Make Me Run.|kth|

part 27

Aria's pov
-Λεει ψέματα.Εγώ το έκανα.
Το είπα. Δεν θα τον αφήσω να παθει τιποτα αλλο, έχει περασει ήδη αρκετά.
-τι ακριβώς συμβαίνει.
Απαιτεί να μάθει ένας από τους αστυνομικους που βρισκόντουσαν μαζί μας.
-Απλά συλλάβετε με, δεν έχει καμία σχέση με αυτό.
Λέει ο tae κάνοντας το αίμα μου να βρασει.
-Δεν χρειάζεται να με καλυψεις, εχω τα κότσια να πω τι έκανα!
Του λέω με τόνο ώστε να πεισω τους άλλους ότι εγώ είμαι αυτή που τον σκότωσε και όχι αυτός.
-Ησυχία!
Μας λέει ο ίδιος.
-φερτε την κοπελα εδώ. Θα χρειαστούμε εξηγήσεις.
-Μα, σας λέω δεν έκανε τιπο-
-σκάσε.
Λέει και τον κοιτάει στα μάτια κάνοντας τον ταε να κοιτάξει το πατωμα.
-θα ανακριθειτε και οι δυο.
Μας λέει.
Εγώ κάθομαι δίπλα του και δεν του ρίχνω βλέμμα. Σε αντίθεση με αυτόν που αν μπορουσαν τα μάτια του να με σκοτώσουν θα το είχαν κάνει από την στιγμή που μίλησα.
Συγνώμη ταε.
-Περιμενετε εδώ.
Μας λέει.
Ναι να μπορουσαμε να πάμε και κάπου άλλου.
Φευγουν όλοι τους και μας αφήνουν μόνους μέσα στο δωμάτιο.
Την έβαψα.
Με το που βγαίνει ο τελευταίος τους και κλείνουν την πορτα πισω τους ο ταε ξεκίνησε να μιλάει
-Αρια σοβαρεψου, τι μαλακιες πας και κανεις γαμω.
-εσυ εισαι αυτός που κάνει μαλακιες ταε!
Του λέω. Θλίψη εμφανίστηκε στο προσωπο του καθώς έσκυψε το κεφάλι του.
Εγώ ξεφυσαω.
-συγνώμη δεν το εννοουσα, θα τα πουμε αυτά όταν βγουμε απο εδω.
-όχι.
Μου λέει ψιθυριστά.
-τι?
Λέω.
-όχι σου ειπα. Δεν θα πουμε τίποτα. Ήσουν μπροστά αρια, είδες με τα ίδια σου τα μάτια τι έκανα. Δεν έχουμε να συζητήσουμε τίποτα, λυπάμαι.
-Ξέρω ότι δεν ήσουν εσυ αυτος.
-ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΗΜΟΥΝ, ΕΙΤΕ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΕΙΤΕ ΟΧΙ, ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΑ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΟΥ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΓΑΜΩΤΟ.
-σταματα σε παρακαλω.
Του λέω και ένα δάκρυ κυλάει, για ακόμα μια φορά πάνω στο μάγουλο μου.
-μην κλαις, δεν αξίζει να κλαις για εμενα.
Πραγματικά απορώ αν σκέφτεται πριν μιλήσει. Πως είναι δυνατόν να λέει τέτοια πραγματα υστερα από όλα όσα περάσαμε?
Πηγαίνω πιο κοντά του, μιας και τα δικά μου τα χέρια δεν είχαν χειροπέδες.
Τοποθετω την καρέκλα μου δίπλα στην δική του κολλητά. Με τα δάχτυλα μου σηκώνω το προσωπο του προς τα πάνω.
-κοιταξε με.
Του λέω και τα μάτια μου καρφώνουν τα δικά του.
-στο γράμμα.
-ναι.
-το τελευταίο που έγραψες το εννοούσες;
Προσπαθεί να αλλάξει το βλέμμα του αλλά δεν τα καταφέρνει.
-κοίτα με σου ειπα.
Τον πιανω από το πρόσωπο.
-ναι.
Μου λέει ξερα.
-ωραία.
Του απαντάω και χωρίς προειδοποιηση ενώνω τα χείλη μας.
Είχα καιρό να αισθανθω τα χείλη του πάνω στα δικά μου, μου έλειψε μπορώ να πω.
Κουνιοντουσαν ρυθμικά και οι γλώσσες μας χόρευαν τον δικό τους χορό πλεον.
Δεν είχα προλαβει να του πω ότι τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Πρέπει να του το δείξω. Δεν χρειάζεται να χάνει τις ελπίδες του. Ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά και θα βγουμε και οι δυο απο εδώ μέσα.
Αισθάνομαι και άλλο ένα δάκρυ στο μάγουλο μου. Αυτή τη φορά όμως, είμαι σίγουρη ότι δεν είναι δικό μου.
Κλαιει.
-αρια, σε παρακαλω, μην το κανεις πιο δυσκολο.
Λέει και απομακρυνεται.
-τι ενν-
-Γαμω απλά δεν είμαι ο κατάλληλος για εσένα.
-Δεν το ξέρεις εσυ αυτο!
Του φωνάζω και σηκώνομαι όρθια.
Ανοίγει το στόμα του να μιλησει αλλά διακόπτεται από το άνοιγμα της πορτας. Ο προηγουμενος αστυνομικός μπαίνει μέσα. Μας πιανει από το μπράτσο και χωρίς να μας δώσει εξηγήσεις μας πηγαινει προς ένα άλλο δωμάτιο.
-ο Kim Taehyung. Ας περασει.
Λέει.
Ο ταε σηκώνεται και οδηγείται προς ένα κλειστό δωμάτιο περιτριγυρισμενο από τζαμί. Υπήρχε μαγνητοφωνο μέσα. Θα τον καταγράψουν. Θα του κάνουν ερωτήσεις. Πρέπει να σκεφτω πιο πειστικές από τις δικές του τώρα.
Τον παρακολουθω να καθεται σε μια καρέκλα και να περιμενει.
Ένας άλλος μπαίνει μέσα. Κοντός με μαυρα μαλλια. Ήταν πολυ γλυκός για να είναι μπάτσος. Αλλά ποτε δεν ξέρεις τις ικανότητες του καθενός από την εξωτερική του εμφάνιση σωστά?
Ο ταε τον αντικρίζει και ένα περίεργο υφος σχηματίζεται στο προσωπο του.
Ο άντρας απέναντι του ,του γελάει στραβά.
Γνωριζονται.
[... ]
Η ανάκριση του ταε τελείωσε και ήταν η σειρά μου να μπω.
Τον έβγαλαν έξω κρατώντας τον ξανά από το μπράτσο. Πριν φυγει τελείως περασε ξυστά από εμένα και μου ψιθυρισε στο αυτί.
-εχω σχέδιο.
Μια ελπίδα γεννήθηκε μέσα μου και κατάφερα να μπω με λιγότερο άγχος εκει μεσα.
Καθισα στην καρέκλα που καθόταν προηγουμένως ο ταε.
Ήρθε και σε εμένα ο ιδιος αστυνομικός και έκατσε απέναντι μου.
Ξεκίνησαν να μου κάνει τις κλασσικές ερωτήσεις. Του απαντουσα την αλήθεια. Τι ώρα βρισκόμουν εκεί, τι δουλειά είχα στο σημείο εκείνο και διάφορα τέτοια.
Η τελευταία ερώτηση ήταν αν το έκανα εγώ στα αληθεια.
Εκεί κοκκαλωσα. Αξίζει να παρω τέτοιο ρισκο?
Δεν απάντησα. Τον έβλεπα και δεν ήξερα αν έπρεπε να ξελασπωσω τον ταε η να γλιτώσω το τομάρι μου από εδώ που έχουμε μπλέξει.
Εκείνος μου γελαει
Παραξενευομαι και τον κοιτάω με απορία.
-ηρεμησε. Είμαι φίλος του αγοριου σου.
Μου λέει τόσο ήσυχα που αναγκάζομαι να διαβάσω τα χείλη του.
Τι γίνεται?
"Εχω σχέδιο"
Αυτός ήταν το σχέδιο του?
Θα την βγάλουμε καθαρή!
Κάτσε... Από ποτε είναι το αγόρι μου?
Κάνω να μιλήσω αλλά εκείνος φωνάζει στους ανθρώπους από έξω ότι η ανάκριση τελείωσε.
Ξεφυσαω από ανακουφιση και τον παρακολουθω να βγαινει έξω αφου ξεκλειδώσει την πορτα.
Έρχεται η σειρά μου και με πηγαινουν για ακομα μια φορά σε ένα μικρό δωμάτιο.

