Verraad

Hoofdstuk 14

Fenna incasseert de eerste paar klappen, te verbaasd om te reageren. Dan probeert ze de klappen van Christine te blokkeren. Het lukt nauwelijks, Christine is woedend en ze slaat hard. Fenna's rechterhand is nauwelijks bruikbaar, elke lichte aanraking daar doet pijn. Ze probeert Christine af te weren met haar linkerhand, maar de klappen komen grotendeels toch op haar lichaam terecht. Haar gezicht, haar armen, haar – al zo pijnlijke – ribbenkast. Fenna probeert dan terug te vechten, in de hoop dat ze op die manier Christine kan stoppen. Maar ze krijgt het niet eens voor elkaar om Christine te raken. Fenna blijft proberen, totdat ze echt uitgeput is. Haar hele lichaam doet pijn, ze heeft niet eens de kracht meer om haar armen omhoog te houden.

Christine ziet Fenna opgeven, maar het dringt niet echt door. Net zoals het bloed dat uit de neus van haar tegenstander loopt niet doordringt. Of het met pijn vertrokken gezicht en de oppervlakkige ademhaling. Ze blijft maar slaan, tot Fenna's stem haar uit haar trance trekt. "Sla dan." Fenna heft haar handen, "sla maar, als je wil. Als je echt zo kwaad bent." Haar lichaam is onbeschermd. Ze staat te trillen op haar benen. Even herinnert Christine zich hoe het vroeger was, toen zij en Fenna onafscheidelijk waren. Ze ziet beelden voor zich, maar dan herinnert ze zich de begrafenis van haar moeder en hoe alleen ze zich toen voelde. En zelfs nu Fenna zich kwetsbaar opstelt heeft ze geen enkel spoortje medelijden meer. Opnieuw balt ze haar handen tot vuisten.

Fenna zag een glimp van de Christine die ze kende voor het gezicht van de blondine opnieuw verhardt. Weer is Fenna te laat om te reageren, en ze krijgt een ontzettend harde stomp tegen haar gebroken ribben. Vanochtend kon ze de pijn verdringen zodat het niet al haar bewegingen en gedachten domineerde. Maar nu is de lucht uit haar geslagen. Ze zakt naar de grond, haar armen om haar pijnlijke ribbenkast heen geklemd. Ze hoort een jammerend geluid en realiseert zich dat het uit haar eigen keel komt. Pijn. Stekende, brandende, felle, ondragelijke pijn.

Christine hoort een sleutel omdraaien in het slot. Zonder verder te aarzelen grijpt ze Fenna vast en trekt ze haar omhoog. Ze sleept haar mee naar het raam, dat werkte gisteren ook, misschien heeft ze vandaag weer een kans. Maar Fenna kan niet op haar eigen benen staan en dat maakt haar zwaar. Christine is pas halverwege als een blonde man de kamer binnenstormt en een wapen op haar richt. "LAAT FENNA LOS." Brult hij. Christine lacht cynisch en graait dan naar de tafel achter haar, waar een mes ligt. De blonde man kan haar niet raken zo lang ze Fenna voor zich heeft als een levend schild, dat weet ze dondersgoed.

Evert probeert niet naar Fenna te kijken. Hij ziet bloed, hij ziet dat ze lijkbleek is en hij ziet dat het niet goed gaat. Maar als hij nu verder kijkt dan dat kan hij niet meer focussen op Christine, en dat moet hij wel doen. Ze heeft een mes tevoorschijn gehaald en zet het tegen Fenna's keel. "Wapen omlaag of ik snij haar luchtpijp doormidden." Dreigt ze. Evert aarzelt. Hij heeft geen vrij schot en de blik in Christines ogen is dusdanig verwilderd dat hij niet kan inschatten of ze dit meent of niet. Hij kijkt nu toch naar Fenna. Haar bruine ogen zijn op hem gefixeerd, hij ziet de angst erin.

Het moment duurt slechts enkele seconden, en nu naderen ook de voetstappen van Bram en Liselotte. Met getrokken wapens loopt het duo ook de kamer binnen. Christine is in de minderheid, maar ziet er niet uit alsof ze op gaat geven. "Wapens weg. Ik doe het echt!" Roept ze. Liselotte kijkt haar kalm aan. "Je weet wat de consequenties daarvan zijn... Wat je nu hebt gedaan zal je een tijdje in de gevangenis opleveren, maar als je echt haar luchtpijp doorhaalt is het maar de vraag of je daar ooit nog uit komt. Is dat het echt waard?" Vraagt ze rustig.

Evert houdt zijn wapen strak op Christine gericht. Nog steeds zoekt hij naar een mogelijkheid om te schieten, maar het risico dat hij Fenna raakt is te groot. Hij krijgt Liselottes woorden maar half mee, maar ziet wel dat ze effect hebben op Christine. Na een korte aarzeling laat ze het mes vallen. Ze heft haar handen in de lucht, maar niet voordat ze Fenna nog een harde duw heeft gegeven.