Lily Jones

Zelf reizende koffers, superhandig

'Wacht.. het sprookjesbos? Zoals in hét sprookjesbos?' vroeg Robin verbaasd.
Die vraag trok iedereen uit hun trance en maakte hen allemaal kijken naar Julius, die nog steeds trots keek. 'Inderdaad! Hét sprookjesbos,' zei hij. 'Maar we moeten doorlopen, want nu zijn jullie nog machteloos en ongetraind..dat kan gevaarlijk zijn...'. Zonder verder nog iets te zeggen liep Julius weer weg. Nog verbaasd en sprakeloos volgden de vier kinderen hem.
Het sprookjesbos. Deze plek waar ze nu rond liep, moest volgens Julius hét sprookjesbos voorstellen. Ja en dan ben ik de kerstman dacht Lily.
Het kon nooit zijn dat ze echt in het sprookjesbos zou lopen. Want het is nep, een verhaal, een sprookje. Dat deze plek misschien betoverd was, is dan nog wel een beetje geloofbaar, want wat Julius die dag daarvoor bij haar had geflikt, was geen hallucinatie geweest. Als dat magie was geweest, dan was dit het sowieso. Toch was het apart. Magie. Echte magie. Magie dat bomen liet verschijnen, dood gras tot leven wekt en zelfs een oude vrouw, jong doet lijken.
'Is dit een droom? Zo ja, knijp me alsjeblieft, straks wil ik niet meer weg...' zei Elena en stak haar arm naar Lily uit. Ze lachten. Natuurlijk was dit geen droom.
'Maar even serieus, denk je dat hij de waarheid verteld?' vroeg Elena en knikte naar Julius die een paar meter verderop liep. Lily haalde haar schouders op. 'Geen flauw idee. Ik bedoel, hij lijkt in mijn ogen niet te liegen..'. Elena knikte.
'Maar toch..'
'Maar toch wat?'
Elena haalde haar schouders op. 'Weet ik veel' zei ze. 'Ik wou gewoon iets zeggen'. Lily glimlachte.

Ze liepen een eind door. Julius liep voorop, de meisjes daarachter en de jongens helemaal achteraan. Lily en Elena kletsten gezellig en keken soms rond. Ze begonnen soms over hoe mooi de omgeving was, of wie ze als het eerst wouden ontmoeten in dit bos.
De jongens daarin tegen waren heel stil. Het enige wat zij deden was lopen en rond kijken. Lily begreep dat niet. Ze konden zich voorstellen aan de ander, zelfs vrienden worden zoals ze met Elena had gedaan, maar in plaats daarvan kozen ze ervoor om ver van elkaar te lopen en niet eens elkaar aan te kijken. Jongens... dacht ze, Wat moet je ermee?
Na een paar kilometers te hebben gelopen, stond Julius eindelijk stil. Hij keek weer trots naar de kinderen die tegen een paar bomen aan waren gaan leunen. 'Was fijn geweest als je ons had voorbereid voor die lange wandeling..' hijgde een jongen wiens naam Lily nog niet wist.
Julius keek de kinderen aan alsof ze hem hadden teleurgesteld.
'Jullie mogen blij wezen dat ze niet meteen in de eerste week mensen op queesten sturen, want jullie conditie is echt niet normaal slecht. En dan vooral die van jou William'. De jongen keek Julius vuil aan.
'Maar goed' ging Julius verder en klapte in zijn handen. 'Als jullie mietjes allemaal weer even op gaan staan en weg komen bij die bomen, dan kunnen we naar binnen'.
'Naar binnen?' vroeg Robin als eerste. Julius staarde de jongen geïrriteerd aan.
'Ja, naar binnen. Hou alsjeblieft op met vragen stellen en ga gewoon mee' zei Julius en keerde Robin zijn rug toe. Hij deed een paar stappen naar voren en er opende een deur. 'Volg mij!' riep hij en liep door de deuren heen. Elena en Lily gehoorzaamden als eerst. Ze liepen als twee brave hondjes door de deur heen. Daarna volgde William die even glimlachend langs Robin liep. Ten slotte sloot de stomverbaasde William zich aan en liep door de deur heen. Hij had nog maar net twee stappen op het tapijt in de gang gezet en de deur was alweer gesloten en verdwenen. Zonder te aarzelen sprintte hij naar de anderen die al een paar meter verder op waren.
'Hier worden allerlei kinderen, van jullie leeftijd, jonger en ouder, getraind. Ook jullie krijgen training, eigen wapens en een verblijf' vertelde Julius. Terwijl William zich bij de groep voegde, luisterde de rest naar Julius' uitleg. 'Ik breng jullie nu naar iemand die jullie allemaal een kamer zal geven. Daar kunnen jullie even wat papieren invullen, daarna worden jullie weer opgehaald'. Iedereen knikte.
Lily keek naar de muren waar ze langs liepen. Ze hingen vol met allerlei schilderijen. Portretten, landschappen, abstract, stilleven, enzovoort. Elke keer dat ze dacht dat ze alle soorten schilderijen had gezien, verscheen er weer een nieuwe soort. Ze waren allemaal ook zo uniek. Ze wedde dat als ze zocht daar deze schilderijen in haar wereld, dat ze dan eeuwen zou moeten zoeken. Zonder verder aandacht te schenken aan Julius woorden liep ze dromerig door, kijkend naar de mooie schilderijen.
Pas toen Julius vrolijk riep 'We zijn er!' keek Lily weer op. Voor haar bevond zich een grote boog die als een soort poort in de muur zat. Hij was prachtig bewerkt met allerlei kleine schilderwerken en andere kunst dingen. Julius liet die kinderen door de poort gaan en wenste hen veel succes. Aan de andere kant van de poort stond een jonge, slanke vrouw op hen te wachten. Ze droeg een prachtige jurk en had haren die goud leken. Haar ogen keken nors en intelligent, alsof ze elke dag in de bibliotheek rond hing. Toen ze de kinderen zag toverde ze een gemaakte glimlach op haar gezicht. 'Welkom' zei de vrouw. 'Volg mij, ik zal jullie naar de vertrekken brengen waar jullie zullen overnachten'.
Ze liepen een gang waarvan het plafond net hoog genoeg was voor de vrouw. Aan de muren hingen fakkels die de raamloze gang verlichtten. Toen Lily vooruit keek zag ze hoelang de gang was. Het was een rechte gang met misschien wel honderden kamers.
'Zoveel deuren' mompelde Elena toen ze langs een stuk of dertig deuren hadden gelopen. 'Ja' beaamde Lily die nog steeds last van haar voeten had. Ze zuchtten en gingen door.
Ondanks dat ze wat hadden gezeurd, keek de norse vrouw voor hen niet om. Haar gezicht bleef recht naar voren kijken terwijl haar ogen heen en weer flitsten. Elena vond dat ze er bij liep als een soort vorstin. De dame had namelijk zo'n rechte rug en liep zo strak, dat als ze een beweging zou doen, zoals haar arm bewegen, Elena zou schrikken. Niet dat ze dat tegen Lily zei, die kon het namelijk zelf ook wel bedenken.