Taehyung's part
Ήμουν έτοιμος να μιλήσω για το τι στα αλήθεια έγινε. Δεν υπήρχε περιπτωση να αφήσω την αρια να κάνει το μεγαλυτερο λάθος της ζωής της και να μπει στην φυλακή εκείνη αντί για εμενα.
Η διάθεση μου όμως αλλάξε όταν ειδα το προσωπο που μπήκε στο δωματιο
Park jimin?
Αυτός δεν ήταν που δεν ρισκάρει να χάσει τη θέση του? Τι δουλειά έχει εδώ τώρα.

Jimin's pov(oyaoy ejelijeis)
Ακουσα απο συναδέλφους ότι ερευνάται ο υπεύθυνος για τον φόνο του son oh gong. Το περιμενα οτι θα φάει τα μουτρα του κάποτε ο τυπος. Του αξίζε να πω την γνώμη μου.
Έπειτα όμως άκουσα το όνομα του δολοφόνου. Kim taehyung
Μα πως;
Δεν γίνεται αυτό.
Όσο πιο γρήγορα μπορώ, μαθαίνω πληροφοριες και μου λένε ότι θα κάνουν ανάκριση αυτόν και μια κοπέλα, που είπε ότι ήταν δική της ευθυνη η πράξη αυτή.
Πηγαίνω κατευθείαν στον προϊστάμενο μου και ζητάω να κάνω εγώ την ανάκριση.
Δεν θα τον αφήσω να μπει μεσα. Δεν θα αντέξει για πολυ. Είχα αρνηθεί πολλες φορες να του προσφερω βοήθεια και πιστεψε ότι δεν θα τον βοηθήσω ποτέ. Τώρα όμως είναι πραγματικά μεγάλη ανάγκη πιστευω.
Μπήκα για να του μιλήσω και με κοίταξε περιεργα. Εγω του χάρισα ενα από τα πονηρά μου χαμόγελα καθώς προσπαθουσα να του δώσω να καταλαβει τι δουλειά είχα εγω. Όταν τελείωσαμε, καθώς τον εβγαζα έξω αφησα ένα σημειωμα στην παλάμη του με διακριτικότητα.
"Καιρός για την χάρη που μου ζητάς"
Έγραφε.
Αφου μίλησα και με την κοπελα, που λογικά ήταν το κορίτσι του, πηγα να βρω πληροφοριες για το θυμα.
Από ότι βλεπω, δεν θα είναι πολυ δυσκολο να φυγουν μιας που εκείνος έχει κάνει τόσα πραξικόπηματα.
Σκέφτομαι και ένα χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μου.

-_- αν μου πει κανεις ότι γράφω παπαριες θα της πω ότι είναι η ιστορία ΜΟΥ:)
Είμαι καλός άνθρωπος μην με παρεξηγησετε:(
💜