Make Me Run.|kth|

part 23

Taehyung's pov
Τρέχω προς το σπίτι της.
Αρχίζω να χτυπάω το κουδουνι αλλά κανείς δεν ανοίγει.
Γαμωτο.
Πηγαίνω σε ενα διπλανο σπίτι και χτυπάω την πορτα.
Ανοίγει μια γριουλα.
-γεια σας, συγγνώμη για την ενόχληση.
-ναι τι θα ήθελες.
-το κορίτσι που μενει δίπλα, την είδατε να φευγει?
Της λέω προσπαθωντας να πάρω ανάσα από το τρέξιμο.
-άκου να σου πω νεαρε. Αναφορά θα σου δώσει η κοπέλα που θα παει?
-Πείτε μου, είναι επείγον.
Εκείνη με κοιτάει με μάτια γεμάτα δυσπιστία.
-ναι έφυγε πριν μισή ώρα, με τα ποδια.
-προς τα που πήγε?
-προς εκεί.
Λέει δείχνοντας μου προς τα αριστερά.
ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ.
-ευχαριστώ πολυ.
Λέω και τρέχω προς τα εκεί.
[... ]
Κανείς δεν είναι εδώ. Ουτε η άρια.
Πηγαίνω σε μια καφετέρια εκεί κοντά και ζητάω το τηλέφωνο για να καλέσω κάποιον.
Πληκτρολογώ τον αριθμό του.
-jungkook?
-ειιι που χάθηκες.
-μπορείς να έρθεις να με παρεις απο το παρκο?
-ναι, γιατί τι έγινε, που είναι η μηχανή σου?
-θα σου τα πω μετά.
-οκει σε 15 είμαι εκεί.
Αφου μου δόθηκε η ευκαιρία πληκτρολογω και τον αριθμό της αριας να μάθω που στο καλό είναι.
Μακάρι να μην έγινε μαλακια.
Το τηλέφωνο καλεί και μετά από την τρίτη φορά απάντησε.
-Άρια. Τι κάνεις, που είσαι?
-Τ-ταε?
-άρια είσαι καλά?
-ε...
-ΜΙΛΑ
-Γαμω είμαι σε ένα σπίτι, δεν ξέρω που στον διάολο βρίσκεται.
-πως πηγές εκεί?
-ο son oh gong με έφερε.
-Πως???
-σε πειραξε?
Λέω καθώς τα μάτια μου κόντευαν να βγουν εξω απο το κεφάλι μου.
Ακουω μέσα από το ακουστικό μια πορτα να ανοίγει. Μια βαριά αντρική φωνή μιλάει αλλά δεν ακουω καθαρα αυτά που λέει.
-αστοο.
Η φωνή της άριας ακουγεται.
-Άρια?? Τι γίνεται πες μου.
-γεια σου και παλι.
Αυτός...
-που την έχεις.
Ψιθυρίζω με βαρυ και σοβαρό τόνο.
-ωωω θα σε αφήσω να δυσκολευτείς λίγο. Μην ανησυχείς εδω ειναι, σε περιμενει.
-Γαμω τη σου έτσι και..
-ξέρω, ξέρω να μην την αγγίξω... Από εσένα εξαρτάται αυτό, μην αργείς.
Λέει και η κλήση τερματίζεται.
Τα χέρια μου σφίγγουν το τηλέφωνο και εκείνη τη στιγμή ακουω μια κόρνα από έξω.
Τρέχω και μπαίνω στο αυτοκίνητο του ξαδερφου μου.
-τι γίνεται?
Μου λέει?
-πανε σπίτι.
Του λέω χωρίς να απαντήσω στην ερώτηση του.
Εκείνος χωρίς να πει τίποτα παραπάνω με πηγαινει σπίτι.
[... ]
Φτάνουμε και μπαινουμε μεσα στο σπίτι.
Ανεβαίνω τις σκάλες για το δωμάτιο μου και μπαίνοντας μέσα κλειδώνω την πορτα πισω μου.
Κάθομαι στα γονατα μου και ανοίγω τα συρτάρια μου.
Το πρώτο δεν εχει τίποτα σκεφτομαι καθώς ψάχνω μέσα στη χαρτουρα.
Ανοίγω και το δευτερο και στο πισω μέρος του συρτάριου βρίσκω αυτό που εψαχνα.
Ξεδιπλωνω το χαρτάκι και διαβαζω τον αριθμό τηλεφωνου που αναγράφεται επάνω.
Κατεβαίνω κάτω ψάχνοντας ένα διαθέσιμο τηλέφωνο και όταν βρίσκω ένα καλω τον αριθμο.
-παρακαλω?
Ακουγεται από την αλλά γραμμή.
-namjoon?
-Tae?
-ναι εγώ είμαι.
-Ρε μαλακα τι έγινε πως και κάλεσες. Όλα καλά εκεί, πως είναι?
-άκου με, θυμάσαι τον son oh gong?
Ησυχία επικρατησε.
-ναι...
-Αυτό γίνεται.
-Τι λες ρε, πως βρέθηκε αυτός εκεί?
-μεγάλη ιστορία. Χρειάζομαι την βοήθεια σου.
-ναι.
-θυμάσαι για έναν που μου είχες πει ότι βρίσκει ότι πληροφορια του ζητησουμε?
- μαλακα όχι είναι επικίνδυνος ο τυπος.
