Lily Jones

welke idioot staat dan ook pal naast een explosie?

Als ze haar strot open kon krijgen had ze geschreeuwd dat als er nog iemand een explosie zou afvuren vlak naast haar, dat diegene er was geweest. Maar ze deed niks, zo kón niks. Elk deel van haar lichaam deed pijn van de harde landing op de harde grond. Robin zag er niet veel beter uit.
Een harde hoge toon verdoezelde het geluid dat ze zou moeten horen. Haar blik was wazig. Ze knipperde een paar keer maar dat maakte het er niet beter op. Ze probeerde haar hoofd te draaien maar dat deed nog pijn.
Toen de hoge toon en de wazigheid begonnen af te nemen probeerde Elena weer m zich heen te kijken. Een nog iets te wazige hand verscheen boven Elena's hoofd. Zonder erbij na te denken aanvaarde ze de hulp en werd overeind gehesen. Een pijnlijke vloed ging even door haar hoofd heen en haar beeld weer bijna wazig. De gene die haar overeind had geholpen ving haar op en legde Elena's arm over zijn of haar schouder. Eenmaal weer bij positieven keek Elena wie haar hielp. Het was Robin. Natuurlijk was het Robin, iedereen met een beetje verstand zou op zijn minst meer dan tien meter uit de buurt van een explosie staan. Hoe dom kon ze zijn.
'Hé, gaatie?' Vroeg hij. Elena kreunde. 'Klinkt goed genoeg' zei hij met een vies glimlachje. 'Kan je al op twee benen staan?'.
Hij liet haar los. Met een kleine wankeling bleef ze gelukkig staan.
'Mooi zo, zullen we nu dan echt naar de rest gaan?' Elena knikte. Robin gaf haar haar boog en liep toen vooruit. Voorzichtig legde ze een boog aan en holde achter Robin aan. Iedereen was al weg. Niemand was te vinden tussen de tenten. Er vloog niet eens een vogel door de lucht. Toch kwam overal lawaai vandaan. De hemel kleurde grijs van de rook en rood van het vuur. 'Waar is iedereen?' Vroeg Elena toen ze haar arm tegen haar neus aan hield. 'Weet ik veel...' zei Robin zacht. Hij keek aandachtig voor zich uit. Toen Elena wilde meekijken duwde hij haar naar achter. 'Snel' fluisterde hij en trok haar achter een bosje. Elena sloeg zijn handen van haar af en begon bijna te schelden toe Robin zijn hand voor haar mond hield. 'Kop dicht' zei hij zonder geluid. Hij haalde zijn hand weg en keek door de bosjes heen, Elena keek hem vies aan.
Aan de andere kant van het bosje verschenen er twee mensen. Het was niet duidelijk wie het waren, hoogstwaarschijnlijk van de troep die hen bijna dood had laten exploderen. Aan de stemmen was het te horen dat het twee mannen waren. Door de bosjes heen leken ze wel meters lang, misschien waren ze dat ook wel.. wie weet. Robin tikte Elena aan en mimede een ontsnappingsplan. Blijf laag, kom met mij mee naar links en val niet aan. Dat was toch niet zo heel erg moeilijk? Elena knikte en deed wat Robin mimede. Gezakt door haar knieën rende ze voorzichtig achter Robin aan. Ze probeerden alle takjes en blaadjes te ontwijken en renden heel lichtvoetig. Iedere kraak zou hen kunnen verraden. Iedere. Kraak. Zou. Hen. Kunnen. Verra-
Shit.
Elena keek naar de grond om te zien wie schuldig was. Ze was het zelf.
Dan zou ze het zelf ook moeten aanpakken.
De mannen draaiden om en hielden hun zwaarden nog steviger vast. Elena kon nog snel achter een dikke boom gaan staan, Robin dook weer achter een bosje. Voorzichtig legde Elena een pijl aan. Robin riep zacht haar naam dat ze het niet moest doen, maar ze luisterde niet. Ze richtte haar pijl op het linker doelwit, zuchtte een keer en liet toen de pijl gaan. Het was ook niet haar eerste keuze om iemand neer te schieten, maar het moest. De man werd hard in z'n zij geraakt en hij viel met een harde klap neer. Zijn vriend keek op hem neer en zag hoe hij langzamerhand leegbloedde. Elena trok Robin snel achter zijn bosje vandaan en rende weg. Robin liep struikelend achter haar aan.
