held heeft een dramatisch verleden' had een van zijn pleegmoeders tegen hem gezegd. Ze kwam dan naast hem zitten en pakte een stripboek van de grond. 'Zelfs Batman' zei ze. Will keek dan met zijn kleine tranende ogen naar zijn pleegmoeder en naar de strip. 'Maar ik ben niet zo dapper als Batman....' piepte hij dan. De pleegmoeder haalde haar hand door zijn haar en liet het daarna rusten op zijn wang. Hij keek haar aan.
'Nee, je bent dapperder' zei ze. Ze gaf hem een zoen en sloeg hem in haar armen.
Will herinnerde zich nog hoe warm en fijn die knuffels waren geweest. Hoe fijn hij het had gehad bij die peetmoeder.
'Will? Gaat het?' vroeg Robin naast hem. Will schrok. Als hij niet snel had gehandeld was hij misschien van zijn paard af gevallen.
Robin, die naast hem reed, keek hem bezorgd aan. 'Gaat het?' vroeg hij weer.
Ik heb gehuild dacht hij. Zijn ogen waren nat en er rolde een traan omlaag. Hij had ineens last van hoofdpijn die waarschijnlijk was veroorzaakt door het huilen. Waarom had hij niets gemerkt? Was hij zo overmant door emoties geweest? 
Hij veegde snel een traan weg, snoof even en meed Robins blik. 'Ja, het gaat' zei hij. Waarschijnlijk geloofde Robin dat niet, maar hij liet hem met rust.
Helaas lieten Will zijn emoties hem niet met rust. Zijn hoofdpijn werd onderdrukt door het tegen houden van nieuwe tranen. Af en toe kneep hij zijn ogen zo hard dicht dat hij, wanneer hij ze weer opende, waas zag. Er schoten allemaal droevige scenes door zijn hoofd die het er allemaal niet beter op maakten. Door al zijn energie en aandacht in die emoties te stoppen, viel het hem niet op dat ze er al bijna waren. Lily was al slomer gaan rijden en de dwergen waren al verdwenen. Will keek hem weer bezorgd aan en Anna was bezig met Elena.
Hij keek Robin aan. Met zijn ogen probeerde hij de woorden 'Help me' te zeggen en hoopte dat Robin het begreep.
Robin knikte.
Will glimlachte.

Sneeuwwitje spurtte naar voren, keerde zich om en keek trots met open armen naar de vijf kinderen- net zoals Julius had gedaan toen ze het Sprookjesbos binnen kwamen. Achter haar bevond zich een immens kamp waar sowieso meer dan zeven dwergen en een sneeuwwitje woonden. Er stonden tientallen tenten zó opgesteld dat het een klein dorp had kunnen zijn. Links achterin was een soort zelfgemaakte hek die de omtrek van een groot open vlak aangaf. In dat vlak stonden enkele paarden gezellig te grazen.
Sneeuwwitje liet haar armen zakken en draaide zich om met de rug naar de vijf kinderen.
'Mooi hé?' zei ze. 'Hier wonen de mensen die bereid zijn om tegen de koningin te keren'
Will kon het niet zien, maar gokte dat er een brede glimlach op Sneeuwwitjes gezicht te vinden was.
'En als jullie het willen, mogen jullie hier verblijven' ze draaide zich weer om.
Iedereen stapte af. Uit het niets kwamen er vijf kinderen die de paarden voor hen naar de wei brachten. Ze kwamen allemaal bij elkaar staan en keken Sneeuwwitje aan als kleine hondjes. Ze zei 'Kom' en liep richting de tenten.
Robin kwam naast Will lopen en keek hem vragend aan. 'Nog niet' mompelde hij.