Verraad

Hoofdstuk 4

12 uur eerder
Fenna knippert met haar ogen. Haar lange, blonde haren vallen voor haar gezicht. Ze wil haar hand opheffen om de haren weg te vegen, maar het lukt niet. Versuft kijkt ze omlaag. Ze moet haar hoofd draaien om haar hand te kunnen zien. Haar hand is achter haar vastgebonden aan de stoel waarop ze zit. Als ze naar de andere kant kijkt, ziet ze dat ook haar andere hand vastzit aan de stoel. Waarom zit ze eigenlijk op een stoel? Waarom ligt ze niet gewoon in bed? Ze kan zich niet bedenken waarom ze in hemelsnaam op deze stoel in slaap zou willen vallen. Het zit best lekker, maar ze voelt haar nek nu al zeuren. Maar wacht. Ze is hier niet in slaap gevallen. Haar handen zitten achter haar rug vastgebonden, ze is hier niet vrijwillig in slaap gevallen.

"Zo, zo..." Fenna schrikt van de stem. Haar hoofd schiet omhoog, en als ze ziet wie er voor haar zit, klikken alle puzzelstukjes ineens in elkaar. Christine die op het bureau was verschenen, het besluit om naar haar huis te gaan, het afscheid van Evert. De lege keukenkastjes, de fles wijn, Christine die eten bestelde. Fenna kan zich niet eens herinneren dat ze heeft gegeten. Ze werd ineens zo moe... Dat is het laatste wat ze weet. Ze werpt een blik op de klok en ziet dat het tien over vier is. Aan het licht vanbuiten – of beter gezegd het gebrek daaraan – te zien is het tien over vier 's nachts. "Je hebt me gedrogeerd." Concludeert ze hardop. Maar wanneer? Het kost moeite om haar trage hersenen te laten nadenken, maar ineens weet ze het. Ze is even weggeweest uit de woonkamer om het bed vast op te maken. Toen moet het gebeurd zijn.

"Weet je het allemaal weer?" Christine vermaakt zich prima. Ze kent Fenna goed genoeg om de uitdrukkingen op haar gezicht te kunnen lezen en het besef wat nu ontstaat is heerlijk. "Snap je het al, Kremer?" Ze ziet dat Fenna haar blik vermijdt en ze ziet Fenna's armen aanspannen. Ze trekt aan de touwen achter haar rug. Christine lacht schamper, "kom op, Fenna. Zo makkelijk ga ik het je niet maken." Nu kijkt Fenna wel op, woede opvlammend in haar donkere ogen. "Rustig," Christine heft haar handen, "ik heb nog niks gedaan hoor."

"Wat wil je van me?" Fenna houdt Christines blik vast terwijl ze nog steeds heel lichtjes met haar armen beweegt. Ze voelt dat de touwen niet goed vastzitten en ze hoopt dat ze haar handen dicht genoeg naar elkaar kan brengen om de knopen los te peuteren. Ze kan Christines blik niet peilen en dat maakt haar bang. Vroeger was deze vrouw haar beste vriendin en wisten ze alles van elkaar, nu heeft Christine een blik in haar blauwe ogen die Fenna niet kent. "Kom op," Fenna zou wel kunnen schreeuwen, maar ze heeft het gevoel dat dat haar niet verder gaat helpen, "vertel me in elk geval wáárom je me verdomme hebt vastgebonden in mijn eigen huis."

Christine gaat met haar vingers door haar lange blonde haren. "Je hebt echt geen idee?" Vraagt ze zich af, zowel stomverbaasd als woedend. Als Fenna haar hoofd schudt, staat Christine op. "Je bent ongelofelijk, Fenna Kremer." Ze ijsbeert door de keuken, waar ze Fenna heen heeft gesleept en vast heeft gebonden nadat ze buiten bewustzijn was geraakt. "Ik wist dat je naïef was... Met je perfecte leventje. Met je perfecte vriendje en je perfecte huisje-boompje-beestje met die dochters van hem." Woedend kijkt ze Fenna aan. "En natuurlijk je perfecte baan met je perfecte intuïtie en alle waardering voor je perfecte optredens." Ze spuwt de woorden uit.

Fenna snapt er niets van. Het beeld wat Christine van haar heeft is vertekend, zeker het gedeelte met de waardering. Fenna vermoedt dat ze vaker in aanraking komt met interne zaken dan dat ze waardering krijgt voor wat ze doet. Maar dit is niet het moment om daarop in te gaan. Christine is zo aan het razen dat ze niet oplet en Fenna maakt van het moment gebruik om aan de touwen te trekken. Het kost een paar minuten opperste concentratie, maar dan zijn haar polsen los. Ze staat op, maar voor ze iets kan doen reageert Christine. Met een koekenpan die ze binnen handbereik had liggen haalt ze naar Fenna uit. Met haar hand naar voren beschermt Fenna haar gezicht, maar als ze haar vingers hoort kraken en het uitschreeuwt van pijn is haar verzet niet het enige dat gebroken is.