My Step Brother

Κεφάλαιο 3

Σήμερα ξεκινούσαν τα σχολεία. Επιτέλους γιατί δεν θα άντεχε μέρα παραπάνω μόνη στο σπίτι με τον Άρη... Την τρελαινε αυτός ο άνθρωπος.. Πρώτα ήταν καλός και μετά γινόταν τόσο σπαστικός... Σαν να ήταν διχασμένη προσωπικότητα άλλαζε διάθεση όποτε ήθελε... σαν να ήταν κάτι το φυσιολογικό.
«Είσαι έτοιμη;» Ρώτησε ο Άρης.
«Θες κάτι;» Τον ρώτησε καθώς έπιανε κότσο τα μαλλιά της..
Πολύ σπάνια τα άφηνε κάτω... δεν της άρεσαν δεν ήθελε... ούτε εκείνη ήξερε ακριβώς απλά τα έπιανε πάνω... της άρεσαν πι πολύ.
«Θα σε πάω στο σχολείο» της είπε.
«Γιατί; Μόνη μου δεν μπορώ να πάω;»
«Πως να πας;»
«Με τα πόδια;»
«Αδύνατον»
«Με το λεωφορείο;»
«Η στάση είναι αρκετά μακριά»
«Και τι; Κάθε μέρα θα με πηγαίνεις στο σχολείο;»
«Γιατί όχι... έτσι και αλλιώς σε βολεύει. Όταν θα ξεκινήσω τα μαθήματα για να πάω στο πανεπιστήμιο περνάω από το σχολείο σου... Δεν θα χρειαστεί να παιδεύεσαι και εσυ... αλλά αν δεν θες οκ... πάω πασο»
«Καλά... σε 2 λεπτά είμαι έτοιμη» είπε
Νταξει... η αλήθεια είναι αν η στάση είναι μακριά την συνέφερε... γιατί να ξυπνάει πιο νωρίς και να περπατάει μέχρι την στάση.
«Θα σε περιμένω έξω» της είπε και κατέβηκε κάτω.
Δυο λεπτά μετά βγήκε και εκείνη από το σπίτι και έκλεισε την πόρτα.
«Τι είναι αυτό;» Τον ρώτησε.
«Εσυ γιατί το βλέπεις;»
«Με αυτό θα με πας;»
«Ναι»
«Αποκαλείτε»
«Ανέβα στην μηχανή Αφροδίτη»
«Όχι»
«Θα αργήσεις»
«Δεν με νοιάζει... δεν ανεβαίνω... προτιμώ να πάω με τα πόδια»
«Θες να με νευριάσεις πρωί πρωί; Ανέβα πάνω»
«Σου είπα ότι δεν ανεβαίνω»
«Γιατί;»
«Γιατί φοβάμαι» του φώναξε.
«Σοβαρά τώρα; Για αυτό μαλώνουμε; Επειδή φοβάσαι; Έχω κράνος και είμαι πολύ προσεκτικός.. ανέβα τώρα να φύγουμε»
«Δεν ανεβαίνω... θα με πας με το αυτοκίνητο του Πέτρου... έτσι και αλλιώς στην δουλειά πάνε με το αυτοκίνητο της μαμάς μου»
«Τι τραβάω πρωί πρωί για να πας απλά στο σχολείο» είπε και μπήκε στο σπίτι για να πάρει τα κλειδιά του αυτοκινήτου.
Ξεκλείδωσε και μπήκαν μέσα.
«Ικανοποιημένη τώρα;»
«Πολύ» είπε και έβαλε μπρος.
Τις έτρεμε τις μηχανές... παλιά στου πατέρα της ανέβαινε συνέχεια... της άρεσε αλλά όχι πια... Από τότε που πέθανε δεν ξανά ανέβηκε ποτε σε μηχανή.. Ο πατέρας της σκοτώθηκε με μηχανή άρα... φοβόταν... θυμόταν... Και δεν ήθελε να θυμάται.
Την άφησε ακριβώς έξω από την πόρτα του σχολείου και εκείνη άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου καο βγήκε έξω.
«Θα έρθω να σε πάρω»
«Ξέρεις τι ώρα σχολάω;»
«Όχι αλλά θα είμαι κοντά για καφέ... όταν τελειώσεις στείλε μου μήνυμα»
«Καλά... γεια» του είπε και μπήκε στο σχολείο...
«Περίμενε Αφροδίτη» τον άκουσε να φωνάξει.
«Ξέχασες να μου πεις κάτι μπαμπά;» Τον ειρωνεύτηκε.
«Σε περιμένουν στο γραφείο... έπρεπε να είναι μαζί και η μαμα σου αλλά δεν μπορεί άρα θα έρθω εγώ»
«Ως τι;»
«Ως ενήλικας και αδερφός σου»
«Ετεροθαλής» είπε και προχώρησε.
«Σιγά την διαφορα»
«Έχει διαφορά... δεν είμαστε αδέρφια... έχω εγώ καμία σχέση με εσένα;»
«Ναι... είσαι πολύ ξινή ώρες ώρες και δεν σου κάνω και τίποτα»
«Απλά σταματα να μιλάς» του είπε και ανέβηκαν τις σκάλες για να βρουν το γραφείο.
«Με συγχωρείτε το γραφείο του διευθυντή;» Ρώτησε ο Άρης μια κοπέλα που περνούσε.
«Ευθεία και δεξιά» απάντησε εκείνη με χαμόγελο.
Τι του βρίσκουν όλες και τον κοιτάνε σαν χαζές;
«Έχεις καταλάβει ότι όλοι μας κοιτάνε» της είπε σιγανά στο αυτί.
