Lily Jones

kijk uit voor het dode landschap

~Lily
Als je geld kon krijgen voor lopen, had Lily nu duizenden, misschien wel miljoenen euro's opgehaald. Man, wat was die weg naar dat kasteel lang! Ze waren nu al vijf dagen onderweg en Lily had het idee dat ze gen enkele kilomeer verder waren gekomen. Ze kon de blaren op haar blaren al voelen. Maar zij moest het goede voorbeeld zijn. Zij moest positief voorop blijven lopen en iedereen steeds aanmoedigen dat het nog maar een klein stukje was. Helaas had ze dat na de tweede dag gestaakt. Iedereen was moe, niemand had fatsoenlijke nachtrust en elke keer werden ze opgejaagd door het idee dat ze misschien wel moesten vechten als ze eenmaal aankwamen bij het kasteel. Waarschijnlijk stonden de troepen van de koningin nu al klaar. Waarschijnlijk zat ze ieder moment mee te kijken via een of andere spiegel die magisch vermogen had, net zoals haar spiegel in de sprookjes en films.
Lily liep voor de groep en had genoeg tijd om na te denken. Ze had voor het eerst in weken weer aan thuis kunnen denken en naar haar fotootje gestaard die in haar jaszak zat. De foto met haar ouders en zij zelf op haar verjaardag. Iedere keer dat ze ernaar keek verlangde ze naar haar huis. Ze wilde dan het liefst zo snel mogelijk naar huis en haar ouders weer zien, of nou ja, vader zien. Lily zuchtte diep. Het was nog steeds moeilijk om over har moeder te denken of schrijven. Iedere keer dat ze haar dagboek opende en weer over thuis begon, drupte er in ieder geval één traan op het papier. Waarschijnlijk zat het haar nog zo dwars omdat ze er nooit met iemand over sprak, alsof ze een robot was en niet eens wist wat gevoelens waren.
Zonder teveel op te vallen veegde Lily haar neus af. Stomme tranen. Ga weg.
Na ongeveer vijf kilometer stopten ze met lopen. Ze waren aangekomen bij een groot open vlakte waar de grond heel dood was. Het leek een soort savanne, alleen dan was al het zand geheel en heel hard. Met de rood en grijs achtige gloed die in de lucht hing, leek de plek nog onheilspellender dan het al leek. Alle bomen rondom de vlakte waren grauw en leeg. 'Weet je zeker dat je hier wilt stoppen?' Vroeg Will fronsend. Lily keek om zich heen en inspecteerde de buurt. Niks noppes nada. Het enige wat ze zag waren dooie bomen, dooie grond en andere dooie dingen die ze liever niet van dichterbij wilt zien.
'Voor zover ik kan zien is hier niks..' zei ze schouderophalend. De rest keek ook rond.
'Wat als hier 's nachts spookt en de spoken ons gaan aanvallen?' Fantaseerde Elena. Will kwam naast haar staan met zijn vinger in de lucht. 'Of er komen allerlei dodelijke vogels op ons af en eten ons een voor een op..'
'Of,' zei Robin en kwam erbij staan. 'Er komen vannacht allerlei zombies uit de grond die onze hersenen willen en gaan dan-' 'Oke! oke! Het is duidelijk! Jullie willen hier niet overnachten. Dan maar een slapeloze nacht voor iedereen' Lily draaide zich om en liep verder. De anderen zuchtten en liepen haar achterna. 'Ik wil jullie zo niet horen zeuren dat jullie moe zijn of ergens last van hebben, want anders doe ik jullie wat!'
Stilte.
Lily liep nog een klein stukje door toen ze zich besefte dat ze niks meer achter haar hoorde. Angstig keek ze om. 'Wees niet dood. Wees niet dood. Wees alsjeblieft niet dood' zei ze zacht.
Haar vijf vrienden lagen roerloos op de grond. Ze wist niet hoe, maar toch lagen ze daar. Ze kwam wat dichterbij staan en zakte door haar knieën. Ze leunde half over Robin heen en voelde aan zijn pols. Hij leefde nog, gelukkig. Ze checkte snel ook de rest en die ware gelukkig ook nog levend.
Ze ging op de grond zitten en keek naar haar vrienden. Ze voelde haar oogleden steeds zwaarder worden. De lucht om haar hen begon iets warmer aan te voelen. Haar ledematen werden zwaarder. Ze liet zichzelf voorzichtig op de grond liggen en staarde met spleetogen om zich heen. Ze was dan misschien wel moe, maar dit was ook iets anders, misschien wel iemand anders. Met moeite vocht ze tegen haar oogleden totdat ze uiteindelijk dichtvielen. Voordat ze vertrok voelde ze een harde druk op haar borst. Daarna zweefde ze weg naar de wereld der dromen.

'Welkom Lilian Jones, dochter van James en Emma, ook wel bekend als Jason en Diana' galmde om Lily heen. Ze deed haar ogen open en zag lucht. Ze voelde dat ze op een hard stuk steen lag. Haar lichaam voelde aan alsof ze er al een eeuw lag. Ze keek om zich heen, maar kon niks zien. Een één of andere barrière sloot haar af van de wereld om haar heen. Ze tilde met wat moeite haar hoofd op en keek waarop ze lag. Het enige wat ze kon zien was dat iemand haar kleding had veranderd. De stem sprak weer. 'Vrees niet, ik heb geen kwade magie over je uitgesproken'
De stem galmde weer door de ruimte heen. Het beviel Lily niet dat ze niet wist waar ze was, waarom ze daar was en wie haar had meegenomen. En wat was er gebeurd met haar vrienden? Ze opende haar mond. Niks.
'Het spijt me, maar je stem is tijdelijk weggenomen. Het is te gevaarlijk voor iemand zoals jij om hier zomaar rond te lopen. Als iemand er achter zou komen dat jij hier verblijft, dan zijn we er allemaal geweest'
Lily wilde protesteren. Ze bonsde met haar vuisten op het gedeelte van de barrière boven haar. 'Niet!' Riep de stem. Lily's armen vielen meteen weer naast haar lichaam en kwamen niet meer overeind. Oh, als Lily hier ooit uit zal komen, dan was diegene die verantwoordlijk was voor dit ritueel er zó geweest. Lily probeerde alles uit te schreeuwen en al het lawaai te maken dat ze voor elkaar kreeg om te maken. De persoon waarvan de stem kwam werd razend. Lily hoorde wat gerommel en er verscheen ineens een glanzende stof in haar cabine. Net zoals eerst werden haar ogen weer zwaar en viel ze in slaap.