My Step Brother

Κεφάλαιο 6

Σταμάτησαν για λίγα δευτερόλεπτα και κοιτάχτηκαν.
«Δεν ήξερα ότι ήσουν πάνω» της είπε τελικά μετά από λίγο.
«Τι κάνουν οι φίλοι κάτω;»
«Είναι ηλίθιοι πάω να τους φέρω πάνω» είπε και έκανε μα φύγει.
«Άρη»
«Είχαν μια χαζή ιδέα»
«Ιδέα;»
«Θέλουν να παίξουμε όλοι μαζί αλλά είστε μικρά δεν έχει νόημα»
«Μικρά;»
«Κωλώνετε»
«Ποιος  κωλώνει;» Είπε και κατέβηκε κάτω τρέχοντας.
«Αφροδίτη» φώναξε εκείνος.
«Ας παίξουμε» είπε και όλοι γύρισαν και την κοίταξαν.
«Αφροδίτη»
«Ας δούμε τώρα ποιος κωλώνει»
«Αφροδίτη η ταινία δεν τελείωσε ακόμα» της είπε ο Χάρης.
Οι φίλοι της κατάλαβαν... Δεν το έκανε επειδή ήθελε να παίξει αλλά για να πάει κόντρα στον Άρη επειδή την είπε μικρή και κότα... Δεν είχε φανταστεί όμως εκείνη την στιγμή τι θα γινόταν και ότι αυτό το παιχνίδι θα ήταν η αιτία να δώσει το πρώτο της φιλί.
«Σοβαρά; Μπουκάλα; Αυτό είναι παιχνίδι που παίζουν οι "μεγάλοι"» τους ειρωνεύτηκε.
«Έχεις ξανά παίξει;»ρώτησε επιθετικά ο Άρης.
«Όχι... αλλά δεν είναι και τόσο δύσκολο»
«Θα σε δω» συνέχισε ο Άρης με το ίδιο επιθετικό ύφος.
Ο Χρήστος γύρισε το μπουκάλι και μετά από αυτό έμειναν όλοι απλά να κοιτάζονται.
«Ωραία και τι κάνουμε τώρα;» Ρώτησε η Αφροδίτη λίγο μετά.
Το μπουκάλι έδειχνε με το καπάκι την Αφροδίτη και με το πίσω μέρος τον Άρη.
«Φιλιόμαστε» της απάντησε σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.
«Τι κάνουμε;» Ρώτησε και ο Άρης σηκώθηκε.
Φάνηκε ότι δεν περίμενε έτσι την εξέλιξη του παιχνιδιού.
Μα γιατί κανεις δεν εξήγησε τους κανόνες;
«Τι γίνεται Αφροδίτη; Φοβάσαι;»
«Ποιος φοβάται;» Είπε και σηκώθηκε και εκείνη.
«Αφροδίτη μη» της είπε ο Χάρης αλλά εκείνη δεν άκουσε...
Πλησίασε τον Άρη χωρις δεύτερη σκέψη και τον φίλησε...
Θεέ μου... Τι έκανα;