«Μάλλον γιατί μου ρίχνεις ένα κεφάλι και τους φαίνεται περίεργο» του είπε ειρωνικά και εκείνος γέλασε αγνοώντας την ειρωνία της. Χτύπησε την πόρτα του γραφείου του διευθυντή και όταν εκείνος τους είπε να περάσουν τότε μπήκαν μέσα.
«Εσυ πρέπει να είσαι η καινούρια μαθήτρια» της είπε και τους έκανε νόημα να καθίσουν.
«Ναι... Αφροδίτη Αγγελοπούλου» είπε και κάθισαν.
«Παναγιώτης Αθανασίου διευθυντής... να ξέρεις ότι θα είμαι στην διάθεση σου σε ότι χρειαστείς μέχρι να προσαρμοστείς στο νέο σου σχολείο»
«Ευχαριστώ πολύ»
«Εσείς είστε;» Απευθύνθηκε στον Άρη.
«Αριστείδης Παπάς... η μητέρα της Αφροδίτης λόγο δουλειάς δεν μπόρεσε να έρθει και ήρθα εγώ για εκείνη»
«Έχετε κάποια σχέση με την κοπέλα;»
«Περίπου... οι γονείς μας παντρεύτηκαν άρα μπορείτε να πείτε ότι είμαι αδερφός της»
«Πολύ καλά... γιατί πρέπει να συμπληρώσετε κάποια στοιχεία όσο για εσένα Αφροδίτη δεν σε χρειάζομαι άλλο θα φωνάξω μια καθηγήτρια να σε ξεναγήσει στο σχολείο» είπε και τότε η πόρτα χτύπησε και μπήκε μέσα μια κοπέλα.
«Κύριε Αθανασίου με συγχωρείτε... Σας θέλει κυρία Αντωνίου μου είπε να σας φωνάξω» είπε η κοπέλα.
Ήταν όμορφη... Περίπου στο ίδιο ύψος με την Αφροδίτη με καστανοξαθα κοντά μαλλιά και καστανά μάτια.
«Έχω δουλειά τώρα Ειρήνη πες της να περιμένει... και μιας και είσαι εδώ κάνε μου και μια χάρη... Η Αφροδίτη είναι καινούργια... Δειξτης τις τάξεις ξαι τα υπόλοιπα» είπε και η κοπέλα πρόθυμες της έκανε νόημα να την ακολουθήσει.
«Με λένε Ειρήνη όπως άκουσες... Χάρηκα»
«Και εγώ επίσης» είπε και χαμογέλασε.
«Τι τάξη είσαι;»
«Τρίτη λυκείου»
«Και γιατί να αλλάξεις σχολείο για τελευταία χρονιά»
«Αν ήταν στο χέρι μου δεν θα το έκανα αλλά η μαμα μου ξανά παντρεύτηκε και μετακομίσαμε»
«Και αυτός ο ωραίος μέσα ποιος ήταν;»
«Ο γιος του άντρα της μαμάς μου»
«Είναι αδερφός σου;»
«Ετεροθαλής»
Γιατί πρέπει όλοι να τον αποκαλούν αδερφό της; Δεν έχουν καμία σχέση.
«Καλά όπως και να έχει βλέπεις κάθε μέρα στο σπίτι σου αυτό το παιδί»
«Δεν θα ήθελες να ζήσεις μαζί του πίστεψε με... Δεν είναι έτσι όπως φαίνεται»
«Είναι ωραίος»
«Ηλίθιος είναι» είπε και η Ειρήνη γέλασε.
«Έλα... άσε τις τάξεις... πάμε να σου γνωρίσω τους φίλους μου» είπε και η Αφροδίτη την ακολούθησε πρόθυμα.
«Εεε παιδιά.. να σας γνωρίσω την Αφροδίτη... Είναι καινούργια» είπε στα παιδια και όλοι γύρισαν και την κοίταξαν.
Ήταν αρκετά μεγάλη παρέα... Έξι άτομα... Αποτελούνταν από 3 κορίτσια και 3 αγόρια.
«Βασιλική»
«Μαρίνα»
«Γιώργος»
«Παναγιώτης»
«Μιχάλης»
«Αφροδίτη χάρηκα» είπε και εκείνη αφού της συστήθηκαν όλοι.
«Καλώς ήρθες στο σχολείο μας Αφροδίτη» της είπε ο Παναγιώτης μάλλον...
Θα τους μάθαινε κάποια στιγμή.
«Καλώς σας βρήκα»είπε.
«Αφροδίτη... νομίζω ότι π ωραίος σε φωνάζει» της είπε η Ειρήνη και είδε τον Άρη να την περιμένει λίγο πιο πέρα
«Τι θέλει τώρα» είπε και τον πλησίασε.
«Τι θες;»
«Φεύγω»
«Και γιατί μου το λες; Για να στεναχωρηθώ;»
«Απλά στείλε μου να έρθω να σε πάρω» είπε αδιάφορα και έφυγε χωρις να της πει τίποτα άλλο.
Σε λίγο ξεκίνησε και ο αγιασμός η Ειρήνη με την Μαρίνα και την Βασιλική της έδωσαν πλήρη αναφορά για όλους τους καθηγητές. Ήταν αρκετά χαρούμενη που είχε γνωρίσει αυτά τα παιδιά... έτσι για να μην ειναι μόνη της στα διαλείμματα και να μην είναι σαν την ξένη καινούργια μαθήτρια... Μπήκε στην σειρά να πάρει τα βιβλία της και μετά έστειλε στον Άρη για να πάει να την πάρει.

«Τελείωσα έλα να με πάρεις... Μην αργήσεις»