Wake Me Up (Nightmare Series 1)

Pagbubukas

"Ang ganda niya talaga, kahit ilang taong tulog at wala namang ginagawa ay natural na maganda talaga."

"Kaya nga. Kainggit naman."

"Pano kaya kung hindi to nangyari sa kanya at namuhay siya ng normal? Siguro maraming manliligaw to o baka nag artista nato."

Hindi ko alam kung bakit ako nakakarinig ng usapan ng dalawang hindi pamilyar na boses malapit sakin. Nararamdaman ko sila. Alam kong nasa gilid ko lang sila.

Why are there unfamiliar people inside my room? Did mom let a stranger in? Impossible. Mom would never do that.

Because of curiousity and fear of who might be these people talking, I slowly open my eyes. I want to open it quick but I just couldn't.

When I successfully did it, both of them look at me with shock drawn on their faces. I feel the same but I don't know why I couldn't make my face look like one. Sobrang hirap igalaw ng kahit ano sa buong katawan ko. Only my eyes could move.

I roam my eyes around me, if there are words more than shock that would be the right word to describe my feeling right now.

Wala ako sa kwarto ko! Puro puti ang nakikita ko at maraming machines sa gilid ko pati na rin mga tubong tingin koy naka konekta sa kung saan sa katawan ko. I badly want to move and find mom and dad na di ko nakikita sa paligid.

Napabalik ang tingin ko sa dalawang babae na nasa harap ko dahil natataranta itong sumisigaw at tumatawag ng doktor. I realize they are nurses. Nasa hospital ako? Bakit? I couldn't remember why am I here! Nasaan sina mommy at daddy?

Hindi nag tagal ay may pumasok ng lalaking doktor na tumatakbo papunta saakin. Marami ring mga naka uniporme ang sumunod rito. Pinalibutan nila ang hinihigaan ko.

The doctor who came first come closer to me. He looks tense and excited at the same time. He wave his hand to my face and with that I blink. Napasinghap ito at napatingin sa kasamahan.

"She's awake!" Boses ng babae na di ko makita.

"If you can hear me, can you blink twice?" The doctor said softly.

I did blink as what he said. Napasinghap ulit ito at naririnig ko sa paligid ang masasayang bulong nila.

"Check her vital signs, check everything! Tingnan niyo kung normal ba ang lahat sa kanya. Let's not pressure her to move, because we all know she's regaining her strength. Just make sure she's feeling good. We need to look at her more lalo na ngayong gising na sya." The doctor said na tila hudyat sa lahat ng nandoon para kumilos.

Hindi ko alam pero nakaramdam ako bigla ng pagod at antok. Unti-unti kong sinara ang mga mata pero di pa ako tuluyang nakatulog kaya naririnig ko pa ang usapan nila.

"Doc! Doc! Pumikit sya!" I think that's one of the nurses earlier.

"Let her rest, madali pa syang mapagod."

That's the last thing I heard before I'm totally drown to sleep.

Nagising ako ulit at dahan-dahan paring iminulat ang mga mata. I almost forgot na nasa hospital ako. Marami akong gustong itanong pero sadyang hindi ko mabuo sa salita ang lahat. I couldn't move my lips.

When the nurse who's checking on me right now noticed my sudden wake she immediately run towards the door to shout and call the doctor.

Inilibot ko muli sa paligid ang mga mata ko at nakitang madilim na sa labas ng bintana. Nang nagising ako kanina maliwanag pa ito. Kaya napagtanto ko na sa parehong araw parin ako nagising.

"You're awake again. Can you remember your name? Blink twice if yes."

I slowly follow his order. Ofcourse I know my name! I blink twice. The doctor sighed heavily.