My Step Brother

Κεφάλαιο 1

Αυτό ήταν... Η μαμα της ξανά παντρεύτηκε... Και τώρα μετακομίζει στο δικό του σπίτι και μαζί έπρεπε να πάει και εκείνη... Δεν ήθελε... Δεν ήθελε να φύγει να αφήσει πίσω τις φίλες της... Τι θα έκανε χωρις αυτές; Και γιατί έπρεπε να φύγει τώρα που ήταν η τελευταία της χρόνια στο σχολείο; Δεν μπορούσε να μείνει άλλη μια χρόνια.. είναι η τελευταία της... ήθελε να είναι με τις φίλες της αλλά δεν γινόταν.. Η μαμα της παντρεύτηκε και έπρεπε να ζει με τον άντρα της. Και έπρεπε να πάει να ζήσει και εκείνη μαζί τους και να ανέχεται κάθε μέρα την ηλίθια φάτσα του νεου της "αδερφού" όπως και τα ανόητα αστεία του. Τον Πέτρο τον συμπαθούσε ήταν καλός άνθρωπος.. Χήρος από πολύ νέος... Και η μάνα της; Χήρα και αυτή... έχασε τον άντρα της 3 χρόνια πριν... η Αφροδίτη ήταν 15 και την είχε πάρει πολύ από κάτω ο θάνατος του πατέρα της... Όμως τώρα πια το είχε ξεπεράσει και ο Πέτρος θα γινόταν πολύ καλός πατέρας για εκείνη... Ήταν καλός.. γλυκός... τρυφερός και πάντα της απευθυνόταν με τόση αγάπη σαν να ήταν δικό του παιδί... Τώρα το τι είχε πάει στραβά με τον γιο του τον Άρη κανεις δεν ήξερε... Ήταν αγενής.. προσβλητικός.. και πάντα είχε εκείνο το υφάκι... Ποσό ήθελε να του σπάσει τα μούτρα όταν έπαιρνε το ύφος "θα κάνω αυτό που θέλω εγώ" λες και είναι αφεντικό.
Τώρα η Αφροδίτη ήταν δωμάτιο της.. το παλιό της δωμάτιο και μάζευε τα πράγματα της... Η ζωή της θα άλλαζε από σήμερα... Νέο σχολείο.. νέα παιδιά... δεν ήξερε καν αν θα καταφέρει να κάνει φίλους εκεί που θα πήγαινε...
«Αφροδίτη» άκουσε την γλυκιά φωνή της μαμάς της που την έβγαλε από τις σκέψεις της.
Μα ήταν τόσο ευτυχισμένη... πως μπορούσε να της πει ότι δεν ήθελε να φύγει ότι δεν ήθελε να αλλάξει σχολείο και να χάσει τους φίλους της... Θα πληγονοταν μόνο και μόνο επειδή εκείνη θα ήταν στεναχωρημένη.. Δεν μπορούσε να το κάνει αυτό στην μαμα της... Ήταν για πρώτη φορά ευτυχισμένη μετά από πολύ καιρό... Δεν ήθελε να της το χαλάσει.
«Ναι;» Είπε και γύρισε να την κοιτάξει.
«Έχεις δουλειά;» Την ρώτησε γλυκά.
«Όχι... τα έχω μαζέψει τα περισσότερα γιατί;»
«Κάποιοι θέλουν να σε δουν» της είπε και βγήκε από το δωμάτιο...
Μέσα μπήκαν οι φίλοι της.. Ποσό θα της έλειπαν.
«Τι κάνετε εδώ;»
«Υπήρχε περίπτωση να φύγεις και να μην ερχόμασταν να σε αποχαιρετήσουμε;» Της είπε ο Χάρης.
«Θα είμαι μια ώρα μακριά... θα έρχεστε και θα έρχομαι συνέχεια» τους είπε και όλοι μαζί την αγκάλιασαν.
Ήταν η ομαδική αγκαλιά... κάθε φορά που ένα άτομο της παρέας δεν ήταν καλά η ομαδική αγκαλιά τα έλυνε όλα.
«Μην μας ξεχάσεις βλάκα» της είπε η Μαρία.
«Ποτε» είπε και αγκαλιάστηκαν ξανά.
«Αφροδίτη... θα φέρεις τις κούτες; Περιμένουν κάτω» ακούστηκε η φωνή του Άρη.
«Ας περιμένουν» είπε εκείνη θυμωμένη και εκείνος κατέβηκε τις σκάλες εξίσου θυμωμένος κουβαλώντας μια κούτα.
«Αυτός είναι ο αδερφός σου;» Ρώτησε η Κατερίνα.
«Ετεροθαλής» διόρθωσε εκείνη.
«Είναι όμορφος» είπε η Μαρία και του έριξε μια μάτια από το παράθυρο.
«Ηλίθιος  είναι... τι ελκυστικό βρίσκεις πάνω στην μόνιμα ξινη φάτσα του»
«Καλά για φτατσα μιλάς εσυ» είπε η Μαρία και κοίταξε από το παράθυρο τον Άρη ο οποίος ήταν χωρις την μπλούζα του και βοηθούσε με τις κούτες.
