My Step Brother

Κεφάλαιο 13

Είχε γυρίσει και η μαμα της σήμερα μαζί με τον Πέτρο... Η Αφροδίτη ήταν ακόμα ματωμένη με τον Άρη αλλά με τους γονείς τους στο σπίτι συμπεριφερόταν σαν να μην έχει γίνει τίποτα... Δεν ήταν και ότι καλύτερο μόλις γύρισαν οι άνθρωποι να χαλάσουν την διάθεση τους για τις δικές τους βλακείες. Ο Άρης σήμερα ξεκίνησε και τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο... Ευτυχώς για εκείνον. Την πήγαινε ακόμα κανονικά σχολείο μόνο που δεν μιλούσαν... Μια εβδομάδα έτσι το πήγαν... Μέχρι που σήμερα αποφάσισε να της μιλήσει. Είχαν σταματήσει έξω από το σχολείο και όταν εκείνη έκανε να βγει από το αυτοκίνητο εκείνος την σταμάτησε πιάνοντας την από το μπράτσο.
«Περίμενε λίγο»
«Τι θες; Έχω μάθημα»
«Και εγώ έχω»
«Εεε τότε μην σε καθυστερώ»
«Βασικά εγώ θέλω να σε καθυστερήσω λίγο»
«Λέγε» είπε και έκλεισε την πόρτα.
«Έτσι θα το πάμε τώρα;»
«Δεν καταλαβαίνω τι μου λες»
«Έλα τώρα ρε Αφροδίτη.. ξεκολλα»
«Δεν καταλαβαίνω που είναι το πρόβλημα»
«Μεταξύ μας είναι το πρόβλημα»
«Πάντα υπήρχε πρόβλημα μεταξύ μας δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που μαλώνουμε»
«Και μαλώνουμε γιατί; Για τον φλώρο;»
«Οπα ρεε συ; Εσυ δηλαδή τι είσαι; Άντρας;»
«Περισσότερο από εκείνον... γιατί εγώ στέκομαι τώρα εδώ σαν μαλακας και ξεφτιλιζομαι για να σου πω συγγνώμη»
«Ξέρεις κάτι Άρη... Αρχικά δεν άκουσα να λες συγγνώμη και δεν θέλω την συγγνώμη σου... και να ξέρεις ότι το να ζητάς συγγνώμη δεν είναι ντροπή... ούτε ξεφτίλα... αν και τώρα την έχουν ξεφτιλίσει την λέξη γιατί κανεις δεν τπ εννοεί αυτό που λέει... ο άντρας φαίνεται στις πράξεις όχι στα λόγια» του είπε καο βγήκε από το αυτοκίνητο χωρις να τον αφήσει να απαντήσει.
«Τι θα κάνω με εσένα;» Μονολόγησε φωναχτά και ξεκίνησε για το πανεπιστήμιο.
«Βρε καλώς τον αργοπορημένο» του είπε ο Μάνος και τον χτύπησε απλά στην πλάτη.
«Τι έχεις πάλι;» Τον ρώτησε και πήρε μόνο ένα παράξενο βλέμμα.
«Άσε κατάλαβα.. Η Αφροδίτη... Τι θα γίνει ρε φίλε; Αν είναι να κανεις έτσι πες το να τελειώνουμε»
«Είσαι τελείως βλάκας; Τι να πω; Σε θέλω αλλά δεν είμαι σίγουρος για το ποτε θα μου περάσει; Θα με βρίσει και θα έχει και δίκιο»
«Και τι προτιμάς; Να την βλέπεις με άλλον;»
«Ίσως είναι καλύτερα έτσι»
«Καλύτερα γιατί;»
«Για να το πάρω επιτέλους απόφαση και να μην κάνω κάτι που μπορεί να μετανιώνω όλη μου την ζωή»
«Και αυτό το κάτι τι είναι ρε Άρη; Να παραδεχτείς ότι έχεις συναισθήματα; Αληθινά συναισθήματα; Τόσο πολύ φοβάσαι να αγαπήσεις;»
«Όχι φίλε... φοβάμαι να μην την πληγωσω... Και για αυτό δεν θέλω κα την αγαπήσω»
«Άρη... όταν κάποιος φοβάται δεν κερδίζει τίποτα...Η ζωή είναι ρίσκο... και φίλε πίστεψε είναι πολύ μικρή για να την χαραμιζουμε κάνοντας υποθέσεις... Ξέρεις τι λένε έτσι; Ποτε μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να κανεις σήμερα... Αύριο εκείνη μπορεί να έχει αγαπήσει άλλον και εσυ να έρθεις δεύτερος»
«Μα ήδη αγαπάει άλλον... αλλιώς δεν θα ήταν μαζί του»
«Εσυ την αγαπάς;» Ρώτησε αλλά δεν πήρε απάντηση.
«Σε ρωτάω ρε την αγαπάς;»
«Δεν ξέρω» φώναξε.
«Τότε φρόντισε να μάθεις... γιατί όσο αργείς ένας άλλος παίρνει σιγά σιγά ένα ένα τα κομμάτια της καρδιάς της»

Και όσο ο Άρης δεν ήξερε τι να κάνει ο Παναγιώτης εντυπωσίαζε όλο και Περισσότερο την Αφροδίτη... Ήταν γλυκός ευγενικός... τρυφερός... Αλλά κάτι έλειπε... Δεν μπορούσε να καταλάβει τι... δεν ήξερε αν ήταν ερωτευμένη μαζί του αλλά τον αγαπούσε... για αυτό ήταν απόλυτα σίγουρη... Βέβαια δεν ήξερε και τι είναι ο έρωτας... Δεν είχε βιώσει ποτε τον έρωτα ώστε να έχει μέτρο σύγκρισης. Ο Παναγιώτης ήταν το πρώτο αγόρι για το οποίο άρχισε να έχει συναισθήματα. Όμως δεν ήξερε κατά ποσό είναι δυνατά η όχι... γιατί δεν τα είχε ξανά βιώσει για μπορεί να καταλάβει... Υπέθετε όμως από αυτά που ήξερε ότι έπρεπε να νιώθει χαρούμενη όταν ήταν κοντά του... να της λείπει όταν ήταν μακριά... Να χτυπάει η καρδιά της γρήγορα όταν ήταν πολύ κοντά... Βέβαια όλα αυτά ήταν πολύ μελό για εκείνη που ήταν της άποψης ότι η αγάπη δεν φαίνεται από αν λείπεις στον άλλον λίγο η πολύ η για το αν νιώθεις καλά η όχι όταν είστε μακριά... η αγάπη δείχνετε με πράξεις... Πολλές φορές οι πράξεις λένε περισσότερα από αυτά που λένε τα λόγια... γιατί τα λόγια είναι απλά λόγια... Λόγια του αέρα που λένε... στην πράξη φαίνεται η αγάπη.. και ενώ ο Παναγιώτης έκανε πολλά για να της αποδείξει ότι νιώθει πράγματα για εκείνη η Αφροδίτη δεν ήξερε τι να κάνει... Γιατί άλλο είναι μια πράξη αγάπης σε μια φίλη και άλλο σε ένα αγόρι... Πρέπει να είσαι και λίγο ερωτευμένος για να μπορείς να αποδείξεις ότι νιώθεις τα ίδια πράγματα που νιώθει και ο άνθρωπος δίπλα σου και η Αφροδίτη δεν ήξερε αν είναι καθαρά ερωτευμένη για να του το αποδείξει....