Seni Bana Yazmışlar

22. Bölüm

En çok ne zaman kendinizi yargılarsınız en çok ne zaman kendinizden nefret edersiniz savaş ağa atın üstünde meydan okurcasına kavga edercesine ilerliyordu atın durduğu issiz topraklarda durdu " allahım yardım et bana yardım et" diye bağırdı yaptıklarına pişman oluyor ancak bunları yapmaktan kendini alı koyamıyordu huzura atığı tokat sanki kendi ruhuna çarptı ince bir sızı oluştu ruhunda kalbi tekledi seviyordu huzuru oğlunu onların başlasın yanında olma ihtimali bile çıldırtıyordu onu...
Sinir krizleri git gide artıyordu bunun önüne geçemiyordu düşündü karısı oğlu için tedavi olacaktı bir daha onları üzmeyecekti kendi kendine sözler verdi çalan telefonun sesi ile ekranda memet yazısın gördü kaşları çatıldı bişey mi olmuştu diye panikle telefonun açtı "alo ağam"
" bişey mi oldu memet" dedi
" ağam gelin ağım gitmek istedi ancak bırakmadık şimdi de genco ağa geldi kardeşim göreceğim diyor " dedi
Savaş sinirle " geliyorum ben gelene kadar kimse ne çiftliğe girecek ne çiftlikte çıkacak" diye kükredi biraz önce kendine verdiği tüm sözleri unutup atın aynı hızla çiftliğe sürdü
Huzur koltukta oturan oğluna baktı iyice gerilmiş sanki olanları hissediyor gibi sessizce etrafı izleyişine bakışın izledi bir yandanda olacakları düşündü savaşın neler yapacağını kestiremiyordu dışarıdan gelen abisin sesi ile tekrar kapıya yöneldi ancak karşısındaki adam izin vermedi " çekil abim göreceğim " dedi " olmaz gelin ağam birazdan ağam gelecek kesin talimatı var kimse çıkmayacak"dedi 
huzur içerde bi oyana bi buyana dönüyordu camdan dışarıya baktığında savaşın geldiğini gördü  ve korku ile oğluna sarıldı savaş oğlun alırsa ya diye korktu.savaş giriş kapısına yöneldi genco ile karşı karşıya geldi " ooo genco ağa neye borçluyuz bu gelişini " dedi genco sinirle kaşlarını çattı " lan delirtme beni kardeşim yeğenim göreceğim beni başka şeyler yapmaya mecbur etme savaş ağa " dedi savaş sinirle kaşlarını çattı " ne yaparsın lan it" dedi savaş karısı ve oğlu ile tehdit etmişti " bozarım berdeli dökülecek kan umrumda olmaz şimdi kardeşim göster " dedi savaş sinirle " göstermiyorum lan " dedi genco savaşın üstüne yürüdü tüm korumlar birbirine silahlarını çekti huzur bu olayları camdan izlerken kapıya doğru koştu geçmesine izin vermeyen adama bakarak " eğer çıkmasam birbirlerini vuracaklar " dedi adam mecbur kapıyı açtı savaşın kükreme sesi duyuldu "benim ruhum lan onlar benim " dedi ve ekledi " sikimde değil boz lan ama onlar bana ait vermem buraya leşin sererim genco allah şahidim olsun sererim benim olanı almaya çalışırsan alırım canını" dedi huzur sesi böldü bu konuşmayı " savaş ateş huzursuzlaştı seni sorup duruyor oğlumuzun yanına gel " dedi savaş çarpık bir gülümse ile goncoya baktı ve sırıtarak " aldın cevabını onlar benim " dedi huzur tekrar konuştu " abi bizimle akşam yemeğine kal yeğenin seni çok özledi " dedi bu sever genco sırıtarak " her zaman yanlarında olacağım kardeşimin tek lafı ile onu alırım senden " dedi savaş ve gonca birbirine bakarak ilerlediler sanki iki aslan birbirini parçalamaya hazır beklercesine genco huzura yaklaşarak sarıldı dudağındaki yarayı görünce " ne oldu sana " dedi huzur kıpırdandı yerinde " çarptım" dedi genco tam savaşa bir adım atmıştı ki kolarına sarılan ince parmaklarla durdu " yapma abi" dedi savaş çoktan içeri girdi oğlunu kucağına  aldı
" aslanım babam" dedi küçük çoçuk dudaklarını büzerek " men sana küsüm koyuşma benle" dedi savaş oğluna bakarak " niye aslanım" dedi " mensiz atyaya mindin küstüm " dedi savaş gülerek "yarın bineriz oğlum biraz işim vardı ondan " dedi ateş ellerin çırparak "jöz mü" dedi savaş gülerek " söz " dedi huzur karşısındaki adama baktı çift karakterdi manyak diye geçirdi içinden ama kalbi tekledi oğlu babam eksikliğini unutmuş çoktan artık bu adam mahkumdu bu adama mahkum genco kardeşine bakarak " sakın korkama yanındayım ne zaman dersen çekip alırım seni" dedi huzur tebessüm ederek " sağol abim" diye fısıldadı ateş dayısını görünce koşarak " koca dayım" dedi savaş kaşlarını çatı " aslanım babayı hemen sattın " dedi ateş gülerek "babam kocaman seviyorum dayımıda kocaman seviyorum " dedi savaş gülümseyerek baktı sofrada sessizlik hakimdi bu sessizliği genconun sesi böldü " kenan yarın bize gelmek ister misin dayım" dedi ve ekledi " hem alkan dayının kızı ile tanışırsın  " dedi savaş kaşlarını çatı " olmaz " dedi savaş ateş babasına bakarak " didelim didelim baba " diye söylerken savaş sert ses tonu ile bağırdı " gidilmeyecek bir yere bir daha sözüm ikiletme ateş ne dersem onu yap" diye kükredi genco ayağa kalkıp " kendine gel savaş kendine " dedi iki aslan yine bağırışırken ateş ağlayarak " anne " dedi o sırda burnundan gelen kan huzur dehşete düşürdü " annem korkma diye sarıldı burnuna peçete ile tampon yaparak " abi savaş kendinize gelin " dedi o sırda küçük oğlu kolarına yığıldı huzur bağırarak oğlummmm dedi