My Step Brother

Κεφάλαιο 28

Γύρισε στην Αθήνα μόνιμα Σεπτέμβρη.. δεν είπε σε κανέναν ότι ερχόταν... Ήταν κάτι σαν έκπληξη... όμως τους περίμενε μια ακόμα μεγαλύτερη από αυτή της άφιξης της.
«Αφροδίτη;» Είπε η μάνα της χαρούμενη που έβλεπε ξανά το παιδί της στο σπίτι του.
«Εγώ... και δεν ξανά φεύγω»
«Παιδί μου... να σε δω... άλλαξες πολύ...»
«Μεγάλωσα μαμα»
«Βλακείες... 22 χρονων είσαι ακόμα»
«Πέρασαν 4 χρόνια από τότε που έφυγα δεν με βλέπεις και συχνά... σου φαίνομαι αλλαγαμενη αλλά δεν είμαι πολύ»
«Αδυνατισες»
«Όχι... μόνο αυτό δεν άλλαξε πάνω μου...»
«Ο Άρης; Ο Πέτρος;» Είπε ρίχνοντας μια μάτια στο σπίτι.
«Ο Πέτρος δουλειές ο Άρης πάνω... βγαίνει και καθόλου από το δωμάτιο»
«Εγώ φταίω... υποτίθεται ότι θα ήμουν εδώ το καλοκαίρι»
«Δεν φταις εσυ παιδί μου... ήθελες να ξεσκάσεις λίγο... πέρασες καλά όμως στην Ρόδο με τις φίλες σου;»
«Εεε;»
«Στην Ρόδο πέρασες καλά;»
«Μαμα είπα ψέματα δεν πήγα στην Ρόδο.»
«Και τι έκανες όλο το καλοκαίρι;»
«Ήμουν στο σπίτι μου στην Θεσσαλονίκη»
«Μόνη σου;»
«Με την Έλενα... μια συμφοιτητρια»
«Και τι έκανες 3 μήνες εκεί Αφροδίτη;»
«Υπήρχε ένα θέμα...»
«Υγείας; Αφροδίτη είσαι καλά;»
«Μαμα... ηρέμησε θα στα πω αλλά όχι τώρα... πρέπει να μιλήσω με τον Άρη»
«Παιδί μου μην με σκας... έχεις θέμα υγείας»
«Μαμα... όλα στην ώρα τους... θέλω να είναι και ο Πέτρος εδώ... σε παρακαλώ» είπε και χωρις άλλες κουβέντες κατέβασε το βλέμμα της και ανέβηκε πάνω να βρει τον Άρη.
Χτύπησε την πόρτα.
«Ελένη δεν θέλω κάτι φύγε»
«Δεν είμαι η Ελένη» του είπε και γύρισε να την κοιτάξει.
«Εσυ; Ποτε... ποτε γύρισες;»
«Μόλις ήρθα»
«Πέρασες καλά;»
«Όχι ιδιαίτερα»
«Γιατί; Νόμιζα ότι ήθελες να κανεις αυτό το ταξίδι»
«Δεν έκανα κανένα ταξίδι... στην Θεσσαλονίκη έμεινα»
«Δεν πήγες στην Ρόδο»
«Όχι... ήταν ψέμα»
«Και γιατί δεν ήρθες εδώ τότε;»
«Άρη... είμαστε οκ; Εμείς οι δυο;»
«Εσυ θα μου πεις... είμαστε; Με αφήνεις όλο το καλοκαίρι για να πας διακοπές με τις φίλες σου... διακοπές που τελικά δεν έκανες...»
«Μπορείς να με ακούσεις λίγο... υπάρχει λόγος που το έκανα»
«Ξέρεις κάτι κουράστηκα... κουράστηκα να σε περιμένω»
«Τι πάει να πει αυτό; Είμαι εδώ τώρα»
«Τόσο καιρό όμως δεν ήσουν»
«Θες να μου πεις κάτι;»
«Δεν έκανα τίποτα αν αυτό είναι που ρωτάς...»
«Τότε τι άλλαξε;»
«Για εμένα τίποτα»
«Ούτε και για εμένα άλλαξε κάτι»
«Ας μη το συζητήσουμε αυτό καλύτερα» είπε και έκανε να φύγει.
«Άρη» τον σταμάτησε.
Γύρισε και την κοίταξε.
«Δώσε μου το χέρι σου»
Δεν έκανε καμία κίνηση.
«Δώσε μου το χέρι σου.... και μετά αποφασίζεις εσυ» του είπε και εκείνος άπλωσε το χέρι του προς το μέρος της.
Τον έπιασε από τον καρπό και ακούμπησε την παλάμη του πάνω στην κοιλιά της.
«Τι σημαίνει αυτό;»
«Αυτό σημαίνει ότι είμαστε μαζί αν το θέλεις... μένουμε μαζί αν το θέλεις... και μεγαλώνουμε το παιδί μας μαζί αν το θέλεις... το αγοράκι μας.... αν πάλι δεν θες... δεν σε κρατάει τιπότα κοντά μου... μπορείς να φύγεις... εγώ την απόφαση μου την πήρα και δεν αλλάζει... 3 μήνες τώρα σκεφτόμουν τι θα κάνω... και τώρα σκέφτομαι πως είμαι πολύ ηλίθια που μου πέρασε έστω και από το μυαλό να το ρίξω... Η δίκη μου απόφαση αυτή και δεν αλλάζει... Εσυ αποφασίζεις... Σκέψου το.... και όταν γυρίσει ο Πέτρος έλα κάτω να τα πούμε και στους γονείς μας» είπε και βγήκε από το δωμάτιο όταν ένα χέρι την σταμάτησε.
«Δεν έχω τίποτα να σκεφτώ... Σ αγαπάω... εσένα και ότι είναι δικό σου» είπε και την έχωσε στην αγκαλιά του.
«Δεν είναι δικό μου.... είναι δικό μας»
«Έπρεπε να μου το πεις... ήθελα να ξέρω»
«Ήταν λάθος... αλλά και κάτι που δεν περίμενα πως θα συμβεί... πανικοβλήθηκα»
«Σ αγαπάω»
«Και εγώ Άρη... και εγώ σ αγαπάω»

