lucky charm √

sixth luck: cute mole

PARK JIMIN

"Kız kardeşinin ona bu kadar benzeyeceğini hiç düşünmemiştim."

BTS - Trivia Seesaw (by SUGA)

Küçükken meraklı bir çocuk olduğumu, hatta Taehyung kadar olmasa bile şanssız biri olduğumu daha önce söylemiştim fakat bu merakım ve şanssızlığım yüzünden başıma gelen olaylardan şu ana kadar kimseye bahsetmedim, annem dışında kimseye yani. Küçükken ağaçtan düşüp ayağımı kırdım mesela, başımı defalarca yardım ve iki kolum da ayrı ayrı vakitlerde kırıldı fakat ben bu olaylar olduktan sonra asla azar işiteceğim korkusuyla ağlamadım ve canım yandığında nasıl hareket etmem gerektiğini bilerek anneme durumu büyük bir sakinlikle anlattım. Yani diyeceğim şu ki, başıma gelen her olaydan sağ olup salim kurtulamadım belki ama acımla baş etmeyi hep bildim.

Fakat bu sefer farklı olanın ne olduğunu bildiğimden midir nedir, gerildim hatta korktum; birinin benim boynuma keskin bir bıçak dayaması değildi beni korkutan, bıçağı tutan kişinin gözlerinde gördüğüm acı ve dehşetti. Beni alıp duvara savurması yüzünden değil, gözlerime baktığında, gözbebeklerinde kendi ölümümü görmemdi beni bayıltan asıl olay. Uyandığımda ise her şey daha başkaydı.

Gözlerimi açtığımda görüşüm tamamen bir bulanıklıktan ibaretti; birinin adımla seslendiğini ve vücudumu sarstığını hissedebiliyordum ve lanet olsun başım çok fena acıyordu. "Jimin!" diye bağırdı aynı ses, gözlerimi sayısız kez kırpıştırmamın sonucunda zorlukla olsa da görebilmiştim kimin beni çağırdığını. Taehyung

"Jimin! Tanrım iyi misin? Kendine gel, lütfen Jimin!"

Ah, "T-taehyung?" bir elimi kaldırıp gözlerimi ovuşturdum kendime gelebilmek için, o sıra Taehyung'un derince bir nefes bıraktığını duydum. "Sonunda uyandın, tanrım çok korktum, iyi misin?"

"Tae," dedim mırıltıyla, başım çok fazla acıyordu ve üst üste konuşması şu an istediğim son şey olabilirdi. "Beni kaldırabilir misin?"

"Ne? Hayır! Kesinlikle olmaz, ambulansı aradım, birazdan burada olurlar. Bekle tamam mı?"

Kendi kendime doğrulmaya çalıştım bu sefer çünkü Taehyung'a bıraksaydım beni en iyi doktorların eline verirdi, sırf endişelendiği için. "Hastaneye gitmek istemiyorum Taehyung." dedim sesim boğukluktan henüz kurtulabilmişti.

"Başın kanıyor Jimin, hastane-"

"Hayır, lütfen Taehyung. Hastanelerden hiç hoşlanmıyorum."

Sırtımı arkamdaki duvara yasladım yavaşça, gitmek istiyordum buradan ama gideceğim lokasyonun hastane olmaması önemli noktaydı, üstelik henüz reşit bile değildim ve annemi aradıklarında, onun söylenmeleri şimdiden kulağımda yankılanıyor gibiydi.

"Evine gidelim mi peki?" masum masum gözlerini kırpıştırdı, onun da eli kolu bağlıydı ve benim yüzümden endişelendiği için şu an sadece bu olaya odaklıydı. Evet, odağını başka yere çekmek onun açısından zor olmalıydı çünkü artık buna alışmıştı.

"Ev olmaz, annem bu halimi görürse beni, kendisi iyileştiğimi düşünene dek evde tutar."

Taehyung biraz düşünür gibi oldu, arkadaşlarımdan birinin evinde kalmamı isterse, bunu da kesinlikle yapmayacaktım çünkü onlar annemin casuslarıydı, nerede dolanıyorum, neler yapıyorum hemen anneme yetiştirirlerdi.