Make Me Run.|kth|

part 31

Aria's pov
-Άρια?
Ειμασταν απέναντι ο ένας από τον άλλον για μια ακόμα φορά. Αν δεν ημουν θυμωμένη μαζι του θα έτρεχα στην αγκαλιά του αλλά αυτή τη στιγμή δεν είναι ρόδινα τα πραγματα.
Με κοιτουσε από πάνω μέχρι κάτω.
Δεν είχα σκοπό να με δει να το κάνω. Ήθελα να ενδιαφερθεί για εμενα, όμως κατέληξα  να κανω γκράφιτι σε όλους τους τοίχους της πολης για να με προσεξει. Εδώ και δυο βδομάδες δεν είχε καταλάβει τίποτα αναγκάζοντας με να πλησιαζω όλο και πιο κοντά στο σπίτι του, δηλαδή όλο και πιο κοντα στο να με πιασουν.
Αφου με επεξεργάστηκε από πάνω μέχρι κάτω κοίταξε το χέρι μου που κρατουσε το σπρέι.
-Τι κάνεις;
Λέει ενοχλημένος.
Δεν του είχα απαντήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
-Τι? Τώρα το είδες;
Του λέω ειρωνικά. Δεν θα είμαι εγώ η καλή πλεον.
-Άρια αστο κάτω, σοβαρεψου.
Φαινόταν μετανιωμένος γιατί αυτός μου είχε δείξει τον τρόπο αυτόν για να ξεχνιεμαι.
Εδώ είναι που κάνει λάθος ομως. Αυτά τα έκανα από μικρή. Του το είχα αποδείξει κιόλας.
Θα μπορουσε να με είχε σταματήσει αν δεν με έδιωχνε από κοντά του.
-Εσυ φταις tae.
Του λέω απότομα.
-Το ξερω, για αυτό σου ειπα να απομακρυνθεις.
-Οχι, δεν καταλαβες.
Γυρνάω προς το μέρος του κατεβάζοντας το σπρει από τον τοίχο..
-όλο αυτό.
Του λέω δείχνοντας τον εαυτό μου από πανω μέχρι κατω
-... Εσυ το προκαλεσες. Εσυ με έκανες να κλαίω εδώ και δυο εβδομάδες συνεχόμενα. Μετά από την θλίψη όμως, βγήκε σε θυμό. Πιστευεις οτι έκανα μόνο αυτά τα κωλογραφιτι? Ποιος νοιάζεται για αυτά?
Λέω αφήνοντας ένα ειρωνικό γέλιο στο τέλος.
-....
-Έκλεβα ταε. Δεν ήσουν εκεί να με σταματήσεις όπως την πρώτη φορά. Έβαλα σε κίνδυνο το μέλλον μου, για κάτι που εσυ προκαλεσες. Τόσο καιρό περιμενα να με καλέσεις, να ενδιαφερθεις για εμενα. Να παρεις να ρωτήσεις "Άρια είσαι καλά? Τρως? Ζεις? ", όμως τίποτα.
Εκείνος χωρίς να πει τίποτα μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω.
Ανοίγει την πορτα του σπιτιου του.
Όλα φαίνονται φυσιολογικά προς το παρον.
Μπηκαμε μέσα και έβγαλε το μπουφαν του.
Ουαου,εχει μείνει μίσος,δεν έτρωγε?Κανω ένα ανησυχητικό βλέμμα.
Τον ακολουθώ στις σκάλες και ανεβήκαμε στο δωμάτιο του ανοίγει την πορτα.
Πεταμένα μπουκάλια απο αλκοόλ.
Στα σκουπίδια υπηρχαν πακέτα από τσιγάρα.
Τι έκανε?
-Τώρα καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι η μόνη που πέρασε δυσκολα.
-γιατί το έκανες αυτό στον εαυτό σου?
-Άρια,εσυ έκανες πολυ χειρότερα.
-απλά απαντά στην ερώτηση μου.
Ξεφυσάει.
-Δεν είχα άλλη επιλογή και πιστευα οτι αυτός ήταν ο καλυτερος τροπος να πάρω το μυαλό μου από την μαλακία που έκανα. Ξέρεις το να σκοτωνεις κάποιον δεν είναι κάτι απλο. Θα με στοιχειώνει για όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Θα γινω σαν εκείνον άρια. Τόσο καιρό τον έλεγα ότι είναι κάθαρμα. Ε, τώρα είμαι και εγώ ένα.
-Υπάρχει διαφορά.
-Δεν υπάρχει καμία απολυτως.
-Ταε, σε εχω γνωρίσει, εσυ, εσυ έχεις αισθήματα. Εσυ εισαι καλός άνθρωπος, και, μπορεί αυτό που έκανες να ήταν βαρυ, πολυ κιολας, αλλά εξακολουθώ να πιστευω οτι δεν έχεις τίποτα κοινό μαζί του.
-Έπρεπε να σε είχα ακουσει, όταν μου έλεγες ότι ζητουσα εκδίκηση. Έπρεπε να είχα αποδεχτεί τα αισθήματα μου και να παραδεχομουν στον εαυτό μου ότι αυτό ήθελα.