Δεν μπόρεσε να κοιμηθεί καλά εκείνη την νύχτα... Έκανε συνεχώς διάφορες σκέψεις.
Δεν το πιστεύω ότι χαράμισα την μαγεία και το αίσθημα του πρώτου φιλιού για τον Άρη.
Και όλα αυτά γιατί; Για να αποδείξει ότι δεν είναι μικρή και ότι δεν φοβάται. Η αλήθεια ήταν ότι δεν φοβήθηκε... Το έκανε... Τον φίλησε μπροστά σε όλους.. και η αμαρτία της... Η αμαρτία της ήταν ότι της άρεσε... Αλλά όπως είπε ήταν το πρώτο της φιλί... Σε ποια δεν θα άρεσε να την φιλήσει ένα αγόρι σαν τον Άρη;
Και σιγά το αγόρι; Σαν τους άλλους είναι... Περνάνε την ώρα τους.
Νταξει ήταν το πρώτο της φιλί και της άρεσε... αλλά μέχρι εκεί... Έτσι και αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να επαναληφθεί.
Το επόμενο πρωί τα παιδιά έφυγαν νωρίς... Ξύπνησε για να τους πάει μέχρι την στάση και μετά γύρισε στο σπίτι... Η μαμα της και ο Πέτρος μάλλον θα κοιμόντουσαν ακόμα... Πρέπει να γύρισαν αργά...
«Καλημέρα μικρή» ακούστηκε η φωνή του Άρη που μπήκε στην κουζίνα.
Μπα μπα; Ποιος φούρνος γκρεμίστηκε φοράει μπλούζα.
«Μικρό είναι το μάτι σου» τον ειρωνεύτηκε και συνέχισε να φτιάχνει τον καφέ της.
«Τι έγινε δεν περάσαμε καλά εχθές;»
«Άκου να σου πω... αυτό που έγινε εχθές μένει εδώ μέσα και μεταξύ μας... Κατάλαβες; Δεν έγινε» είπε σχεδόν απειλητικά.
«Οοοο... μην μου πεις ότι ήταν το πρώτο σου;»
«Σταματα»
«Τιμή μου να σου κλέψω το πρώτο σου φιλί»
«Άρη Σταματα»
«Αλλιώς τι θα κανεις;»
«Πάλι μαλώνετε εσείς;» Ακούστηκε η φωνή του Πέτρου.
«Όχι μπαμπά... μια διαφωνία είχαμε αλλά όλα καλά... εξάλλου εγώ και η Αφροδίτη τα βρήκαμε» είπε και την κοίταξε με πονηρό βλέμμα.
Ποτε τα βρήκαμε;
Ποσό ήθελε εκείνη την στιγμή να τον χτυπήσει. Και ποσό μεγάλο λάθος είχε κάνει που έπαιξε αυτό το παιχνίδι... αλλά τώρα έγινε και δεν αλλάζει.
«Αυτό είναι ευχάριστο... Να σας αφήνουμε πιο συχνά μόνους σας» σχολίασε και αφού έβαλε καφέ σε μια κούπα έφυγε από την κουζίνα.
«Και για να είμαστε ξεκάθαροι... δεν τα βρήκαμε»
«Αλλά μου έδειξες εχθές το βράδυ» της είπε χαμηλόφωνα και πονηρά στο αυτί.
«Σου είπα να το ξεχάσεις... εγώ δεν είμαι σαν τις γκόμενες που συνηθίζεις να περνάς την ώρα σου κατάλαβες;»
«Και που ξέρεις εσυ τι κάνω εγώ;»
«Μπορώ να φανταστώ... για αυτό καλύτερα να πας να παίξεις τα παιχνιδάκια σου εκεί που σε παίρνει» του είπε θυμωμένη και ανέβηκε τρέχοντας στο δωμάτιο της.
«Αφροδίτη μου» είπε η μητέρα της και μπήκε στο δωμάτιο της.
«Καλημέρα μαμα» είπε και κατάφερε να χαμογελάσει.
«Όλα καλά;»
«Ναι γιατί;»
«Σε είδα κάπως»
«Δεν ξέρεις... τα γνωστά»
«Ο Άρης» είπαν και οι δυο με μια φωνή γελώντας.
«Δεν είναι κάτι απλά δεν τα βρίσκουμε. Δεν έχουμε τίποτα κοινό»
«Κοριτσάκι μου... είναι αγόρι... προφανώς και δεν θα τα βρίσκετε σε όλα αλλά γιατί δεν κανεις και εσυ μια προσπάθεια; Να μην είσαι τόσο απότομη μαζί του... με το καλημέρα του την λες»
«Νταξει μ αρέσει να τον νευριάζω και λίγο»
«Είσαι ίδια ο πατέρας σου μικρή»
«Μακάρι να ήταν εδώ τώρα»
«Ναι...»
«Αλλά δεν είναι σωστό αυτό που λέμε»
«Μα γιατί; Απλά μας λείπει ο μπαμπάς»
«Ναι αλλά είναι λίγο κάπως ξέρεις.. να μιλάμε για τον μπαμπά ενώ εσυ έχεις ξανά παντρευτεί... δεν θα ήταν ωραίο για τον Πέτρο να ακούσει»
«Αγάπη μου και στον Πέτρο λείπει η γυναίκα του όπως και στον Άρη η μαμα του... Ίσως για αυτό πολλές φορές να είναι απότομος γιατί του λείπει η μαμα του και τώρα ήρθα εγώ για να πάρω την θέση της»
«Όχι μαμα... δεν είναι έτσι... εγώ δεν βλέπω τον Πέτρο σαν αντικαταστάτη του μπαμπά μου... Κανεις δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον μπαμπά... εγώ βλέπω στον Πέτρο την ανάγκη να έχω μια παρουσία "πατέρα" στο σπίτι»
«Ο καθένας το βλέπει διαφορετικά... και ο Άρης μάλλον δεν με βλέπει έτσι»
«Ο Άρης είναι ανώριμος»
«Ο Άρης πονάει... και πονάει γιατί έχασε την μαμα του πολύ μικρός και είχε μάθει να ζει μόνο με τον μπαμπά του και τώρα ξαφνικά αυτό αλλάζει και στην ζωή του μπήκαν δυο νέα πρόσωπα καο πρέπει να μάθει να ζει με αυτά... ξέρεις ποσό δύσκολο είναι να βγεις από τις συνήθειες σου;»
«Καλά έτσι όπως το θέτεις ναι αλλά θα μπορούσε τουλάχιστον να μην το δείχνει»
«Αγάπη μου... ο Άρης κάνει έτσι επειδή πλέον ο πατέρας του δεν έχει στραμμένη την προσοχή του αποκλείστηκα πάνω πλέον»
«Μαμα σου φαίνεται ο Άρης για άτομο που τον ενδιαφέρει αν θα έχει την προσοχή του πατέρα του πάνω του;»
«Στην καρδιά του ανθρώπου είναι όλα.. εκεί κρύβεται ο πόνος εκεί και χαρά... δεν μπορείς να ξέρεις τι έχει στην καρδιά του ο κάθε άνθρωπος»