Verraad

Hoofdstuk 5

"Waarom moeten we dit met z'n tweeën doen?" Vraagt Liselotte zich hardop af als ze naast Evert in de auto zit, op weg naar Fenna. Hij haalt zijn schouders op zonder iets te zeggen. Ze kijkt naar hem terwijl ze nadenkt over haar eigen vraag, "zou hij zich zorgen maken dat er iets gebeurd is?" Is haar volgende vraag. Everts reactie is op het eerste gezicht hetzelfde als de reactie op haar vorige vraag. Maar Liselotte is altijd gefocust op details en ze kent Evert goed genoeg om te zien dat zijn schouders aanspannen na haar woorden. Ze fronst. "Jij maakt je zorgen, hè?" Stelt ze dan vast.

Evert knikt kort. "Het is niks voor Fenna," zegt hij dan, "te laat komen, ja... Idiote dingen doen zonder te communiceren, zeker. Maar een hele dag niet verschijnen zonder iets te laten horen is niks voor haar." Hij zucht, "of misschien wel... Ik ken haar al jaren en het voelt zo vertrouwd tussen ons dat ik soms het idee heb dat het nooit anders is geweest. Maar..." Hij haalt zijn schouders op, "ik kende haar niet voor haar leven op z'n kop stond, voordat alles voor haar instortte. Wie weet hoe ze daardoor veranderd is? En die Christine kende haar wel..." Hij haalt diep adem en probeert zijn gedachten te ordenen. "Christine kende haar... En haalt misschien de oude Fenna naar boven. En ik weet niet hoe die was. Misschien deed die wel dat soort dingen..."

Liselotte ziet de vertwijfeling op Everts gezicht, maar ze weet niet zo goed hoe ze hem gerust moet stellen. Ze snapt wat hij zegt, zelf heeft ze er altijd moeite mee dat Fenna zo gesloten is terwijl ze zich zo sociaal voordoet. Ze weten gewoon niet hoe Fenna's leven eruit zag voor haar undercoveroperatie in Rotterdam. Het enige wat ze weten is dat het daar ongelofelijk mis is gegaan en dat Fenna dat nog altijd met zich meedraagt. Liselotte blaast zachtjes wat lucht uit, "het is Fenna, die komt altijd op haar pootjes terecht." Zegt ze dan, want dat is iets wat ze wél weet. Ze ziet Evert knikken, met een verbeten uitdrukking op zijn gezicht. Meer geruststellende woorden heeft ze helaas niet, dus de rest van de rit verloopt in een gespannen stilte.

Als de deurbel gaat, schrikt Christine op. Ze was aan het bedenken wat ze nu met Fenna moet doen, omdat ze wel had voorzien dat er vroeg of laat iemand op zoek zou gaan naar de blondine. Dat dat echter binnen vierentwintig uur zou zijn had ze niet voorzien. "Shit," vloekt ze, terwijl ze naar Fenna kijkt. Ze heeft Fenna na het incident met de ontsnappingspoging en de koekenpan opnieuw vastgebonden en dit keer met een stuk strakkere knopen. De deurbel gaat opnieuw, en ze voelt paniek door haar lichaam razen. Er is maar een manier om het huis in en uit te gaan, en dat is de voordeur. Tenzij... Ze kijkt naar Fenna en komt dan vliegensvlug in actie.

"Godverdomme," Evert balt zijn handen tot vuisten en legt zijn hoofd in zijn nek. "Ik breek die godverdomde deur open." Besluit hij. "Hé, hé," Liselotte legt haar hand op zijn arm, "rustig aan. Even iets meer dan tien seconden geduld." Maar ook zij kijkt gespannen naar de deur. Na een lange minuut begint ook zij haar geduld een beetje te verliezen. "Ik bel Dries," besluit ze, waarop Evert haar geïrriteerd aankijkt. "Ik kan ook die deur intrappen... Dat vindt Fenna vast wel oké." Liselotte kijkt naar hem, "heb jij niet gewoon een sleutel?" Vraagt ze zich dan af.

Op het moment dat Evert zijn sleutelbos – die hij in alle spanning even was vergeten – uit zijn zak vist, hoort hij een raam openslaan. Hij kijkt omhoog, en tegelijkertijd met Liselotte zet hij een paar stappen naar achteren. Ze zien het open raam en dan zien ze een flits blond haar voor alles ineens heel snel gaat.

Fenna stribbelt tegen. Ze vecht voor wat ze waard is. Maar ze is smaller en kleiner dan Christine en ze verliest. Ze voelt haar rug tegen de vensterbank en terwijl Christine haar klemzet door een onderarm tegen haar luchtpijp te duwen, opent ze het raam achter Fenna. "Ik heb alleen een beetje tijd nodig, we'll meet again." Grijnst Christine, voor ze Fenna een harde duw geeft. Fenna voelt dat haar voeten het contact met de grond verliezen. Ze probeert zich aan het de vensterbank vast te houden, maar niks kan de val voorkomen. Even vliegt ze, dan klapt ze tegen de grond.