My Step Brother

Κεφάλαιο 24

Η επόμενη μέρα στο σχολείο ήταν μαρτυρική... ένιωθε πολύ άσχημα που η Ειρήνη και ο Παναγιώτης ήταν μονίμως πάνω από το κεφάλι της να την ρωτάνε αν είναι καλά ... Τελικά μάλλον ήταν λάθος να τους μιλήσει γιατί τώρα δεν την άφηναν σε ησυχία.. Η αλήθεια ήταν ότι δεν ήταν καλά.. Το μαχαίρι που ένιωθε ότι είχε μπει στην καρδιά της ήταν σαν να της άνοιγε κι άλλο την πληγή κάθε ώρα που περνούσε. Τώρα ήταν οι ώρες τις κατεύθυνσης... Ήταν γύρω στις 11 και κάτι... Δηλαδή ήταν έντεκα και πριν λίγο που κοίταξε το ρολόι της... Η πόρτα της τάξης χτύπησε και μέσα μπήκε ο διευθυντής ζητώντας την Αφροδίτη. Παραξενεύτηκε..Σηκώθηκε από την καρέκλα της και ακολούθησε τον διευθυντή. Δεν ρώτησε τίποτα μέχρι να πάνε στο γραφείο όμως τον έφτασε εκεί είδε τον Πέτρο να στέκετε όρθιος.
«Πέτρο; Τι κανεις εδώ;» Τον ρώτησε γεμάτη περιέργεια.
«Ήρθα να σε πάρω... Πήγαινε να πάρεις τα πράγμα σου»
«Τι συμβαίνει;»
«Ο Άρης» ήταν το μόνο που κατάφερε να πει.
«Ο Άρης τι;»
«Είχε ένα ατύχημα είναι στο χειρουργείο»

Οι ώρες έξω από το χειρουργείο ήταν σαν να περνούσαν ίσα με την ταχύτητα ενός σαλιγκαριού... Μαρτυρικές αυτές οι 3 ώρες. Η Αφροδίτη ασυνείδητα άρχισε να κλαίει. Ο Πέτρος την κατάλαβε και πήγε κοντά της αγκαλιάζοντας την από τους ώμους.
«Όσο και αν μαλώνετε ξέρω ότι τον αγαπάς. Αφροδίτη μου ξέρω»
«Τι ξέρεις;» Είπε κλαίγοντας.
«Ξέρω τι συμβαίνει ανάμεσα σε εσένα και τον Άρη» είπε και αμέσως το κλάμα της σταμάτησε και τον κοίταξε επίμονα .
«Πως;»
«Όταν αγαπάς δεν μπορείς να το κρύψεις.... Αλλά άκουσα και μια μέρα τον Άρη καταλαθος να μιλάει με τον φίλο του... Του έλεγε... "είμαι ευτυχισμένος φίλε... Ποτε ξανά δεν έχω ξανά νιώσει έτσι" και τα εννοούσε»
«Μάλλον δεν τα έλεγε για εμένα»
«Και για πια να τα έλεγε;»
«Για την όμορφη κοκκινομάλλα που ήταν στο κρεβάτι του εχθές»
«Ποια;»
«Δεν ξέρω γιατί σου μιλάω τόσο ανοιχτά αλλά στην μαμα μου δεν μπορώ να τα πω... Ντρέπομαι να της τα πω... Ντρέπομαι να της πω ότι χώρισα το αγόρι μου για ένα άλλο αγόρι το οποίο άφησα τον εαυτό μου να αγαπήσει με όλη του την καρδιά ενώ εκείνος ήθελε απλά να με ρίξει στο κρεβάτι του»
«Αφροδίτη... πως ήταν αυτή η κοπέλα;»
«Που να ξέρω; Δεν πρόσεξα... ήταν ψηλή με κόκκινα μακριά μαλλιά... μόνο αυτό πρόσεξα»
«Η Σοφία»
«Τι;»
«Ήταν η Σοφία»
«Την ξέρεις;»
«Βασικά ήξερα ότι θα πάει... εγώ της είπα να πάει»
«Δεν καταλαβαίνω»
«Τον άφησες να σου πει ποια ήταν;»
«Εσυ τι θα έκανες στην θέση μου;»
«Θα έφυγα νομίζω»
«Αυτό έκανα και εγώ»
«Και ο Άρης είναι τώρα εκεί μέσα γιατί;»
«Γιατί είναι ηλίθιος»
«Όχι... γιατί ήταν πληγωμένος... όταν πέθανε η μαμα του βγήκε από το νοσοκομείο τρέχοντας... παραλίγο να τον πατήσουν αλλά τον πρόλαβα... κάθε φορά που δεν νιώθει καλά παίρνει την μηχανή και κάνει βόλτες για να ηρεμήσει»
«Μου λες ότι φταίω που δεν τον άκουσα;»
«Σου λέω ότι παρεξήγησες εντελώς τα πράγματα... Η Σοφία... Η Σοφία είναι ανίψια μου... είναι η κόρη της αδερφής της γυναίκας μου... της μαμάς του Άρη. Σπουδάζει στο εξωτερικό και ήρθε για λίγο καιρό γιατί τα πανεπιστήμια εκεί είναι κλειστά. Μίλησα με την Αγγελική και της είπε να την στείλει εδώ να κάνει έκπληξη στον Άρη... από μικρά που τα θυμάμαι ήταν έτσι... κοιμόντουσαν μαζί»
«Είμαι ηλίθια;»
«Αγαπάς... και όταν ο άνθρωπος αγαπάει κάνει πράγματα που δεν θέλει πολλές φορές»
«Θα γίνει καλά έτσι;»
«Θα γίνει... θα το δεις»
«Αν πάθει κάτι....»
«Σσσς Σταματα... τίποτα δεν θα πάθει... ξέρω τον φόβο σου... η μητέρα σου μου είπε..»
Εκείνη χώθηκε στην αγκαλιά του και ο Πέτρος χαϊδευε τα μαλλιά της.
«Φοβάμαι μπαμπά... φοβάμαι πολύ»
«Όλα θα πάνε καλά... όλα καλά» είπε και καρδιά του κόντευε να σπάσει... Η Αφροδίτη ήταν δύσκολο παιδί και ο θάνατος του πατέρα της ήταν μια πληγή που δεν είχε ακόμα κλείσει... Δεν περίμενε να τον αποκαλέσει ποτε μπαμπά... όμως το έκανε... Ήξερε ότι δεν θα το ξανά πει αλλά και μόνο που ένιωσε την ανάγκη να το κάνει ήταν αρκετό.
Μετά από λίγο έφτασε στο νοσοκομείο η μητέρα η οποία δεν ήθελε να χαλάσει αυτή την όμορφη εικόνα που έβλεπε και πήγε μέχρι το κυλικείο για καφέδες Οι βραδινές ώρες ήταν βασανιστικές για όλους γιατί η κατάσταση του Άρη μετά το χειρουργείο δεν φάνηκε να βελτιώθηκε και πολύ.