My Step Brother

Κεφάλαιο 2

Η επόμενη μέρα ήταν όλη αφιερωμένη στην ετοιμασία του Καινούργιου σπιτιού... Τους πήρε όλη την μέρα και λίγο από την επόμενη... Έπρεπε να το συνηθίσει η Αφροδίτη γιατί αυτό θα ήταν πλέον το νέο της σπίτι... Δεν ήταν άσχημο... Μεγάλο με δυο ορόφους.. συμπαθητικό... απλά έπρεπε να το συνηθίσει... Η μητέρα της και ο Πέτρος ξεκίνησαν σχεδόν αμέσως δουλειά... Ήταν και οι δυο δικηγόροι και μάλιστα πολύ πετυχημένοι... Έτσι γνωρίστηκαν. Βρέθηκαν αντίπαλοι σε μια δίκη την οποία τελικά κέρδισε η μητέρα της αλλά τον Πέτρο τον γοήτευσε από την πρώτη στιγμή ο χαρακτήρας και ο δυναμισμός της Ελένης και φυσικά η εμφάνισης της γιατί η μητέρα της πρόσεχε πολύ την εμφάνιση της την οποία μετά τον θάνατο του μπαμπά της είχε παραμελήσει λίγο.. Αλλά έπρεπε να το λέει... ήταν μια πολύ όμορη γυναίκα παρα τα 40 της χρόνια... Ξανθά μαλλιά... γαλαζοπράσινα μάτια ψηλή με πολύ ωραίο σώμα... Εκείνη είχε μοιάσει στον μπαμπά της περισσότερο... Η Αφροδίτη είχε πόλη ωραίο σώμα σαν την μητέρα της αλλά τα χαρακτηριστικά ήταν του πατέρα της... Είχε μακριά σπαστά καστανά μαλλιά και πράσινα μάτια τα οποία όταν ήταν μέσα στο νερό της θάλασσας η όταν έκλαιγε έπαιρναν ένα πολύ ωραίο γαλάζιο χρωμα... Φυσικά λίγοι το ήξεραν αυτό γιατί σπάνια άνοιγε θα μάτια της στην θάλασσα και φυσικά δεν έκλαιγε ποτε μπροστά σε άλλους.. Μόνο αν έβλεπε ταινίες με τις φίλες της στις οποίες επιβαλλόταν το κλάμα.
Το δωμάτιο της είχε ακόμα λίγη δουλειά και έτσι έμεινε εκεί για να τακτοποιήσει και κάτι τελευταία που ήταν κυρίως βιβλία... Της άρεσε να διαβάζει βιβλία.. Χανόταν μέσα σε αυτά...
«Θες βοήθεια;» Άκουσε την φωνή του Άρη.
Γύρισε να τον κοιτάξει.. Στεκοταν όρθιος στην πόρτα φορώντας μόνο μια μαυρη βερμούδα... Ήταν αρκετά γυμνασμένος... Το είχε παρατηρήσει κι άλλες φορές γιατί μονίμως κυκλοφορούσε χωρις μπλούζα.
«Όχι» απάντησε αδιάφορα και του γύρισε την πλάτη για να συνεχίσει αυτό που έκανε.
«Καλά εγώ προσφέρθηκα» είπε και ξάπλωσε στο κρεβάτι της.
«Τι κανεις τώρα;» Τον ρώτησε.
«Σου κάνω παρέα» απάντησε.
«Σου είπα ότι θέλω παρέα;» Τον πήρε από τα μούτρα.
«Καλά μην μας φας κιόλας.... ηρέμησε»
«Ήρεμη είμαι... αν συνεχίσεις να με ενοχλείς όμως δεν θα είμαι»
«Μα δεν σε ενοχλώ... κάθομαι εδώ ήσυχος» είπε και δεν του έδωσε άλλη σημασία...
Δεν θα έβγαζε ποτε άκρη μαζί του. Ήταν ανάγκη να δουλεύουν όλη μέρα η μαμα της και ο Πέτρος; Θα έπρεπε να είναι όλη μέρα μόνη της με τον Άρη στο σπίτι; Παρακαλούσε να ανοίξει το σχολείο για να μην τον βλέπει τουλάχιστον το πρωί.. 3 μέρες είχε ακόμα... Θα έκανε υπομονή.
«Θα βγω σήμερα.. θες να έρθεις μαζί μου;» Την ρώτησε μετά από λίγα λεπτά
«Έμ.. όχι;... Τι στο καλό να κάνω εγώ μαζί σου;»
«Μήπως να βγεις λίγο έξω.. να δεις λίγο κόσμο»
«Αν θέλω να δω κόσμο βγαίνω και μόνη μου δεν χρειάζομαι συνοδεία»
«Δεν με συμπαθείς και πολύ»
«Ιδέα σου είναι» τον ειρωνεύτηκε.
«Σαματα να είσαι τόσο ξινη»
«Και εσυ σταματα να είσαι τόσο ηλίθιος»
«Απορώ γιατί κάθομαι και σου μιλάω» είπε και έφυγε χωρις να πει τίποτα άλλο.
