My Step Brother

Κεφάλαιο 7

Καμία από τις δυο δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι πίσω από την κλειστή πόρτα στεκόταν ο Άρης ο οποίος άκουσε τα πάντα... ότι είχε πει η Ελένη και έφερε στο μυαλό του την μητέρα του.
Εκείνη ήταν βαριά άρρωστη στο κρεβάτι του νοσοκομείου... Καρκίνο είχαν πει οι γιατροί... Ο μικρός Άρης δεν ήξερε τι ήταν αυτό απλά έβλεπε ότι η μαμα του πονούσε και θα πέθαινε... το ήξερε... Ο μπαμπάς του το είχε πει..
«Η μαμα θα πεθάνει αγόρι μου» και εκείνος πονούσε μαζί με την μαμα του.. 7 χρονων ήταν τι να καταλάβει... μόνο τον πόνο της μαμάς του έβλεπε και αυτό του έφτανε... Εκείνη την μέρα... την μοιραία μέρα που την έχασε ο πατέρας του το είχε καταλάβει ότι είχε έρθει το τέλος. Η Μαργαρίτα ήθελε να δει τον Άρη... τον ζητούσε... ο μικρός Άρης είχε πάει χαρούμενος να αφήσει τα αγαπημένα του λουλούδια στην μαμα του... Δεν τον άφηναν να πάει στο νοσοκομείο... Για να μην την βλέπει έτσι και αύρες τις λίγες φορές που είχε πάει να την δει χαιρόταν μέσα στον πόνο του.
«Αρούλη μου» του είχε πει αδύναμα η μαμα του.
Εκείνος της χαμογέλασε πλατιά και άφησε τα λουλούδια δίπλα της.
«Μωρό μου» του είπε.
«Μαμάκα» είπε και τώρα άρχισε να κλαίει.
Είδε την μαμα του πολύ χάλια και κατάλαβε και εκείνος ότι αυτό που του έλεγε ο πατέρας του ήταν αλήθεια... η μαμα του πέθαινε.
«Αγάπη μου να είσαι φρόνιμος και να ακούς τον μπαμπά ναι;»
«Ναι μαμα» είπε αλλά δεν μπορούσε να κλάψει.
«Και αν ποτε ο μπαμπάς βρει άλλη γυναίκα να την αγαπάς όπως εμένα εντάξει;»
«Όχι μαμα.. μόνο εσένα αγαπάω» είπε και τώρα έκλαψε στην αγκαλιά της.
«Άρη μου... η μαμα θα είναι πάντα κοντά σου... αλλά και εσυ πρέπει να είσαι καλό παιδί.. και να μην κανεις δύσκολη την ζωή του μπαμπά»
«Θα το κάνω μανούλα... αλλά μην φύγεις... σ αγαπάω»
«Και εγώ σ αγαπάω μωρό μου... και εγώ» είπε και λιγα λεπτά μετά πέθανε κρατώντας τον Άρη στην αγκαλιά της.
«Άρη... Άρη; Είσαι καλά;» Ακούστηκε η φωνή της Ελένης και τον έβγαλε από τις σκέψεις του.
«Ναι... ναι» είπε και προσπάθησε να συνέλθει.
«Είσαι σίγουρος Άρη μου;» Ρώτησε γλυκα η Ελένη.
«Ναι καλά είμαι» είπε και κλείστηκε στο δωμάτιο του.
Η Ελένη κατάλαβε ότι κάτι είχε και έτσι πήρε το θάρρος να μπει στο δωμάτιο του και να του μιλήσει. Δεν είχε να χάσει κάτι.
«Άρη»
«Τι θες;»
«Μόνο να δω αν είσαι καλά»
«Καλά είμαι σου είπα»
«Ότι αγόρι μου... δεν είσαι»
«Έλα ρε Ελένη... δεν είμαι μωρό»
«Ξέρεις οι μεγάλοι έχουν περισσότερη ανάγκη κάποιον δίπλα τους από ότι τα μωρά»
«Δεν έχω ανάγκη κανέναν»
«Έχεις.. όλοι έχουμε»
«Τι κανεις τώρα;»
«Προσπαθώ... αλλά από ότι φαίνεται εσυ δεν θες να καταλάβεις ότι δεν θέλω να πάρω την θέση της μαμάς σου και ούτε να σου επιβάλω τίποτα... αλλά μάλλον ήταν λάθος μου να έρθω να σου μιλήσω» είπε και σηκώθηκε για να φύγει.
«Ελένη» της φώναξε και όταν εκείνη γύρισε να τον κοιτάξει εκείνος την αγκάλιασε χωρις να πουν τίποτα...
Ήταν μια αγκαλιά λίγων δευτερολέπτων όμως η Ελένη ένιωσε τόσο καλά με αυτό γιατί τόσο καιρό δεν είχε καταφέρει να τον πλησιάσει ούτε λίγο. Του χαμογέλασε και τον άφησε μόνο μου... μάλλον αυτό θα ήθελε.