Το ξερω ταε.
Σκέφτομαι.
Δεν μπορώ να τον βλέπω έτσι.
Ήταν πραγματι σε άθλια κατάσταση.
Φαινόταν χάλια εξωτερικά αλλά και εσωτερικά.
Τα μάτια του είχαν χάσει εκείνο το μυστήριο που εκρυβαν. Τώρα δεν βλέπεις τίποτα άλλο παρα δυο συνηθισμένα καφέ μάτια.
Θα μπορουσα να τους επαναφέρω την λάμψη τους αν με είχε κρατήσει κοντά του. Αλλά εκείνος επέλεξε τον δυσκολο και ανουσιο δρόμο. Φοβόταν, φοβόταν μην χαθεί και η ζωή από τα δικά μου τα μάτια. Δεν ήξερε όμως ότι τα δικά του αντανακλουσαν τα δικά μου. Δεν ήξερε ότι πλεον εκείνος είχε γίνει η ζωή μου.Η καθημερινότητα μου. Με αποτέλεσμα να είναι και τα δικά μου μάτια κενά.

Taehyung's pov
Ήταν απαίσιο το αίσθημα να την είχα μπροστά μου και να μην μπορουσα να την ακουμπήσω. Θα πρεπει να με σιχαίνεται. Τι πήγε και έκανε.
Όταν έμαθα ότι τόσο καιρό έκανε τέτοιου είδους πραγματα μίσησα τον εαυτό μου που την έφερα σε αυτό το χάλι.
Δεν έπρεπε να την είχα απομακρυνει.
-Ξέρεις κάτι?
-Τι?
Με ρωτάει με απορία.
-Απλά... Ας τα ξεχάσουμε όλα.
-Δηλαδή?
-Ας κάνουμε οτι τίποτα αυτά δε συνέβη. Η ζωή μας προς το παρόν ήταν γεμάτη δυσκολίες, είναι στο χέρι μας να την κάνουμε καλυτερη.Μην φυγεις ξανά.
Της λέω ελπίζοντας να δεχτεί την προταση μου.
Δεν ωφελεί σε τίποτα και οι δυο να είμαστε χάλια και να υποφερουμε, χωρίς να απολαμβάνουμε την ζωή μας.
Θα μάθω να είμαι μαζί της προσπαθωντας να την κάνω να παίρνει μόνο τα θετικά στοιχεία μου. Να μην επηρεαζεται από εμένα αρνητικά..
-Λοιπόν...
Κάνει να μιλήσει
-Άρια.
Της λέω.
-Θέλεις να είμαστε μαζί? Χωρίς να σκεφτόμαστε εγωιστικά. Μόνο εγώ και εσυ.
Της λέω
Εκείνη κάνει ένα γλυκό χαμόγελο..
-Φυσικά και το θέλω. Όλα αυτά, ήταν για σένα. Σου απέδειξα ότι δεν μπορώ μακριά σου.
Πλησιάζω κοντά της ακόμα περισσότερο.
Είναι δική μου πλεον. Δεν αφήνω κανέναν ξανά να την πληγωσει.
Της αφήνω ένα πεταχτο φιλί στα χείλη της.
Εκείνη με κοιτάει και μου δίνει άλλο ένα.
Δεν αρκεί όμως αυτό..

Ναι οκ παιδια ετοιμαστείτε στο επόμενο να κριντζαρετε τη ζωή σας, τα μάτια σας, το μυαλο σας και γενικά να αναρωτηθείτε γιατί αποφάσισα να γράψω ιστορία στο γουατπαντ...

Ναι έρχεται smut...
💜