Μήπως ήμουν λίγο υπερβολική; Και ξινή... Δεν έκανε και κάτι τώρα για να του μιλήσω έτσι. Αλλά και πάλι.. είναι ηλίθιος... αλλά δεν έκανε κάτι.
Παράτησε ότι έκανε και πήγε μέχρι το δωμάτιο του.. η πόρτα ήταν ανοιχτή και έτσι δεν χρειάστηκε να χτυπήσει.
«Θες κάτι;» Της είπε όταν την είδε στο δωμάτιο του.
Χαζή είμαι; Τι κάνω εδώ;
«Όχι» είπε και έκανε να φύγει αλλά σταμάτησε.
«Και ξανά ρωτάω θες κάτι;»
«Συγγνώμη» είπε με δυσκολία.
Μα γιατί της ήταν τόσο δύσκολο να το πει; Μήπως γιατί εκείνος ήταν πάντα αγενής και δεν του άξιζε αυτή η συγγνώμη; Ίσως.. αλλά εκείνη δεν θα γινόταν σαν αυτόν... Όταν έκανε λάθος το παραδεχόταν...
«Δεν την δέχομαι.. φύγε τώρα» της είπε.
«Έχω τα νεύρα μου εντάξει;»
«Το κατάλαβα αλλά δεν με νοιάζει»
«Τι ηλίθιος που είσαι ώρες ώρες... Και μετά αναρωτιέσαι γιατί δεν σε συμπαθώ.
Είπε και έκανε να φύγει.
«Περίμενε» την σταμάτησε.
«Παραταμε... έχω δουλειά» είπε και πήγε να βολέψει και τα υπόλοιπα βιβλία της...
Τι την είχε πιάσει και πήγε να του πει και συγγνώμη; Αφού δεν του άξιζε... Ούτε να του μιλάς δεν αξίζει. Γενικά σε εκνευρίζει μόνο και μόνο επειδή σε κοιτάει... Και έπρεπε να ζει στο ίδιο σπίτι με εκείνον... Πως θα τον άντεχε.. Ούτε λίγες ώρες δεν άντεχε να βρίσκεται δίπλα του... Το καλύτερο που μπορούσε να κάνει ήταν να μην του δίνει καμία σημασία.. αλλά για ποσό;
Έβγαλε όλες τις σκέψεις από το κεφάλι της και αφού τακτοποίησε τα βιβλία της άνοιξε το λαπτοπ της και το Skype και κάλεσε τα παιδιά.
«Κουραμπιέ» είπε η Μαρία.
«Πως πάει;» Ρώτησε ο Νίκος.
«Πως να πάει; Ακόμα δεν μετακομίσαμε και εγώ τσακώνομαι με τον Άρη»
«Έλεος ρε κουραμπιέ... και εσυ τον παίρνεις απο τα μούτρα με το παραμικρό... δεν είναι ανάγκη να του δείχνεις συνέχεια ότι τον αντιπαθείς» της είπε η Μαρία.
«Συμφωνώ με την Μαρία» συμφώνησε ο Νίκος.
«Μην χάσεις εσυ»
«Σσσς» της έκανε και γέλασαν.
Όλοι είχαν καταλάβει καιρό τώρα το φλερτ μεταξύ του Νίκου και της Μαρίας... Ο καημένος ελιωνε για εκείνη.. Από σαράντα κύματα τον πέρασε μέχρι να παραδεχτεί ότι ήταν και εκείνη τσιμπημένη μαζί του και να είναι επιτέλους μαζί.
«Εεε που είναι τώρα το μωρό;» Ρώτησε η Μαρία.
«Εεεε» παρενέβη ο Νίκος και εκείνη γέλασε.
«Στο δωμάτιο του είναι κανονίζει να βγει το βράδυ... μου είπε να πάω μαζί του»
«Θα βγεις με τον Άρη;» Είπε έκπληκτη η Κατερίνα.
«Είσαι τρελή; Φυσικά και δεν θα βγω με τον Άρη... Τι να πάω να κάνω με τον Άρη; Να κάθομαι σαν ηλίθια ανάμεσα σε αυτόν και τους ηλίθιους φίλους του να κοιτάνε ότι θηλυκό περνάει από μπροστά τους λες και δεν έχουν ξανά δει ποτε; Να μου λείπει»
«Σωστή.. καλά θα κανεις... μην πας» της είπε ο Χάρης...
«Εεε παιδιά πρέπει να σας αφήσω... η μαμα και ο Πέτρος δουλεύουν και κάποιος πρέπει να μαγειρέψει»
«Νταξει κουραμπιέ.. κουράγιο... Σε 3 μέρες ξεκινάνε τα μαθήματα»
«Η μόνη μου παρηγοριά» είπε και αφού έστειλε φιλάκια σε όλους έκλεισε το λάπτοπ και κατέβηκε στην κουζίνα.
Έκανε μια μακαρονάδα που ήταν ότι πιο εύκολο μπορούσε να φτιάξει γιατί δεν είχαν πάρει ακόμα όλα τα απαραίτητα για το σπίτι και μετά ανέβηκε στο δωμάτιο της για να διαβάσει για πολλοστή φορά ένα από τα βιβλία της και να μείνει όσο γίνεται πιο μακριά από τον Άρη.