My Step Brother

Κεφάλαιο 27

«Άρη... μπορώ να σου μιλήσω για λίγο;» Ρώτησε η Ελένη δειλά μπαίνοντας στο δωμάτιο του Άρη.
«Σαν μαμα η σαν ή σαν γνωστή;»
«Σαν μαμα... δίκη σου και της Αφροδίτης»
«Ωραία τότε μαμα... σε ακούω»
«Ξέρεις ότι σαν μαμα σου μπορείς να μου λες τα πάντα έτσι;»
«Δεν καταλαβαίνω που το πας;»
«Ποτε θα μου το λέγατε;»
«Ποιο;»
«Ότι είσαι με την Αφροδίτη»
«Ελένη»
«Σταματα και άσε με να μιλήσω»
«Όχι... επειδή ξέρω που το πας άσε εμένα να μιλήσω.... η Αφροδίτη έχει όνειρα... ξέρω θέλει να σπουδάσει να κάνει αυτό που αγαπάει και πίστεψε δεν θα σταθώ εμπόδιο σε αυτό... και αν αυτό είναι που αναρωτιέσαι ναι την αγαπάω... και δεν πρόκειται ποτε μου να την πληγωσω»
«Δεν αμφιβάλλω για αυτό παιδί μου... να προσέχτε θέλω... και μην νομίζεις ότι μπορείς να κρύψεις από μια μάνα πράγματα»
«Ναι αυτό το έχω καταλάβει... αλήθεια πρόσεξα...και θα προσέχω... έχεις τον λόγο μου»
«Το καλό που σου θέλω» του είπε γελώντας και έκανε να φύγει.
«Ελένη» την σταμάτησε εκείνος.
«Ναι;»
«Και εσένα σ αγαπάω... και ας μην στο λέω»
«Και εγώ σ αγαπάω αγόρι μου... και εγώ»

Λίγοι μήνες μετά

«Μαμαααα μάντεψε ποιος πέρασε παιδαγωγικά;» είπε με τόση χαρά η Αφροδίτη μπαίνοντας στο σπίτι.
Ελένη έπεσε στην αγκαλιά της κλαίγοντας από την συγκίνηση για την επιτυχία της κόρης της.
«Συγχαρητήρια κοριτσάκι μου»της είπε και ο Πέτρος και την αγκάλιασε και αυτός.
«Ευχαριστώ πολύ» είπε με χαμόγελο το οποίο αμέσως σβήστηκε.
«Είναι πάνω» μου είπε ο Πέτρος που αμέσως κατάλαβε τι σκεφτόμουν.
Ανέβηκα πάνω και πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο του.
«Ήρθες;» Μου είπε μόνο με ένα αδιάφορο βλέμμα.
«Πέρασα» του είπα αλλά χωρις να χαμογελάω.
«Το έμαθα»
«Δεν χαίρεσαι;»
«Χαίρομαι»
«Δεν φαίνεται... τρέχει κάτι;»
«Θεσσαλονίκη;»
«Έκανα οτι μπορούσα»
«Το ξέρω... θα μου περάσει»
«Αγάπη μου.... μην το κανεις τώρα αυτό σε παρακαλώ»
«Δεν κάνω κάτι»
«Ει... θα έρχομαι συνέχεια»
«Τα Σαββατοκύριακα»
«Κάτι είναι και αυτό»
«Από το τίποτα»
«Πες μου ποσό μ αγαπάς τώρα»
«Σ αγαπάω»
«Όχι έτσι» είπε και τον φίλησε.
«Οι γονείς μας είναι κάτω»
«Φεύγουν.. τους άκουσα»
«Αφού είναι έτσι» είπε και την έριξε στο κρεβάτι.
Αυτό το καλοκαίρι το πέρασαν μαζί... πήγαν διακοπές έκαναν τα πάντα μαζί... η ώρα του αποχωρισμού θα ήταν δύσκολη και για τους δυο... απλά κέρδιζαν χρόνο... χρόνο μαζί... όμως η μέρα του αποχωρισμού δεν άργησε να φτάσει... η Αφροδίτη έφυγε για την Θεσσαλονίκη με μια υπόσχεση... ότι θα πηγαίνει στην Αθήνα συχνά... μια υπόσχεση που δεν κατάφερε να κρατήσει... Το διάβασμα την κρατούσε στην Θεσσαλονίκη. Ο Άρης έδειχνε κατανόηση... πήγαινε εκείνος όποτε μπορούσε... Πονούσε που την είχε μακριά του αλλά έκανε υπομονή αλλά
Για πόσο; Χριστούγεννα και Πάσχα την είχε δίκη του για περισσότερο από 3 μέρες όμως μετά έφευγε ξανά... 4 χρόνια... 4 χρόνια έπρεπε να το αντέξει.. μέχρι να τελειώσει τις σπουδές τις και να γυρίσει και πάλι στην Αθήνα.. Πολλά δεν ήταν; Πως αντέχεις μακριά από τον άνθρωπο που αγαπάς για τόσο καιρό;
Μετά το δεύτερο έτος πήγαινε λίγο πιο συχνά αλλά και αυτό δεν ήταν αρκετό.. Τα καλοκαίρια ήταν η καλύτερη τους.. 3 μήνες μαζί να απολαύσουν ο ένας τον άλλον αλλά μετά από αυτό επέστρεφαν ξανά στις συνήθειες τους... τα γνωστά.. διάβασμα...η Αφροδίτη σπίτι ο Άρης περιμένοντας να τον πάρει ένα τηλέφωνο να μιλήσουν για λίγο και μετ να χωθεί ξανά στα βιβλία της. Θα περνούσε ο καιρός.. δύσκολα αλλά θα περνούσε... και πέρασε... όχι γρήγορα αλλά πέρασε... εκείνο το Πάσχα η Αφροδίτη έμεινε στην Αθήνα μόνο για μια εβδομάδα και μετά έφυγε... ήταν η τελευταία χρόνια... έπρεπε να διαβάσει να περάσει τα μαθήματα να πάρει το πτυχίο και να γυρίσει πίσω στην Αθήνα όπου ήταν η καρδιά και το μυαλό της. Πήρε το πτυχίο της σχεδόν με άριστα και δεν υπήρξε ποτε πιο ευτυχισμένη στην ζωή της... Είχε αποφοιτήσει... θα γυρνούσε πίσω στην οικογένεια της και στον άνθρωπο που αγαπούσε... Τι άλλο ήθελε για να είναι ευτυχισμένη... όμως.. πολλές φορές η μοίρα σου παίζει περίεργα παιχνίδια που ούτε καν τα φαντάζεσαι... Αυτό το καλοκαίρι δεν πήγε στην Αθήνα... Θα πήγαινε διακοπές με τις συμφοιτητριες της είπε... ψέμματα... Το τι συνέβη στην πραγματικότητα δεν το έμαθε κανεις... δεν το έμαθε κανεις... τότε.....