Verraad

Hoofdstuk 11

Nou, dit hoofdstukkie kennen jullie al dankzij mijn foutje van zondag. Dus hier is ie opnieuw. Denk dat het op deze manier net wat logischer is allemaal ;)

Overmorgen (of morgen, ligt er een beeeetje aan hoe het verdere schrijven gaat) weten jullie hoe dit dan verder gaat!

x Laura

-------------------------

Twee uur later begint het bureau langzaam vol te druppelen. Dries heeft de blonde rechercheurs kort begroet en wat vragen aan Fenna gesteld. Bram en Liselotte zijn er nog niet, maar Evert verwacht dat het niet heel lang meer zal duren voor zij er ook zullen zijn. Hij kijkt naar Fenna, die tegenover hem nog steeds zit te werken. Het ziet er niet uit alsof het heel soepel gaat; ze heeft haar rechterhand tegen de linkerkant – de pijnlijke kant – van haar ribbenkast gedrukt en kan dus maar met een hand typen. Toen hij op het bureau aankwam was dat het enige wat aan haar te zien was, nu ziet hij haar gezicht van pijn vertrekken bij elke kleine beweging die ze maakt.

"Lieverd?" Als Fenna Everts stem hoort kijkt ze met tegenzin op. Hij steunt met zijn ellebogen op het bureau en kijkt haar bezorgd aan. "Hoe voel je je?" Ze leunt iets naar achteren en probeert haar gezicht zo uitdrukkingsloos mogelijk te houden. "Het gaat wel." Antwoordt ze, ondanks de pijn bij elke ademhaling en de vermoeidheid die het lastig maakt om helder na te denken. Evert schudt zijn hoofd lichtjes. "Ik geloof er niks van... Je ziet er echt niet goed uit, Fen," hij bijt op zijn lip, "kan je niet beter naar huis gaan? Ik kan je wel even brengen." Biedt hij aan, maar zijn vriendin schudt haar hoofd. "Het gaat wel." Herhaalt ze stellig.

Die drie woorden herhaalt ze in het uur daarna nog een aantal keer, als Bram en Liselotte op het bureau aankomen. Beiden zijn ze bezorgd om de blondine, die er slecht uitziet. Als ze blijft volhouden dat het wel prima met haar gaat, proberen ze een aantal vragen te stellen, zodat ze verder kunnen zoeken naar Christine, maar ook daar antwoordt Fenna ontwijkend op. Evert observeert het tafereel en ziet haar steeds meer dichtklappen. Het liefst zou hij haar naar huis brengen, haar stevig vasthouden en haar er nogmaals van verzekeren dat dit niet haar schuld is.

Aan het einde van de ochtend klapt Fenna haar laptop dicht. Ze houdt haar hand tegen haar ribben maar kan een zachte kreun van pijn niet onderdrukken als ze opstaat. Ze pakt haar jas van de leuning van haar stoel en haalt voorzichtig haar armen door de mouwen. Alles doet pijn en eigenlijk wil ze gewoon naar huis; in bed gaan liggen en slapen tot alles voorbij is. Ze ontmoet de blauwe ogen van haar vriend als ze haar rug recht. "Je hebt gelijk," ze glimlacht zwakjes naar hem, "ik kan niet meer... Ik ga naar huis." Direct staat hij ook op. "Zal ik je even wegbrengen?" Vraagt hij zacht terwijl hij zijn hand tegen haar gezicht legt. "Nee..." Ze schudt haar hoofd, "ik red me wel."

Even nadat Fenna het bureau heeft verlaten, komt Liselotte de kantoortuin binnengelopen, haar laptop balancerend op haar handpalm. "Waar is Fenna?" Vraagt ze, voordat ze ook maar iets anders zegt. "Naar huis." Antwoordt Evert. Liselotte knikt, "verstandig." Reageert ze. Bram lacht, "de eerste verstandige keuze die ze ooit heeft gemaakt, denk ik." Ook Liselotte lacht zacht, voordat ze haar blik tot Evert wendt en hem serieus aankijkt. "Let je wel een beetje op haar de komende tijd? Ze zag er niet goed uit net." Zegt ze dan, waarop hij direct knikt.

Liselotte zet haar laptop op een bureau neer en opent net haar mond om te vertellen waarom ze uit haar lab was gekomen als Evert opspringt. "Fuck!" Vloekt hij, "ze zei dat ik gelijk had!" Hij kijkt Bram aan, die aarzelend knikt, zijn wenkbrauwen opgetrokken. "Dus?" Vraagt hij verbaasd. Evert haalt zijn hand door zijn haren en loopt dan naar Fenna's bureau. "Heb jij Fenna óóit tegen mij horen zeggen dat ik gelijk heb?" Vraagt hij dan terwijl hij haar laptop openklapt. Zowel Bram als Liselotte staren hem stomverbaasd aan. "Ze heeft iets ontdekt," legt hij ongeduldig uit, "en toen is ze zonder iets te zeggen hier weggegaan, met de smoes dat ze naar huis ging."

Na een paar pogingen voert Evert het goede wachtwoord van de laptop in. Zodra het scherm geladen is, is hij opgelucht over de impulsiviteit van zijn vriendin. Ze heeft iets ontdekt en is zonder goed af te sluiten vertrokken, waardoor hij nu kan zien wat ze als laatste heeft bekeken. Op het scherm staat een mailtje, maar van de inhoud wordt Evert niet veel wijzer. 'rwce pcqa. Sca Kpzqa.' Hij legt zijn hoofd in zijn nek. "Godverdomme." Vloekt hij dan wanhopig.