Verraad

Hoofdstuk 6

Liselotte gilt en schiet direct naar Fenna's lichaam toe. Evert staat als verlamd toe te kijken. Fenna is net uit een raam gevallen. Hij kan niet bewegen, zijn lichaam is volledig overgenomen door angst. Zijn ogen zijn op haar levenloze lichaam gefixeerd maar hij ziet niks. Het enige wat hij ziet is haar val, keer op keer. Hij hoeft zijn ogen niet eens te sluiten om de beelden op zijn netvlies te zien. Het ging zo vreselijk snel en toch kan hij zich elk detail herinneren. Haar blonde haren die om haar hoofd wapperden, haar voeten die in de lucht trapten, haar handen die op zoek waren naar houvast.

"EVERT!" Liselotte ziet dat haar collega in shock is, maar daar hebben ze geen tijd voor. Als ze hem verschrikt naar haar ziet kijken weet ze dat ze zijn aandacht heeft. "Bel een ambulance. Spoed. Ze leeft nog." Deelt ze hem dan mee, waarop hij met trillende handen zijn telefoon uit zijn broekzak haalt. Zij richt haar aandacht terug op Fenna, die op haar rug op de koude straat ligt. De ogen van de blondine zijn gesloten, Liselotte registreert een zwelling op haar rechterhand, maar verder ziet ze geen uitwendige verwondingen.

Fenna knippert met haar ogen. Ze wil zich oprichten, maar voelt twee handen op haar schouders. "Fenna, niet bewegen." De stem van Liselotte is zo streng en serieus dat het niet eens in Fenna opkomt om te protesteren. In plaats daarvan vindt ze de blik van de brunette met haar ogen. "Fenna, kan je me horen? Begrijp je wat ik zeg?" Vraagt Liselotte. Fenna wil knikken, maar de handen die net nog haar schouders tegen de grond drukten, liggen nu tegen de zijkanten van haar hoofd en houden de beweging tegen. "Oké, Fen, ik wil dat je niet beweegt. Alleen antwoorden met ja en nee. Snap je dat?" Fenna voelt enorme angst door haar lijf spoelen. "Ja," antwoordt ze, een trilling duidelijk hoorbaar in haar stem, "maar waarom?"

Liselotte ziet de onzekerheid in Fenna's ogen. "Je bent gevallen, kan je je dat nog herinneren?" Vraagt ze. "Ja," bevestigt Fenna direct. "Oké," Liselotte knikt, "het ging zo snel dat ik niet precies weet hoe je neergekomen bent... Maar het zag eruit alsof je op je rug viel. En als dat zo is bestaat het risico dat je een wervel in je rug of in je nek hebt gebroken," ze strijkt een plukje haar uit Fenna's gezicht, "als je een wervel gebroken hebt kan je door te bewegen iets verschuiven en verlamd raken. Daarom wil ik dat je helemaal stil blijft liggen."

Voor Fenna een van de talloze vragen in haar hoofd kan stellen, ziet ze Evert in haar blikveld verschijnen. "Hé, lieverd," hij knielt naast haar op de grond. Ze wil haar gezicht naar hem toe draaien, maar Liselottes handen houden haar hoofd nog steeds stevig gefixeerd. Ze vindt het fijn dat Evert er is, alleen zijn aanwezigheid dempt haar angst al. Hij strijkt heel voorzichtig met zijn vinger over haar wang. "Wil je me nooit meer zo laten schrikken?" Vraagt hij dan zacht. Fenna ziet de zorgen in zijn blauwe ogen. "Ik kan niets beloven," haar mondhoeken krullen omhoog in een zwak glimlachje.

Als hij het lachje op Fenna's gezicht ziet, kan Evert – ondanks de ernst van de situatie – opgelucht ademhalen. Ze is bij bewustzijn, ze is helder, ze is scherp en ze kan nog steeds de spot met hem drijven. Dat zegt niet zo veel over hoe ze er lichamelijk aan toe is, maar het is al heel wat. Hij reikt naar haar hand, maar staakt zijn beweging als hij ziet dat haar wijsvinger scheef staat en de rest van haar hand gezwollen is. Hij legt zijn hand tegen haar gezicht, "heb je veel pijn, liefje?" Vraagt hij dan zacht aan haar. "Nee," reageert ze aarzelend. Ze lijkt zelf verbaasd te zijn over haar antwoord. Evert kan een zucht niet onderdrukken, "Fen... Ik heb je uit dat raam zien vallen, je hoeft je niet stoerder voor te doen... Ik geloof niet-" "Dat kan wel," onderbreekt Liselotte hem rustig, "adrenaline."

Fenna's ogen gaan van Evert naar Liselotte en dan weer terug naar haar vriend. "Het is echt oké," probeert ze hem gerust te stellen. Ze wil met haar hand de zijne vastpakken, maar hij pakt haar arm vast en staakt daarmee de beweging. "Pas op met die hand," waarschuwt hij. "Hoe is dat gekomen?" Vraagt hij dan. Fenna slikt. Ineens is ze terug in haar keuken, vastgebonden aan de stoel. Voordat ze kan praten horen ze echter al sirenes. "Komt later wel," Evert bijt op zijn lip, "eerst naar het ziekenhuis."