'Moest je hem nou echt neerschieten?' Vroeg Robin toen ze op een veiligere plek stonden. 'Ik moest wel' zei Elena met tranen in haar ogen. 'Het was een van hen of wij twee' ze zweeg even. Robin was ook stil.
'En het was een goede afleiding'
Beide stonden ze ongemakkelijk stil.
'I-ik zal het niet nog een keer doen.. beloofd' zei Elena. Robin knikte.
'Kom we gaan..' zei Robin. Ze renden door totdat ze bij het open veld aankwamen. Misschien kan het beter een slagveld genoemd worden. Overal waren mensen, liggend op de grond, staand in het gras en vliegend door de lucht. Iedereen was bezig. De een viel aan van ver terwijl anderen mensen een op een benaderden. Op de achtergrond hoorde je enkele ontploffingen en allerlei soorten geschreeuw.
Dit was miljoenen keren ergen dan die ene pijl in die man van eerder. Dit was een bloedbad, een slagveld met tientallen misschien wel honderden gewonden.
Robin en Elena keken elkaar aan. Moesten ze dit echt gaan doen? Moesten ze nu echt mensen neerschieten of misschien wel vermoorden? Zonder enkele reden?
Met, jaja nog een keer, een diepe zucht bereidde Elena zich voor. 'Ik ga die boom in' zei ze en wees naar een boom iets verderop. 'Oké, ik ga het veld in..' ook hij zuchtte.
'Until we meet again' zei Robin. Elena knikte. Ze splitsten op. Elena rende zo hard mogelijk naar de boom toe en klom er snel in. Er zat al iemand in. Lily.
'Hey' zei Elena en ging op een stevige tak staan. Lily schrok op en kwam uit haar positie. Ze liet zelfs bijna haar pijl vallen. 'Hey' zei ze. 'Ik.. uh.. ik zag je niet' zei ze en krabde ongemakkelijk haar hoofd. Elena grinnikte. 'Geeft niet hoor'
Lily knikte en keek toen naar haar pijl.
'W-wat is er eigenlijk aan de hand?'. Lily keek naar de troepen.
'Onverwachte aanval, waarschijnlijk wisten de troepen van de koningin waar we waren' zei ze alsof ze dit soort problemen altijd had. 'Maar misschien is het handig als we ons focussen op het gevecht, je weet wel, mensen neerschieten..' zelf Lily was niet blij met het feit dat ze mensen moest neerschieten. Goh, dacht Elena, wat zijn we toch goed opgevoed. Ze stemde mee in Lily's plan en legde een pijl aan. Beide gingen ze in opperste concentratie opzoek naar een doelwit. Overduidelijk was Lily daar beter in dan Elena vanwege haar "superkrachten", maar wat boeide Elena dat nou, het waren maar krachten..
Dat ze moest toekijken hoe haar tweede serieuze doelwit van dag volop werd geraakt deed Elena zeer, ook al was het haar vijand. Even twijfelde ze en dacht waarom ze dit deed, waarom ze hier was en wat het nut was. Wat was eigenlijk de reden dat ze naar dat kasteel moest? Dat was alleen maar een fractie van een seconde. Ze richtte zich weer op het veld en zocht naar haar volgende slachtoffer. Ondertussen keek ze ook rond om te kijken of de rest nog leefde. Gelukkig wel. Will liet nog steeds allerlei wrakstukken van de explosies vliegen door de lucht en neerdalen op de vijand. Anna stond zij aan zij met Sneeuwwitje te vechten (wat een duo zeg!) en ietsje verderop stond Robin te hakken. Als ze de moed ervoor had zou Elena er ook tussen staan. Schietend tussen de dooien en steeds meer slachtoffers maken. Dit was the real deal, no joke. Als je hier dood gaat, ga je écht dood (Wow logica, maar je weet wat er bedoeld wordt).
Na haar eerste twee slachtoffers ging alles heel snel. De een viel om na de ander. Al het bloed sijpelde uit de wonden en iedereen was wel een beetje gewond, als je alleen naar de veldtroepen kijkt. Na Elena's vijftiende pijl was ze gestopt met tellen. Haar hoofd was leeg en haar aderen vol met adrenaline. Elke pijl werd met steeds meer kracht en precisie afgevuurd. Alle aandacht naar het doelwit. Het was geen mens of een levend schepsel meer maar een doelwit, een doelwit dat in de weg stond en niet welkom was op het veld. Elke pijl werd met een enorme snelheid aangelegd en afgevuurd.
