Lily Jones

Ja Robin, we weten het, je bent een goede vriend

~Robin
Robin had Elena nog nooit zo stil meegemaakt. Hij had aan haar gevraagd of ze even langs Doc konden gaan. Elena knikte zacht en liep met een gebogen hoofd mee. Hij probeerde allerlei bemoedigingen en leuke dingen te vertellen, maar daar werd ze niet vrolijker van. Robin begreep waarom ze zo depri was. Hij was ook niet trots op zichzelf dat hij mensen had verwond en dood had laten bloedden, maar hij kon niet anders. De keuze hij of zij en hij verkoos een langer leven voor hem boven dat van hen. Misschien was het egoïstisch, maar wat zou jij doen?
Toen er werd aangegeven dat het over was, dat ze hadden gewonnen, wist Robin dat ze vanaf dat moment nooit meer terug zouden keren naar hun normale leven. Ze zouden nooit meer de oude kunnen zijn. Iedere keer als het woord oorlog langs zou komen, zouden zij mee kunnen praten over hoe heftig dat is. Ze zouden waarschijnlijk nachtmerries hebben van het moment, de ervaring. Alsof het een trauma is.
Ze kwamen aan bij Doc. Robin klopte aan. Hij keek Elena heel even aan, ze keek nog steeds naar beneden. Toen zwiepte de deur open en verscheen er een bezweette Doc. 'Robin! Elena! Goed om jullie te zien! Kom binnen! Kom binnen!' Zei de dwerg. Het huisje was nog rommeliger dan tien tenten van Will bij elkaar. Het stonk er bijna een uur in de wind. Elena en Robin gingen op een kist zitten en volgden Doc met hun ogen. Hij was druk bezig.
'We..uh.. we vroegen ons af of u ons nog even wilde checken..' zei Robin zacht. Doc keek de twee met verwilderde ogen aan. 'Eh, ja.. Ja! Dat kan ik'
Hij waggelde met zijn kistje naar de twee toe. 'Waar kan ik jullie mee helpen?'
Robin vertelde over de explosie en dat ze iets te dichtbij stonden etc. etc. Doc knikte en haalde een paar dingen uit zijn kistje. Hij checkte de oren, ogen, reflexen en nog een paar andere dingen. Het bleek dus dat Elena een lichte hersenschudding had opgelopen en een gekneusde enkel. Robin had alleen last van een tijdelijke hoofdpijn. Robin en Elena stonden op en bedankten Doc. 'Dag!' Riep Doc die alweer verdiept was in iets anders. Robin zwaaide. Net zoals op de heenweg liep Elena stilletjes mee. Deze keer bleef ook Robin stil. Als het op de heen weg niet werkte, zou het 'm ook niet doen op de terugweg.
Elena keerde zwijgend terug naar haar tent. Robin koos ervoor om nog even door het kamp heen te lopen. Hij vroeg aan Will of hij zin had in een wandeling. Eerlijk gezegd had hij niet echt keus. Robin wilde graag weer een keer met hem spreken.
Will en Robin konden vanaf het begin al wel goed met elkaar om. Ze spraken vaak af toen ze nog bij het kasteel waren, ze leerde elkaar echt goed kennen. Maar nu Will krachten had was alles anders geworden. Will trainde veel en was bijna nooit vrij. En als hij eenmaal vrij had, gaf hij aan dat hij wilde rusten of even op zich zelf wilde zijn. Voor Robin voelde het aan alsof hij hem in geen jaren had gezien of gesproken. Nu had hij daar eindelijk tijd voor.
'Dus..eh..' begon Robin. 'Hoe..eh .. hoe gaat het met je?'
Will keek Robin fronsend aan. 'Wel oké.. Jij?' antwoordde hij zacht.
Geweldig. Ik heb net tientallen mensen neergeslagen en dood zien bloedden. Mijn droom is echt uitgekomen!
Robin hield zich in en hield het toch maar bij 't zelfde'. Will knikte en staarde naar de grond.
'Hoe gaat het eigenlijk met je..' vroeg Robin en deed Wills moves na wanneer hij dingen liet zweven. Will glimlachte. 'Wel oké..' zijn glimlach verdween weer en zijn ogen staarden weer naar niets. Robin was bezorgd. Waarschijnlijk hadden die coole krachten van hem toch een minpunt die er voor zorgden dat hij nog steeds de grond in werd gedrukt door emoties.
