Sevgili Taehyung,
O gün beni eve bıraktığın zaman yol boyunca ikimizde bir şey konuşmamış evin önüne geldiğimizde sana teşekkür ederek eve girmiştim.
Eve adımımı attığım an babamdan yediğim tokat ile birlikte bedenim yeri yeniden boylamıştı.
Hiçbir zaman sevgisini göremediğim babam acımasızca beni döverken annemin yardım çığlıkları kulaklarımda yankılanıyordu.
O an fiziksel acı ilk defa ruhsal acımla savaştı.
Kazanan her zamanki gibi ruhsal acım oldu.
Ruhumda yaşayan o kız çocuğu bir kere daha acıyı boynuna dolayarak kendini astı.
—
Ondan sonraki gün sınıfa adımımı yorgun bir şekilde atarken kimseye aldırmadan kafamı sıraya gömdüm.
Dün yediğim o dayak bedenime fazlasıyla zarar vermiş olmalı ki aldığım her bir nefeste ciğerlerime iğne saplanıyor gibi hissediyordum.
Baba kelimesi bana mutluluk değil acıyı hissettirirken , bedenim ister istemez dört harflik bu kelimeyi duyduğu an titremeye başlıyordu.
Taehyung,benim babam benim kahramanım değil, kabusum olmuştu.
Sen ise beni o kabustan kurtaran kahramandın.
Kim Taehyung , kahramanım olduğun için ve varlığınla beni bu kabustan kurtardığın için sana binlerce kere teşekkür ederim.
Seni seviyorum
-Park Mi Cha
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Fate Of Hell
General Fiction" Bunları sana hiç bir zaman hissedemeyeceğin bir yerden yazıyorum Kim Taehyung"
