Not Like Most Girls (NL) (Rewriting)

~2. Chillings~

Emily's POV:

Ik kijk naar Maddy, die nog steeds als een gek staat te glimlachen, en daarna weer naar Aiden en Samuel. Hij moet glimlachen om iets wat er gezegd wordt en zijn stralende glimlach verblind me.

Sinds wanneer is mijn crush op hem zo heftig? 'Dus bij mij morgen?' vraagt ze voor de duidelijkheid en ik knik. We fietsen snel weg, ik wat sneller aangezien ik zo snel mogelijk bij Aiden vandaan wil zijn.

Zodra ik het gevoel heb dat ik ver genoeg van hem vandaan ben, fiets ik rustiger. 'Was dat echt nodig?' vraagt Maddy die naast me komt fietsen. Ik haal mijn schouders op en fiets, op een normaal tempo, verder.

'Je deed dat om Aiden te ontwijken, of niet soms?' Ik schrik omdat ze hem bij zijn echte naam noemt. Meestal noemt ze hem hyena. 'Oh sorry. Hyena.' Zegt ze plagend. Ik wil haar serieus aankijken, maar ik moet lachen dus lukt het niet.

Zodra ik thuiskom gooi ik mijn tas op de grond en trek ik wat anders aan. Een joggingsbroek die ik ergens op de grond vind en een trui uit de kast. Ik loop naar de keuken en zoek wat te eten, maar we hebben niets wat niet gelijk gegeten kan worden of waar ik zin in heb.

Net wanneer ik op het aanrecht wil klimmen om te kijken of er wat op de hoogste plank ligt, gaat mijn telefoon. Ik neem op en hoor alleen maar wind.

'Emily? Kan je vanavond naar buiten?' vraagt Wassim na een tijdje. Ik moet glimlachen en klim weer op het aanrecht, met mijn telefoon aan mijn oor. 'Is goed hoe laat?' 'Rond zes ofzo. Ik kom je wel halen.'

Voordat ik daar echt op kan reageren, hangt hij op. Ik stop mijn telefoon in m'n zak en ga verder op zoek naar wat te eten. Aangezien er in de kast ook niets ligt, ga ik maar tv kijken.

Rond zes uur wordt er aangebeld. 'Ik ga mam, ben zo terug.' Mijn moeder reageert niet eens, want ze zit te diep in haar serie.

'Hey, gaan we?' Wassim trekt me zowat de trap af en stapt op zijn scooter. 'Is er iets?' Hij schudt zijn hoofd en wacht totdat ik ook ga zitten, wat ik uiteindelijk ook doe.

We rijden richting het speeltuintje waar we altijd hangen, maar stoppen iets verderop, zodat Wassim zijn scooter kan stallen.

'Wie zijn er allemaal?' vraag ik uit nieuwsgierigheid. Ik denk namelijk niet dat hij alleen mij heeft uitgenodigd. 'Maddy heeft iemand uitgenodigd, voor de rest gewoon de andere.' Maddy heeft iemand uitgenodigd?

Ik loop achter hem aan en kijk naar "ons" tafeltje. Maddy zit met haar rug naar me toe, maar ik zie duidelijk wie er tegenover haar zit. Aiden...

Net wanneer ik me om wil draaien, om terug naar huis te lopen, trekt Wassim me mee naar de tafel. 'Ik wil niet-' Te laat..

'Ik zei toch dat Maddy iemand heeft meegenomen.' Zegt Wassim grijnzend. Ik wil hem een klap verkopen, maar Maddy springt zowat in mijn armen. 'Daar zijn jullie eindelijk!'

'Aiden, dit is Emily. Emily, dit is Aiden.' Zegt ze zoetjes, alsof ik nog niet weet wie hij is.

Ik kijk naar Aiden, die me dodelijk aankijkt. Het lijkt wel alsof er niets aan gevoel in hem zit.

'Ik kan niet lang blijven.' Maddy kijkt me schuin aan, maar gaat er niet op in. 'Hoezo niet?' vraagt Wassim nieuwsgierig en ik kijk hem alleen maar aan. Ik hoop dat mijn blik genoeg zegt, want ik heb geen zin om alles uit te leggen waar Aiden bij is.

Gelukkig snapt Wassim de hint en vraagt hij niet verder.

'Ik heb eten!' Ik draai me om en zie Ryan onze kant op lopen met tassen vol eten. 'Ryan!' schreeuw ik zowat.