«Επιδειξίας» είπε αδιάφορα η Αφροδίτη.
Δεν ήταν άσχημος.. όφειλε να το παραδεχτεί... Ψηλός κοντά στο 1,80 γεροδεμενος καστανός με καστανά μάτια... Αλλά όπως είχε πει ηλίθιος και λάτρης του γυναικείου φύλλου.. Κάθε βράδυ και με άλλη που λένε... Κάτι τέτοιο έκανε και ο Άρης ... Ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος από εκείνη και από ότι φαίνεται ήταν αρκετά καλός μαθητής για να μπει στο πανεπιστήμιο με την πρώτη για πολιτικός μηχανικός.
«Εντάξει δεν σου είπαμε να μπλέξεις και μαζί του... αντικείμενα δες το»
«Καλός είναι» είπε και τράβηξε την κουρτίνα του παραθύρου.
«Ποτε φεύγεις;» Ρώτησε ο Νίκος το άλλο αγόρι της παρέας.
«Σήμερα... μόλις μαζέψουμε εδώ» του απάντησε.
«Δεν το πιστεύω ότι μας αφήνεις τελευταία χρόνια ρε κουραμπιέ»
Κουραμπιέ; Που το θυμήθηκε; Την έλεγε έτσι μικρή επειδή κάθε φορά τα Χριστούγεννα έτρωγε μόνη της όλους τους κουραμπιέδες αλλά δεν το έκανε πλέον σε τόσο μεγάλο βαθμό αλλά το παρατσούκλι της ειχε μείνει.
«Ούτε εγώ ήθελα να φύγω.. αλλά θα έρχομαι όποτε μπορώ σας το υπόσχομαι»
«Η παρέα δεν θα είναι ίδια χωρις εσένα» της είπε ο Χάρης και οπ... ξανά ομαδική αγκαλιά για να σπάει το λυπηρό κλίμα.
«Λίγο άκρη κορίτσια... ευχαριστώ» είπε ο Αρης μπαίνοντας στο δωμάτιο και πήρε μια από τις κούτες.
«Αυτό είναι δικό μου»
«Δεν σε βλέπω να το φέρνεις κάτω όμως... δεν θα περιμένουμε όλοι εσένα» της είπε με μια ειρωνία και έφυγε χαμογελώντας στην Μαρία και την Κατερίνα.
«Ηλίθιε» είπε όταν είχε κατέβει τις σκάλες.
«Κούκλος» είπε η Κατερίνα κοιτάζοντας την Μαρία.
«Σοβαρευτείτε» είπε η Αφροδίτη και επανήλθαν στην πραγματικότητα.
«Ναι άντε πάμε παιδιά γιατί θέλει να φύγει το κορίτσι... πριν ξανά έρθει ο ωραίος πάνω να κάνει παρατήρηση»
Είπε η Κατερίνα και την αγκάλιασαν ένας ένας πριν φύγουν.
«Θα μου λείψετε» τους είπε.
«Και εσυ κουραμπιέ... να προσεχεις» είπε η Μαρία και κατέβηκαν όλοι μαζί τις σκάλες.
«Γεια σας κορίτσια» ακούστηκε η φωνή του Αρη που ανέβαινε ξανά πάνω και μπήκε στο δωμάτιο της ενώ εκείνη του έριξε ένα περίεργο βλέμμα.
«Τι;» Της είπε εκείνος αθώα.
«Οι φίλες μου δεν είναι για τα δόντια σου»
«Και ποιες είναι κατά την γνώμη σου για τα δόντια μου;»
«Βάλε την μπλούζα σου έφυγαν η επίδειξη τελείωσε» του είπε και πήρε στα χέρια της μια κούτα για να την κατεβάσει κάτω.
«Νταξει μωρό μου τα πήρες όλα;» Ρώτησε η μητέρα της.
«Όχι είναι και κάτι αλλά πάνω»
«Πες στον Αρη να σε βοηθήσει»
«Δεν χρειάζεται τα καταφέρνω και μόνη μου» είπε καο ξανά ανέβηκε πάνω να κατεβάσει και τα υπόλοιπα.
«Νταξει κοριτσάκι μου τα πήρες όλα;»
«Ναι Πέτρο» του απάντησε.
Τι Γλυκός άνθρωπος που ήταν.
«Οπα... ξέχασα το κινητό μου» είπε και έκανε να πάει μέσα να το πάρει.
«Αυτό είναι;»είπε ο Αρης και την σταμάτησε.
«Ευχαριστώ» είπε απρόθυμα και το έβαλε στην τσέπη της.
«Ελάτε παιδιά πάμε» φώναξε ο Πέτρος.
Μπήκαν στο αυτοκίνητο και ξεκίνησαν για το νέο τους σπίτι. Η μητέρα της την κοιτάξτε και της χαμογέλασε και η Αφροδίτη ανταπέδωσε το χαμόγελο. Αυτό ήταν λοιπόν... Από αύριο ξεκινάει μια νέα ζωή.