-Γαμω χεστηκα απλά δώσε μου τη διευθυνση του, που μπορώ να τον βρω.
-καλά, εντάξει, ηρεμησε. Αυτός συχναζει κοντά σε κάτι  εργοστάσια, συνήθως εκεί είναι, τώρα δεν γνωρίζω αν άλλαξε στέκι.
-οκει σε ευχαριστώ.
-περιμενε.Ποτε θα γυρίσεις πισω?
Τώρα τι να του απαντησω αφου ουτε ο ίδιος ήξερα την απάντηση.
Ο λόγος που ήθελα να μείνω εδώ περισσότερο ήταν αυτή αλλά πρωτα πρεπει να την σώσω από εκείνον.
-δεν ξέρω... Τα λέμε.
Λέω και χωρίς να ακουσω τίποτα κλείνω το τηλέφωνο.
-JUNGKOOK ΠΑΙΡΝΩ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ.
φωνάζω
Ευτυχώς για εμενα, δεν το άκουσε.
Παίρνω τα κλειδιά και βάζω παπουτσια. Δεν ξεχνάω να πάρω μαζί μου και χρήματα. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και με μεγάλη ταχυτητα κατευθυνομαι προς τα εργοστάσια.
Πρέπει να βιαστώ. Πρέπει να βρω που την κρατάει. Πριν είναι πολυ αργά. Θα την βλάψει δεν θα δισταξει ουτε λεπτό. Δεν θα την σκοτωσει, οχι, δεν τον συμφέρει, ξέρει οτι αν το κάνει ο δικός του θάνατος θα τον περιμένει μετά. Αλλά μπορεί να την χτυπήσει.
Και μόνο που σκέφτομαι τα βρωμοχερα του πάνω της μου έρχεται να ξερασω.
Οι σκέψεις μου με πήραν καθώς δεν κατάλαβα ποτε έφτασα.
Βγηκα και κλειδωσα το αυτοκίνητο πισω μου.
Εκανα δυο τρεις γυρους γυρω απο τα εργοστάσια και παρατήρησα μια παλια αποθήκη.
Εδώ θα είναι.
Σκέφτηκα.
Πηγαίνω προς εκεί. Μια μεγάλη σιδερένια πορτα μπροστά μου με εμποδίζει.
Σκαρφαλωνω χωρίς να μπω στον κόπο να την σειρω.
Χτυπάω την κεντρική πορτα και ένας φαλακροςτυπος με τατουάζ μου ανοίγει.
-τι θες?
Μου λέει καθώς τα μάτια του με επεξεργάζονται από πάνω μέχρι κάτω.
-Θέλω να δω το αφεντικό σου, ένας φίλος μου ειπε οτι μπορει να βοηθήσει.
Εκείνος ενοχλημένος μου λέει.
-δεν δέχεται επισκέψεις.
Και μου κλείνει την πόρτα στα μουτρα. Προλαβαίνω και βάζω τα χέρια μου μπροστά εμποδίζοντας τον.
-θα σας πληρώσω.
Λέω και η γνώμη του αλλάζει καθώς αφήνει ελευθερη την πορτα.
Μπαίνω μέσα.
-από εδώ.
Μου λέει και τον ακολουθώ.
Το μέρος πολυ μεγάλο, σκοτεινό και άδειο.
Υγρασία μυριζε παντου. Μα πως αναπνέουν εδώ μέσα? Λέω και βηχω.
Σταματαμε έξω από μια άλλη πορτα και πριν μπουμε μέσα με σταματάει και μου λέει.
-δεν θα αναφαρεις τίποτα για την εξωτερική του εμφάνιση, ειδάλλως δεν νομίζω να βγεις από εδώ μέσα ζωντανός, και πιστεψε με, κανεις δεν θα καταλάβει τον λόγο που εφυγες. Τον εχεις ακουστά τον κυριο μεσα.Δραπετης από την φυλακη είναι. Για αυτό ξέρει τους πάντες και τα πάντα. Δεν νομίζω να διστάσει να αποτελειωσει κάποιον σαν εσενα.

Εχω πλεον τρομάξει για αυτό που προκειται να κάνω. Είναι όλα για την άρια. Πρέπει να βρω που βρίσκεται. Να την σωσω.
-εντάξει.
Του λέω με αποφασιστικότητα.
Εκείνος χτυπάει την πορτα και την ανοίγει κάνοντας μου νόημα να περάσω μέσα.
Το θεαμα μπροστά μου με εξέπληξε.
Ένα χοντρός φαλακρός γυρω στα 50 με μια τεράστια ουλή στο προσωπο που έπιανε όλο το ένα του μάτι. Κάπνιζε ένα μεγάλο πουρο καθώς με κοίταζε με απορία. Διέκρινα ένα μαχαίρι στην πανω τσέπη του μπουφάν του και ένα σωρό άλλα όπλα στην άκρη του δωματίου. Μάλλον δεν μπήκε στον κόπο να τα κρυψει.
Προσευχομαι από μέσα μου.
Τα πάντα για εκείνη.

Δεν ξέρω τι να γράψω...•_•
💜