Make Me Run.|kth|

part 21

Taehyung's pov
Το κινητό μου ήταν πανω σε εκείνο το τραπέζι. Έπρεπε να βρω τρόπο να το πάρω.
Ξεκίνησα να τριβω τα χέρια μου πανω στην ξυλινη επιφάνεια της καρέκλας για να κόψω το σκοινί.
Η καρέκλα πεσμενη και εγώ πανω της προσπαθώντας μάταια.
Έπειτα από 10 λεπτά κατάλαβα ότι τζάμπα προσπαθουσα.
Τότε μου ήρθε φλασια.
Στριβω τους γοφους μου προς το σημείο που ήταν δεμένα τα χέρια μου. Βάζω  τα χέρια μου μέσα στην μπροστινή μου τσέπη, με χίλια ζόρια και τον επιασα. Ο αναπτήρας μου. Τον βγαζω έξω και γυρναω παλι σε φυσιολογική στάση γιατί άκουω έναν θόρυβο. Κοιτάω τριγυρω και βλέπω έναν από αυτους τους δήθεν μποντιγκαρντς του son oh gong. Τον κοιτάω με μίσος και βγαζω έναν θόρυβο απο το στόμα μου.
Εκείνος με κοιτάει με την άκρη τους ματιου του και απλά φευγει χωρίς να κάνει κίνηση να με σηκώσει ή οτιδήποτε που θα με διευκόλυνε στην αποφυγή μου.
Σιγουρευομαι ότι πλεον έχει φυγει και πιανω τον αναπτήρα, που τόση ώρα φυλαγα καλά μέσα στην παλαμη του χεριου μου για να μην του γίνει αντιληπτος. Βάζω το δάχτυλο μου στο κουμπι και το παταω για να ανοιξει.
Α γαμω.
Εκαψα το χέρι μου σε ένα σημείο.
Κάνω μια έκφραση πονου.
Προσπαθώ να το ξανανοιξω, αυτή τη φορά πιο προσεκτικα.
Τα καταφερα!
Η φωτιά σιγά σιγά αρχίζει και καιει το σκοινί που με κρατάει.
Αφου το κάψω λίγο αφήνω τον ανάπηρα στην άκρη και αρχίζω να τριβω τους καρπους μου μεταξυ τους. Είχε απομείνει μια κλωστή από το πρωην σκοινί. Απομακρυνω τα χέρια μου με φορά μεταξυ τους.
Τα κοιτάω περήφανος καθώς δεν υπήρχε τιποτα που να με εμποδίζει πλεον.
Ξανακοιταω τριγυρω μου.
Ευτυχώς δεν είναι κανείς.
Σηκώνομαι από την καρέκλα και τρέχω προς το τραπέζι με το κινητό μου.
Η άρια!!
Πρέπει να την ειδοποιήσω.
Δεν πρεπει να βγει από το σπίτι μέχρι να ελευθερωθω. Αν την πιάσει;
Ανοίγω το κινητό μου και πληκτρολογω τον αριθμό της.
Καλεί.
Δεν απαντάει
Γαμωτο.
Την ξαναπαίρνω, αλλά και παλι τα ίδια.
Τον κλείνω και το πετάω πάνω στο τραπέζι κάνοντας το να κάνει έναν θόρυβο και να συρθεί ως την άλλη άκρη του τραπεζιού.
Ξαφνιαζομαι καθώς βλέπω έναν από τους τυπους μου με έφεραν εδώ να έρχεται κατά πάνω μου.
Παίρνει φορά και πάει να με χτυπήσει όμως τον σταμάτησα πριν να είναι αργά.
Ξεκίνησα να τον χτυπάω.
Το πλεον μελανιασμενο ματι του μισοκλειστο. Τον κολλάω στον τοίχο σηκώνοντας τον ψηλά από την άκρη της μπλουζα του.
-Δεν θα πεις τίποτα!
Τον διαταζω.
Εκείνος πηγε να μίλησε.
Τον ξανά χτυπάω στον τοίχο.
Τα μάτια του με κοιτάνε τρομαγμένα και γνέφει καταφατικά ως απάντηση στην προηγουμενη μου διαταγή.
Τον αφήνω κάτω και πηγαινω προς την πρωτη πορτα που βλέπω μπροστά μου.
Βάζω το κεφάλι μου πανω της ώστε να ακουω τους ψιθυρους που ακουγονται πισω απο αυτή.
-και τι σκοπεύεις να κάνεις με αυτόν?
-χμμ τιποτα το ιδιαίτερο. Απλά θα τον κρατησω εδώ μέχρι να με ικετεψει να τον αφήσω.
-και με την κοπέλα?
-Ωωω αυτή την θέλω για εμενα.
-χαχαχαχα σιγά μη σε ερωτευτεί κιόλας ρε μαλακα.
Λέει μια φωνή στον son oh gong. Του μιλουσε άνετα. Δεν τον φοβόταν.
-Δεν γνωρίζεις τα σχέδια μου.
Λέει.
Αυτό ήταν. Πρέπει να την βρω.
Αρχίζω και τρέχω προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Έτσι όπως έτρεχα παρατηρω έναν σκοτεινό διάδρομο. Τρέχω προς εκεί.
Μια σκάλα!
Συνηδειτοποιω.
Ανεβαίνω  στα τυφλα, καθώς δε υπήρχε ίχνος φωτός εκεί πέρα.
Σπαω ένα σίδερο από τα κάγκελα της.
Με την αιχμηρή άκρη του αρχίζω και χαραζω σημάδια στον τοίχο.
Έγραψα και ενα μήνυμα.
Ότι θα μου το πληρωσει. Για ακόμα μια φορά.
Φτάνω στο τέλος της και βλέπω άλλον έναν διαδρομο.
Πετάω το σίδερο και τρέχω για ακόμα μια φορά προς μια πορτα με φως.
Την ανοίγω, και για καλή μου τυχη ήταν ξεκλείδωτη.
Τα μάτια μου αντικριζουν το φως του ήλιου κάνοντας με να τα τριψω.
Είχαν εξαντληθεί όλες μου οι δυνάμεις.
Στέκομαι σε έναν τοίχο προσπαθωντας να πάρω μια ανάσα, αυτή τη στιγμή όμως πρεπει να την βρω.