Make Me Run.|kth|

part 26

Ναι γκαιζ αυτό είναι πλεον ενα από τα αγαπημένα μου τραγουδια:((((

--

Aria's pov
Δεν ήξερα τι γινόταν.
Πραγματικά δεν είχα ξαναδεί το tae έτσι. Του φωναζα να σταματήσει αλλά δεν με άκουγε. Συνέχισε να κάνει ότι έκανε με βία προς εκείνον. Δεν έπρεπε να το είχε κάνει αυτό.
Κοιτάω μπροστά μου και βλέπω ένα ακίνητο σώμα. Δεν ανεπνεε.
Καθόμουν στην γωνία και σοκαρισμένη δεν ήξερα τι να κάνω. Να τρέξω στον tae? Να καλέσω αστυνομία και ασθενοφόρο? Αλλά δεν θα τον προδωσω.Δεν θα το έλεγα ποτε και πουθενα. Το ξερω οτι θα φοβάται τώρα για αυτό έφυγε. Είμαι σίγουρη δεν θα έχει αντιληφθεί ακόμα τι πηγε και έκανε. Αισθάνομαι θυμωμένη μαζί του αλλά τον λυπάμαι ταυτόχρονα. Τόσες σκέψεις θα κυκλοφορουν στο μυαλό του.
Τώρα όμως προτρεχει ο άνθρωπος απέναντι μου.
Ποτε δεν ημουν υπέρ της βιας. Γνώρισα πολλες περιπτώσεις ανθρώπων που είχαν κακοποιηθεί, είτε από αγνωστους είτε και από την ίδια τους την οικογένεια. Αλλά δεν το θεωρώ σωστό. Κανεις δεν πρεπει να το περναει αυτό.
Σηκώνομαι όρθια και σκουπίζω τα στεγνά πλέον δάκρυα από το πρόσωπο μου. Περπατάω προς το μέρος του son oh gong.
Απλώνω το χέρι μου να τον γυρίσω προς το μέρος μου αλλά το τραβάω παλι πισω.
Δ-δεν μπορώ.
Βγαίνω γρήγορα έξω από το δωμάτιο και κατεβαίνω στην κουζίνα. Εκεί που βρισκόταν προηγουμενως. Ψάχνω για το κινητό μου σε όλο το σπίτι. Πουθενά δεν ειναι.
Ένα μέρος δεν εχώ ψάξει ακόμα.
Σκέφτομαι και ξεφυσαω.
Πηγαίνω ξανά προς τον επάνω όροφο.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ψάχνω στις τσέπες του παντελονιου του.
Δεν τον κοιτουσα.
Δεν τολμούσα ουτε βλέμμα να του ρίξω.
Επιτέλους το βρίσκω.
Βλέπω τα χέρια μου και παρατηρω λίγο αίμα επάνω στα δάχτυλα μου.
Τρέχω προς την τουαλέτα γιατί μου ήρθε να τα βγάλω.
Αφου τελείωσα κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη κα ήταν χλωμό το πρόσωπο μου.
Πλένω τα χέρια μου για να μην ξανακάνω εμετό. Χωρίς κάτι άλλο να με καθυστερήσει, καλώ στο κοντινοτερο νοσοκομείο.
Τους λέω την οδό και δινω πληροφοριες για τον ασθενή.
Δεν τους είπα ότι είναι νεκρός. Θα το καταλάβουν μόνοι τους.
Ρίχνω άλλη μια τελευταία μάτια στο πτώμα του και τρέχω για να φυγω απο το σπίτι.
Όταν αντιλήφθουν ότι έγινε φόνος, θα με θεωρήσουν μάρτυρα. Δεν θα τους πω τίποτα, όποτε καλυτερα να μην με δουν καν.
Βγαίνω έξω από το σπίτι και αφήνω ανοιχτή την πορτα για να μπει μέσα το φορείο και αυτοί που θα τον πάρουν.
Τώρα πρεπει να βρω τον tae.