5 μήνες μετά

Η αναμονή την μεγάλη... Ο Άρης περπατούσε ανήσυχος στους διαδρόμους του νοσοκομείου... Δεν τον άφησαν να μπει μέσα μαζί της... κανέναν δεν άφησαν....
«Άρη κάτσε κάτω με ζάλισες»
«Αργούν»
«Δεν κάνει εξετάσεις παιδί μου γεννάει»
«Μην με αγχώνεις κι άλλο»
«Κάτσε κάτω» του είπε ο πατέρας του και κάθισε δίπλα του την ώρα που η νοσοκόμα έβγαινε έξω.
«Ο πατέρας;» Ρώτησε και ο Άρης σηκώθηκε απότομα πάνω.
«Έλα μαζί μου» είπε η νοσοκόμα και εκείνος την ακολούθησε αμίλητος.
Στην εικόνα που αντίκρισε έχασε τα λόγια του... Η Αφροδίτη αν και ταλαιπωρημένη από την γεννα ήταν πιο όμορφη από ποτε και έλαμπε από ευτυχία έχοντας στην αγκαλιά της το μωρό... Το αγοράκι τους.
«Να μας ζήσει αγάπη μου» του είπε και χαμογέλασε...
Κράτησε τον γιο του στην αγκαλιά του και ευχαρίστησε την Αφροδίτη για αυτό το όμορφο δώρο που το είχε κάνει.
Τον μικρό τους άγγελο.. Έκλαψε χωρις να σκεφτείς τίποτα και κανέναν κρατώντας τον γιο του στην αγκαλιά του.
Γιατί η ευτυχία μοιάζει με μια πεταλούδα δύσκολο να την φτάσεις πολύ πιο δύσκολο να την πιάσεις κι όμως εκεί που κάθεσαι αρμένιος και αφηρημένος έρχεται μόνη της και κάθεται στον ώμο σου..

————————————————————

Τέλος λοιπόν..

Ελπίζω να σας άρεσε και να την ευχαριστηθήκατε...

Ετοιμάζω μια ιστορία τώρα η οποία δεν ξέρω ποτε θα ανεβει γιατί χθες έβγαλα τον γύψο για οσους δεν ξέρετε είχα σπάσει το Χερι μου το οποίο ακόμα με ταλαιπωρεί λίγο...
όταν θα είμαι καλύτερα θα σας ανεβάσω και την επόμενη ιστορία μου... με τίτλο  Change...

Προς το παρόν υπομονή και τα ξανά λέμε..

Φιλάκια πολλά😍😍😘😘😘