'Als er iets is kan je het me vertellen hé' zei Robin en tikte zijn elleboog tegen die van Will aan. Er viel een stilte. Robin keek even om zich heen om te kijken waar ze waren. Waarschijnlijk ergens in het midden van het kamp. Hij zag Sneeuwwitje staan praten met Anna bij een klif aan de rand van het bos. Ze keken beide niet al te enthousiast. Aan de andere kant liepen allemaal gewonden van het gevecht. De een had een verband om zijn hoofd, de ander een dikke snee in haar arm en die daarnaast had hulp nodig bij het lopen.
Robin kreeg bijna spijt dat hij nog niet eens een schram had opgelopen. Het enige waar hij last van heeft gehad was bloed van anderen, en hij was ook niet de enige die dat had. Will, Anna, Elena en Lily waren ook niet gewond geraakt. Misschien waren ze hier wel immuun voor verwondingen. Nou ja, alleen die aan de buitenkant dan. Van binnen deed alles zeer.
Will schraapte zijn keel. 'Er.. eh.. is inderdaad iets..' begon hij. Robin stond stil. Will zuchtte en keek Robin in zijn ogen aan. 'Omdat ik nu steeds meer controle krijg over mijn "magische vaardigheden", heb ik er ook steeds meer last van'. En of dat zichtbaar was. Robin zag meteen in zijn ogen hoeveel last hij ervan had. 'Oh' zei Robin zacht. Will keek weer even naar de grond. Robin zag tranen opkomen in zijn ogen. Zijn mond hoeken daalden een stuk en Will zijn adem klonk schokkerig. 'E-elke avond denk ik steeds aan mijn ouders, aan thuis. Hoe ik ze nooit heb gekend, nooit heb gezien of heb gehoord. Ik denk dan aan ho het zou voelen als mijn moeder me zou vasthouden, me zou troosten. Ik vraag me altijd af hoe het zou zijn om iemand te hebben om op te rekenen. Hoe het zou zijn om een vader te hebben waarmee ik allemaal avonturen kon beleven.' Hij viel stil. Hij veegde een paar tranen van zijn gezicht.
Om Will zo te zien kwam hard bij Robin. Ook hij kreeg een brok in zijn keel, ook hij had zin om te huilen, ook al was dat zinloos. Robin was altijd al zo geweest met emoties. Hij kon zich altijd goed inleven in anderen en was volgens die mensen dan ook een goed iemand om mee te praten. Helaas had Robin nog niet zo'n iemand gevonden.
Robin deed een stap dichterbij en opende zijn armen. Will accepteerde de knuffel en dook in Robins armen. Het had er waarschijnlijk heel vreemd uitgezien van iemand anders perspectief, maar dat boeide niet. Als Will zo zijn emoties kwijt kon, dan is dat maar zo. Robin vondt het ook fijn. Soms hoef je helemaal niet te praten om je emoties te uiten, het kan ook gewoon via een knuffel of wat anders.
Will snikte nog even een tijdje door. Robin zat ondertussen na te denken over hoe hij zijn vriend verder kon helpen. Hij kon niet zomaar al zijn verdriet laten verdwijnen met een knuffel, het zou wel handig zijn, maar het is gewoon niet mogelijk. Na een lange tijd te hebben geknuffeld, kwam Will weer los. Hij deed een stap achteruit en veegde zijn laatste tranen weg. 'Bedankt, dat had ik echt even nodig' zei hij. Robin knikte. 'Graag gedaan. Als je een tweede sessie wilt, je kan altijd bij me langs'
Will glimlachte. 'Ik zie wel..' zei hij. ' Maar..eh.. zullen we weer verder gaan? Het is volgens mij bijna etenstijd en ik wil dan het liefst wel bij de tent zijn'
Robin knikte en samen liepen ze stilletjes het kamp weer in. Gelukkig keken mensen hen niet raar aan vanwege de knuffel. Robin moest bekennen, het zou echt ongemakkelijk zijn geweest als iemand het wel had gezien. Ze keerden net op tijd terug. Elena en Anna waren al begonnen met de soep aan het opwarmen, Lily was blijkbaar nog ergens anders, Baas dingen doen of zo. Tijdens het eten wierp Robin een blik naar Will. Hij zag er al wat gelukkiger uit dan voor de wandeling. Robin glimlachte zacht, hij was vandaag een goede vriend geweest.