Taehyung's pov.
Κοιτουσα ευθεία και δεν κουνιουμουν από τη θέση μου.
Θα μπω φυλακη. Σκότωσα έναν άνθρωπο.
Του πηρα τη ζωη, με τα ίδια μου τα χέρια. Δεν μπορουσα να σταματήσω τον εαυτο μου. Η αδρεναλίνη εκείνης της στιγμής με εμπόδιζε.
Αλλά ένα είναι αυτό που με ενοχλεί.
Ότι το ευχαριστιομουν.
Ενιωθα χαρά και ευχαριστηση τότε.
Και σιχαίνομαι τον εαυτό μου για αυτό.
Και θα έπρεπε και η αρια να με σιχαίνεται. Με είδε με τα μάτια της. Της επέτρεψα να δει το κτήνος μου βρίσκεται μέσα μου.
Δεν θα δικαιολογήσω τον εαυτό μου, δεν θα πω ότι μεγαλωσα μέσα στη βία. Ουτε θα βρω ως δικαιολογία ότι σκότωσαν τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Γιατί θα μπορουσα να το είχα αποτρέψει.
Σηκώνομαι όρθιος..
Πρέπει να γυρίσω σπίτι.
Πηγαίνω προς μια βρυση και πλενω τα χέρια μου από το αίμα του.
Καθαρίζω και τις πληγες μου.
Αφου το κάνω βλέπω μια στάση λεωφορείου εκεί κοντά.
Περιμένω το πρώτο λεωφορείο και με το που έρχεται μπαίνω μέσα. Ευτυχώς πήγαινε προς την γειτονιά μου.
Πήγα να κάτσω σε μια θεση, αλλά εκείνος τη στιγμή είδα έναν ηλικωμενο. Του κάνω νόημα να καθίσει και εκείνος με ευχαριστει.
Ποσο καλός μπορεί να φαίνεται ο άνθρωπος από τέτοιου είδους πραξεις, αλλά στην πραγματικότητα να είναι δολοφόνος.
Κατεβηκα στη στάση μου και ξεκίνησα να περπαταω προς μια κατευθυνση.
Το σπίτι της.
Όταν έφτασα χτυπησα την πορτα αλλά δεν άνοιξε κανεις. Ελπίζω να την βγάλει καθαρή και να μην πιστέψουν ότι αυτή τον σκότωσε.
Πηγαίνω στο δίπλα σπίτι που έμεινε εκείνη η γριούλα.
Χτυπάω σιγανα την πορτα της και μου ανοίγει
-παλι εσυ?
Μου λέει.
-εμ ναι γεια σας.
-γεια σου.
-συγνώμη για την ενόχληση αλλα...
-μην κάθεσαι έξω, αντε πέρνα μέσα.
-οχι, θα το ήθελα αλλά βιαζομαι.
-τι θελεις τοτε;
-απλά ένα κομμάτι χαρτί και ένα μολυβι.
-Χμμ ο γιος μου μπορεί να έχει κανένα αφημενο στο γραφείο του, μισό λεπτό να κοιτάξω.
Μπήκε ξανά μέσα στο σπίτι και περίμενα να βγει με τα πραγματα που της ζήτησα.
Η πορτα ανοίγει και μου τα προσφερει με χαρά.
-σας ευχαριστω πολυ.
-Τίποτα. Την επόμενη φορά θα έρθεις και για καφε εντάξει?
Λέει και γελάει στο τέλος.
-χαχα φυσικά.
Της απαντάω ευγενικά.
-α και να σου πω.
Εκανα να φυγω αλλά με διέκοψε.
-να την προσεχεις την αρια είπαμε.
-ναι, αυτό θα κάνω από εδω και πέρα.
Λέω, αλλά μάλλον μόνο εγώ το άκουσα καθώς η πορτα είχε κλείσει.
Πηγαίνω ξανά προς την πορτα της Αριας και στηρίζω το χαρτί στην πόρτα. Ξεκινάω να γράφω ένα γράμμα προς αυτήν για να το δει όταν γυρίσει.
Αφου τελειώνω το βάζω μέσα στο σπίτι της από το κατω μέρος της πορτας
Γυρνάω και ξεκινάω να περπατάω προς το μέρος που επρεπε να ήμουν εδώ και καιρό.