My Step Brother

Κεφάλαιο 5

Ήταν Σάββατο και περίμενε με πολύ ανυπομονησία τα παιδιά τα οποία θα έρχονταν από το πρωί και ενώ ήταν να φύγουν το βράδυ τα σχέδια άλλαξαν και θα έμεναν εκεί.. Ευτυχώς είχαν τα στρώματα ακόμα... αυτά τα στρώματα έσωζαν ζωές... Έμεναν και στο παλιό σπίτι τα παιδιά το βράδυ και έτσι τα στρώματα ήταν απαραίτητα... είχαν δυο στα οποία ξάπλωναν τα αγόρια γιατί τα κορίτσια χωρούσαν στο διπλό κρεβάτι της Αφροδίτης.
«Σοβαρά μπαμπά; Θα είμαι όλο το βρει εδώ να προσέχω τα μικρά;»
«Άρη σε παρακαλώ... μήπως να σταματήσεις να μιλάς συνέχεια άσχημα για την αδερφή σου;»
«Πρώτον δεν είναι αδερφή μου... Το λέει συνέχεια αυτό... και.... δεν έχω πρόβλημα με την Αφροδίτη... να μαλώνουμε ναι δεν τα βρίσκουμε αλλά προσπαθώ.. μέχρι και να την πάρω μαζί μου όταν βγαίνω της είπα αλλά δεν θέλει... τι άλλο να κάνω;»
«Μην της πηγαίνεις κόντρα Άρη... Ούτε στην Ελένη»
«Δεν θέλω να παριστάνει στην μάνα μου»
«Άρη... αυτη την γυναίκα την παντρεύτηκα και την αγαπάω και θέλω να την σέβεσαι»
«Ότι πεις... εγώ όμως σήμερα δεν θα κάτσω να κάνω babysitting στα μικρά... και στο είχα πει ότι ήθελα να έρθει ο Μάνος με τον Χρήστο»
«Αγόρι μου συγγνώμη το ξέχασα»
«Δεν πειράζει... αλλά θα είναι και τα παιδιά εδώ... απλά στο λέω»
«Καλά εντάξει έχεις δίκιο τώρα γιατί το είχα ξεχάσει»
«Πας δουλειά;»
«Ναι θέλεις τίποτα;»
«Όχι πήγαινε» του είπε και ο Άρης πήγε μέχρι την κουζίνα.
«Εδώ είσαι;» Είπε όταν είδε την Αφροδίτη.
«Κάνω καφέ θες;» Είπε χωρις καν να τον κοιτάξει.
«Ξύπνησες καλά σήμερα;»
«Περίπου» είπε και γέλασε «Τελικά θες καφέ;»
«Θέλω» είπε και κάθισε σε μια καρέκλα. «Τι ώρα θα έρθουν οι φίλοι σου;»
«Σε καμία ώρα»
«Να ξέρεις ο πατέρας μου το είχε ξεχάσει... το βράδυ θα έχω και εγώ παρέα»
«Αν δεν μας ενοχλείς κάνε ότι θες»
«Δεν είμαι και τόσο ενοχλητικός»
«Νομίζεις»
«Ααα έτσι εεεε;» Είπε και πήγε πολύ κοντά της.
«Μέτριο δεν τον πίνεις τον καφέ;» Ρώτησε και οι λέξεις δύσκολα έβγαιναν
«Ναι»
«Καλά θυμάμαι» είπε και απομακρύνθηκε από κοντά του.
«Πάρε... και βάλε καμία μπλούζα... δεν κάνει τόση ζέστη πλέον» του είπε και έφυγε από την κουζίνα.
Ανέβηκε στο δωμάτιο της και άφησε τον καφέ στο γραφείο της.
Έπρεπε να κοιτάξει λίγο το προγραμμα της γιατί έπρεπε να κανονίσει και τα φροντιστήρια... Η ψυχολογία ήθελε διάβασμα και δουλειά για να περάσεις. Αν και ποτε δεν ήταν το παιδί που έτρωγε όλη της την ώρα διαβάζοντας για τα φροντιστήρια... Δεν μπορούσε. Ήταν αρκετά προσεκτική στο σχολείο και απλά τα περαιτέρω μαθήματα τα έκανε για μια παραπάνω βοήθεια και εξάσκηση. Ήθελε να έχει και ελεύθερο χρόνο και να μην χώνεται όλη μέρα μέσα στα βιβλία... Να μην κουράζει το μυαλό της από τώρα... Αυτό είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας μαθητής που δίνει πανελλήνιες.. να κουράζει το μυαλό και το σώμα του από τόσο νωρίς... Μετά τι θα έκανε; Αλλά γενικά ήταν καλή μαθήτρια και εμπιστευόταν τον εαυτό της στο προσωπικό διάβασμα και δεν βασιζόταν πάνω στα φροντιστήρια.
Ενα μήνυμα ήρθε στο κινητό της και σταμάτησε ότι έκανε.

