Verraad

Hoofdstuk 19

Een week later loopt Fenna de kantoortuin binnen. De nacht die ze in het ziekenhuis door had moeten brengen was probleemloos verlopen en ze had de volgende ochtend al naar huis gemogen, maar haar arts had haar geadviseerd om rustig aan te doen. Toen Van Zijverden dat hoorde, had hij haar gedwongen om minimaal een week thuis te blijven. Om – zoals hij tegen haar had gezegd – de tijd te nemen om zowel fysiek als mentaal te herstellen. Ze had het onzin gevonden, maar Van Zijverden was niet van zijn standpunt afgeweken.

Als Evert de voetstappen van zijn vriendin hoort, draait hij zich naar haar om. "Hey," hij glimlacht en omhelst haar voorzichtig. Haar ribben blijven erg pijnlijk – ondanks de flinke dosis pijnstilling die ze nog steeds slikt. Hij strijkt over haar wang, "hoe voel je je?" Vraagt hij dan bezorgd. De week rust heeft haar wel goed gedaan, en hij was opgelucht geweest toen hij had gemerkt dat ze hem in vertrouwen had genomen over wat er in haar omging en waar ze mee zat. Toch vindt hij dat het misschien beter zou zijn om nog een weekje thuis te blijven. Maar Fenna is Fenna, en hij weet ook dat ze geen seconde langer niks zal blijven doen dan strikt noodzakelijk.

Fenna glimlacht naar Evert. "Zenuwachtig," geeft ze toe, "maar ik wil dit doen... ik moet dit doen." Ze mag nog niet werken van Van Zijverden, maar hij heeft haar wel toestemming gegeven om met Christine te praten. Evert fronst. "Ik denk nog steeds dat dit geen goed idee is," mompelt hij, "wat denk je dat het je gaat opleveren om met haar te praten?" Fenna kijkt hem aan, "we hebben het hier al lang genoeg over gehad. Ik wil dit doen, of je het er nou mee eens bent of niet." Reageert ze, met een strijdlustige blik in haar ogen. Hij knikt, "ik weet het..." Verzucht hij, "en ik weet heus wel dat ik je niet tegen kan houden... Bram heeft haar net opgehaald, ze zit nu in de verhoorkamer." Hij ziet Fenna's blik van hem afglijden en merkt dat hij haar aandacht niet meer heeft.

"Fen?" Evert wacht tot ze weer naar hem kijkt, "weet je heel zeker dat dit een goed idee is?" Vraagt hij nogmaals. Ze rolt met haar ogen. "Ik weet dat je het er niet mee eens bent, maar ik denk echt dat-" "Fen, rustig," Evert onderbreekt haar direct, "als jij het zeker weet sta ik achter je. Beloofd." Hij glimlacht zwakjes naar haar. Ze kijkt hem verbaasd aan, maar glimlacht dan, "dankjewel... Ik hou van je." Zegt ze zacht. Hij knikt. "Ik ook van jou," hij legt zijn handen op haar schouders, "zullen we dan nu gaan? Dan is dit ook weer achter de rug."

Fenna legt haar hand op de deurklink van de verhoorkamer. Ze voelt Everts hand op haar schouder en draait zich nog even om, "ik wil dit alleen doen," zegt ze zacht, "en ik wil dat je niet meekijkt door het spiegelglas." Ze kijkt hem ernstig aan. Hij knikt langzaam. "Ik wacht hier," besluit hij, "maar let alsjeblieft op jezelf..." Hij leunt naar haar toe en geeft haar een tedere kus. Ze glimlacht zwakjes naar hem. Dan legt ze haar hand opnieuw op de deurklink en duwt ze de deur open.

Evert leunt met zijn rug tegen de muur. Alles in hem schreeuwt dat het een slecht idee is om Fenna daar alleen binnen te laten, maar als zij het alleen wil doen dan gebeurt dat ook. Hij zucht. Met zijn armen over elkaar gevouwen staart hij voor zich uit. Hij snapt niet waarom Fenna dit wil doen. Ze had het over afsluiten, maar hij vraagt zich af of een gesprek met Christine daar echt de juiste manier voor is. Uiteindelijk heeft Christine Fenna verraden en zwaar mishandeld. Evert kan er nog steeds niet over uit dat zijn vriendin de schuld daarvoor bij zichzelf gelegd heeft.

Met trillende handen opent Fenna de deur van de verhoorkamer. Ze is zich er vaag van bewust dat er tranen over haar wangen lopen als ze naar buiten stapt. Zodra ze de deur weer achter zich heeft gesloten voelt ze Everts handen op haar schouders. Ze leunt tegen hem aan en laat de tranen stromen. Hij zegt niks, slaat alleen zijn armen om haar heen. Daar is ze hem dankbaar voor. Zijn omhelzing is alles wat ze op dit moment nodig heeft.

Heel zachtjes wrijft Evert over Fenna's rug. Ze huilt geluidloos, maar hij voelt haar trillen. Dit is een andere emotie dan hij de afgelopen week heeft gezien. Hij drukt een zachte kus in haar haren, "hoe voel je je?" Vraagt hij zacht. Ze maakt zich van hem los en wrijft haar wangen droog, "ze is zo kwaad, nog steeds... maar zo-zo..." Ze zucht, "zodra ik binnenkwam was ze weer woedend... Ik trigger iets in haar," ze kijkt Evert met betraande ogen aan, "maar misschien heb jij wel gelijk." Geeft ze toe. Hij fronst, "ik heb gelijk?" Vraagt hij verbaasd. Ze haalt haar schouders op, "misschien richt ze alles wel op mij omdat dat... Makkelijk is, ofzo? Misschien is het wel niet echt mijn schuld." Ze slikt.

Evert kijkt naar Fenna en trekt haar dan weer in een voorzichtige omhelzing. "Ik ben trots op je," fluistert hij, voordat hij een zachte kus in haar haren drukt. Hij is het weliswaar niet altijd met haar eens, maar hij ziet wel dat het heel vaak werkt als ze dingen op haar manier doet. Zo blijkt ook nu weer dat ze de juiste keuze heeft gemaakt, want dit besef is een grote stap richting verwerken. Hij streelt zacht door haar haren. Ze leunt met haar hoofd tegen zijn schouder. "Het is niet allemaal mijn schuld," mompelt ze, overvallen door opluchting.

---------- EINDE ----------

zooo, allemaal weer een beetje goed!

Eerste hoofdstuk van mijn nieuwe verhaal [hou me vast] staat nu online!

x Laura