Na een lange tijd voelde ze een warme hand op haar schouder. Elena raakte uit haar trance en keek geschrokken op. Het was Lily. We hebben gewonnen, riep ze, we hebben gewonnen. Elena keek naar het slagveld en besefte nu hoeveel slachtoffers er waren. Honderden mensen lagen roerloos op de grond, de rest was of nog levend maar gewond of aan het sterven vanwege een wond. Elena en Lily omhelsden elkaar en klommen naar beneden. De rest stond onder de boom op hun te wachten. Ieder had een wond.
'Waar is Will?' Vroeg Lily. Met een zucht wees Robin achter hem en inderdaad, daar was Will. Hij had weer een nieuw trucje in petto, hij kon vliegen. Op een of andere manier had hij het voor elkaar gekregen om te vliegen, 't zou ook niet.
Met een brede glimlach landde hij naast Robin en veegde wat zweet van zijn voorhoofd. 'Dat was cool!' Riep Will. Het klonk alsof hij een vijfjarig jongetje was die in een "super enge" achtbaan had gezeten en zijn volgende zin 'ik wil nog een keer!' zou zijn.
Elena keek hem aan. Leuk? Mensen neerhalen voor je eigen veiligheid is helemaal niet leuk.
'Wat gaan we nu doen? Ze weten nu dat we bestaan, waar we zijn, wie we zijn..' vroeg Elena zich af. Sneeuwwitje deed een stap naar voren. 'We hebben al een evacuatieplan, grotendeels van het dorp zal evacueren naar een veiliger gebied, wij en nog een paar anderen gaan op weg naar het kasteel van de koningin. Als je er niet mee eens bent, Lily heeft hierin mee gestemd en is het dus orders van de captain. Wie niet eens is gaat niet.' Sneeuwwitje deed weer een stap achteruit en deed alsof ze al een tijdje zo stond. Iedereen knikte.
Will stak zijn hand in de lucht.
'Ja Will?' Zei Lily.
'We hebben eerst toch wel even een rust dag of zo? Ik bedoel, ik ben uitgeput!' Hij keek Elena even heel kort aan alsof hij het erin wilde wrijven dat hij meer werk had verricht dan zij. Iedereen keek Lily vragend aan. Zelfs Sneeuwwitje.
Lily krabde haar achterhoofd en dacht na. 'Ik weet niet precies de tijd, maar als het nu nog middag is lijkt het me handig om de rest van de dag uit te rusten en morgen ochtend weer op pad te gaan'. Een paar kreunden.
'Sorry, maar ik kan het risico niet lopen, als we niet zo snel mogelijk die kant op gaan zijn we er ook eerder vanaf. Trouwens, ik heb met Doc een signaal afgesproken dat als we de troepen nodig zijn, dat ze komen'
Iedereen knikte.
Een groepje ging nog even op het slagveld kijken of er nog overlevenden waren en of ze mee konden terug naar het kamp. Elena en de rest liepen alvast richtig het kamp.
'Ey,' zei een schorre stem zacht links van Elena. Ze keek naar de man en zag hem bloedend op de grond liggen. Hij stak met moeite zijn hand uit en zette zijn zieligste gezicht op. 'K-kan je me even een handje helpen?'. Elena keek naar de man. Niet doen, dacht ze. Maar hij heeft hulp nodig, zei een andere stem. Elena zweeg.
'Kom,' zei Robin en legde een hand op haar schouder. 'Hij is het niet waard om te redden, laat hem gaan. Hij probeert je alleen maar te verleiden'
Elena knikte zacht en liep samen met Robin verder. Ze keek nog heel even naar de man die helemaal rood werd van zijn woedde. Toen keek ze weer vooruit en niet meer achterom.
Eenmaal bij het kamp was iedereen stil. Iedereen was geluidloos zijn of haar spullen aan het inpakken en keek niet op of om. Elena was als eerst klaar met haar bagage. Ze stond in het midden van haar tent en staarde naar niks. 'Ik heb mensen vermoord' zei ze zacht tegen zichzelf.