«Κουραμπιέ που ακριβώς είναι το σπίτι;»

«Που είστε;»

«Στην πλατεία που είπες... αλλά μετά δεν ξέρω που να έρθω»

«Δεν είναι μακριά... περιμένετε εκεί... Έρχομαι❤️»

Άφησε το κινητό στο γραφείο της και κατέβηκε κάτω να βάλει παπούτσια και να πάει να πάρει τα παιδιά όμως.... δεν χρειάστηκε... Γιατί της είχαν κάνει πλάκα και ήταν ήδη έξω από την πόρτα της όταν εκείνη άνοιξε για να πάει να τους πάρει.
«Έκπληξη» της είπαν με μια φωνή και να το πάλι... ομαδική αγκαλιά.
«Είστε βλαμμένα» τους είπε και αφού τελείωσαν με τις αγκαλιές και όλα τα αλλά ανέβηκα στο δωμάτιο της.
«Ωραίο το έκανες» είπε η Μαρία.
«Ναι είπα αφού κάναμε αλλαγές να κάνω και εγώ μια»
«Μ αρέσει... νομίζω πιο πολύ από το προηγούμενο» σχολίασε.
«Κανονίζεις και φροντιστήρια;» Ρώτησε η Κατερίνα.
«Κάτι λίγα... με ξέρεις δεν είμαι πολύ υπέρ των φροντιστηρίων... απλά σου τρώνε χρόνο από την ζωή σου»
«Σταματα... ξεκινάμε και εμείς... βάσανο» είπε η Κατερίνα και έπεσε στο κρεβάτι.
«Σκέψου ότι είναι η τελευταία χρόνια» είπε η Αφροδίτη.
«Και εσυ σκέψου ότι μετά ξεκινάνε αλλά βάσανα»
«Αυτό δεν το είχα υπολογίσει... Προς το παρόν το μοναδικό βάσανο που έχω είναι ένα αγόρι 19 χρονων που το παίζει άντρας και είναι ατο απέναντι δωμάτιο»
Ο Νίκος την κοίταξε ερωτηματικά.
«Τον Άρη λέει» είπε η Κατερίνα και ξανά έριξε το κεφάλι της στο μαξιλάρι.

Γύρω στις 7 τα παιδιά ήταν στο σαλόνι έβλεπαν ταινία όπως έκαναν κάθε Σάββατο μέχρι που ήρθαν και οι φίλοι του Άρη.
«Αφροδίτη;» Φώναξε και εκείνη γύρισε να τον κοιτάξει.
«Το κλείνεις;» Της είπε με νοήματα σχεδόν.
«Όχι» είπε και εκείνη και έστρεψε ξανά το βλέμμα της στην τηλεόραση. Ανέβηκαν στο δωμάτιο μέχρι να τελειώσει η ταινία των παιδιών... Δεν είχε όρεξη να τσακωθεί πάλι με την μικρή.
«Αυτή ήταν η αδερφή σου;» Ρώτησε ο Χρήστος όταν ανέβηκαν πάνω.
«Ναι» απάντησε ο Άρης ξαι κάθισε στο κρεβάτι του.
«Κουκλάρα είναι» σχολίασε ο Μάνος.
«Έλα μαζέψου» πετάχτηκε και είπε ο Άρης.
«Ου... έχεις μπει ήδη στον ρόλο του μεγάλου αδερφού» είπε ο Μάνος και τα δυο αγόρια γέλασαν αλλά όχι ο Άρης.
«Δεν είναι αδερφή μου»
«Σωστά άρα δεν σε εμποδίζει τίποτα» του είπε ο Χρήστος.
«Είσαι ηλίθιος; Είναι.... είναι μικρή»
«Και επειδή; Οι μικρές δεν κάνουν τίποτα;»
«Δεν ξέρω τι κάνει»
«Δεν μιλάτε καν;»
«Δεν με συμπαθεί... αλλά γιατί μιλάμε για την Αφροδίτη τώρα;»
«Δηλαδή δεν κάνει τίποτα με κανέναν»
Ρώτησε ο Μάνος.
«Γιατί ενδιαφέρεσαι;»είπε με ειρωνία ο Άρης.
«Κάνει ναι η όχι;»
«Δεν ξέρω»
«Ευκαιρία να μάθουμε»
«Τι λέει;» Έκανε ο Άρης στον Χρήστο.
«Δεν έχω ιδέα»
«Μόνοι μας είμαστε... πολλά παιδιά.. ας παίξουμε»
«Με τα μικρά;» Σχολίασε ο Άρης.
«Δεν με χαλάει» συμφώνησε με τον μανό ο Χρήστος.
«Σοβαρά τώρα περιμένεις να παίξουμε αυτά τα παιχνίδια που παίζουμε εμείς με τα μικρά;»
«Γιατί όχι; Είναι κότες;» Ρώτησε ο Χρήστος.
«Ας το ανακαλύψουμε» είπε ο Μάνος και βγήκε από το δωμάτιο του Άρη.
«Ρε ηλίθιοι... ελάτε εδώ» είπε και έτρεξε από πίσω τους αλλά κατέβηκαν ήδη κάτω... Όμως η Αφροδίτη δεν ήταν κάτω γιατί όταν πήγε να κατέβει εκείνος η Αφροδίτη έβγαινε από το δωμάτιο της και έπεσε πάνω του.