«Ανοίγω εγώ» είπε η Αφροδίτη όταν χτύπησε το κουδούνι.
«Ααα γεια» είπε αδιάφορα όταν άνοιξε την πόρτα και είδε τον φίλο του Άρη.
«Που είναι ο Άρης;»
«Πάνω... πάω να τον φωνάξω» είπε και ανέβηκε τις σκάλες με το πασος της.
Χτύπησε την πόρτα του Άρη και χωρις να περιμένει απάντηση μπήκε μέσα.
«Θες κάτι;» Είπε επιθετικά.
«Οοοο ήρεμα»
«Τι θες ρε Αφροδίτη;»
«Είσαι καλά;»
«Παράτα με»
«Μπα δεν το συνηθίζω»
«Δεν έχω όρεξη για πλάκα»
«Δεν κάνω πλάκα... σε ρωτάω σοβαρά αν έχεις κάτι» είπε και κάθισε στο κρεβάτι δίπλα του.
«Και τώρα τι; Παριστάνεις την καλή αδερφή;»
«Την καλή... σκέτο... αν θες παρτο σαν την καλή φίλη»
«Μάλιστα... άκου να δεις τι θα κανεις... θα σηκωθείς θα βγεις έξω θα κλείσεις την πόρτα και θα με αφήσεις στην ησυχία μου κατανοητό;»
«Δεν φταίει κανένας άλλος εγώ φταίω που ενδιαφέρθηκα»
«Δεν σου το ζήτησα»
«Σε περιμένει κάτω ο Χρήστος... άντε άδειασε μας την γωνιά» είπε και βγήκε από το δωμάτιο του.
Λίγο μετά άκουσε φωνές... Έφυγαν..
Στο καλό... Μωρε εγώ φταίω που είπε να ακούσω την μάνα μου και να μην του πηγαίνω κόντρα συνέχεια αλλά και αυτός... το ζητάει ο οργανισμός του.
Αργά το απόγευμα εκείνη έφτιαχνε το προγραμμα για τα μαθήματα της μέχρι που χτύπησε η πόρτα της. Υπέθεσε ότι ήταν μαμα της και έτσι είπε να περάσει όμως... έκανε λάθος.
«Ενοχλείς» του είπε χωρις καν να τον κοιτάξει.
«Ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη για πριν»
«Δεν την δέχομαι... φύγε»
«Σκασίλα μου.. εγώ θα τα πω»
Είπε έκλεισε την πόρτα και κάθισε στο κρεβάτι της.
«Και αν δεν θέλω να ακούσω;»
«Πρόβλημα σου»
«Άντε λέγε... όχι τίποτα άλλο απλά για να με αφήσεις ήσυχη»
«Συγγνώμη;»
«Είπα δεν την δέχομαι παρα κάτω»
«Είχα τα νεύρα μου»
«Και εγώ έχω κάθε μέρα και μόνο που σε βλέπω»
«Θα σοβαρευτείς να κάνουμε μια συζήτηση;»
«Μιλάς εσυ για σοβαρότητα;»
«Τι θέλω να μιλάω... είσαι απλά ένα μικρό ανώριμο κοριτσάκι» είπε και σηκώθηκε.
«Να πας τότε να συζητήσεις με τις συνομήλικες σου που έχουν περισσότερο μυαλό από εμένα»
Δεν είπε τίποτα και βγήκε από το δωμάτιο της όμως επέστρεψε ξανά.
«Απλά.... σου λείπει καθόλου ο πατέρα σου;»
Ορίστε;
«Τι ερώτηση ήταν αυτή;»
«Απλά απάντησε μου»
«Πολύ»
«Ωραία... και εμένα η μαμα μου... για αυτό άλλη φορά όταν θα μπεις στο δωμάτιο μου και είμαι έτσι απλά άσε με» είπε και έκανε να φύγει.
«Ξέρεις....δεν είναι κακό που την σκέφτεσαι... και εγώ σκέφτομαι τον μπαμπά μου όλη την ώρα»
«Δεν θέλω να την σκέφτομαι... πονάει.. ακόμα ο και μετά από τόσα χρόνια»
Ήθελε να του την πει τώρα αλλά σεβόταν την στιγμή και την μοναδική σοβαρή συζήτηση που έκανε μαζί του.. η πρώτη ήταν και σίγουρα και η τελευταία.
«Ο μπαμπάς μου πέθανε πριν από 3 χρόνια... καταλάβαινα πολλά περισσότερα από εσένα εσυ ήσουν μικρός ο πόνος τότε πέρασε γρήγορα»
«Είδες που τελικά έχουμε και κάτι κοινό;»  Της είπε.
«Το μοναδικό είναι» είπε και γέλασαν.
«Μην το λες... όλο και κάτι θα υπάρχει»
«Καληνύχτα Άρη»
«Καληνύχτα........Αφροδίτη»