Not Like Most Girls (NL) (Rewriting)

~57. The Calls~

Aidens POV:

De klote docenten gaan voor ons staan en kijken ons streng aan, alsof dat ons ongemakkelijk moet maken.

'Ik begrijp niet waarom we hier zijn.' Zegt Zara zuchtend. Ik zweer, normaal haat ik elk woord wat er uit haar mond komt, maar nu ben ik het met haar eens.

Dit slaat echt nergens op. Tuurlijk, we zijn iets later, maar ze doen alsof we drie uur wegwaren terwijl we maar dertig minuten te laat zijn.

'Jullie hebben de regels overtreden.' Zegt Morgan boos. Sinds we terug zijn is ze helemaal rood. De hele busrit keek ze mij vies aan, alsof het allemaal mijn schuld is.

Volgens mij heeft ze me nooit gemogen, ik ben bijna bij al haar lessen eruit gestuurd. Vandaar dat ik niet zo goed sta voor Engels.

'Het museum was saai dus gingen we even naar een paar winkels, we zijn er nu toch?' Mevrouw Morgan kijkt Maddy dodelijk aan en ik kan mijn lach bijna niet meer inhouden.

Dit is idioot, gewoon puur idioot. Ik moet zo met Angelo praten over bepaalde dingen, eigenlijk had ik het al moeten doen, maar nu sta ik hier. Nu moet ik hier wachten totdat we een "straf" krijgen en goed hebben nagedacht over onze fouten. Jezus.. Ze doen alsof we een moord hebben gepleegd ofzo.

'Jullie zijn in een onbekend land en gaan zomaar over straat lopen?' vraagt Rosalia teleurgesteld. We knikken bijna allemaal en kijken dan weer naar de docenten.

'Er is niets gebeurd toch?' zeg ik plagend en ze zucht diep. Als ze geen docent was, had ze me echt wat aangedaan. Ik had haar zo hard teruggeslagen als ze me had aangeraakt.

'En wat als er wel wat gebeurde?' Vraagt de Jong geïrriteerd. Ik snap niet waarom hij moet mengen met dit gesprek, niemand van deze groep valt onder zijn mentorklas, dus dit gaat hem niets aan.

'Dan zou dat onze verantwoordelijkheid zijn meneer.' Zegt Samuel meteen en de docenten lijken er alleen maar bozer door te worden.

'Er wordt zo een groot drama van gemaakt, terwijl er niets aan de hand is.' Zegt Keisha zuchtend en Emily knikt. Dit is het eerste wat ze doet sinds we hier zijn. Sinds de docenten zijn begonnen aan hun preek.

Ze wil huilen. Dat zie ik gewoon in haar ogen. Het enigste wat ik wil is haar uitschelden. Hoe kon ze zo dom doen en weggaan zonder iets door te geven?

'Als jullie nog zoiets flikken moeten we jullie terugsturen naar huis.' Dreigt Morgan, alsof we niet al over een paar dagen naar huis gaan.

'Prima.' Ik loop zuchtend naar de lift en hoor mevrouw Pallia me nog terugroepen. Het laatste wat ik wil is tegen haar tekeer gaan om iets wat niets met haar te maken heeft, dus negeer ik haar en loop ik verder.

De liftdeuren gaan gelukkig net op tijd dicht, dus kan ik genieten van de rust.

Ze hebben gezoend... Toen ik ze samen zag, werd ik gek. Al helemaal toen ik zag hoe hij haar vasthield. Fuck..

Mijn been doet pijn van zijn trap. Of nou ja, mijn hechtingen doen pijn van zijn trap en ik haat het.

Zodra ik bij onze deur ben, realiseer ik me dat Samuel en Noah de kamersleutels hebben, dus moet ik wel wachten.

Ik wacht ongeveer tien minuten, maar als ze dan nog niet op komen dagen besluit ik om gewoon naar Emily te gaan. Ik wil met haar praten, tegen haar tekeergaan wat op dit moment verdient ze het.

Binnen een paar seconde vliegt de deur open. Ze heeft comfortabelere kleding aangetrokken en heeft haar haren weer in een knotje zitten.

Zonder iets tegen me te zeggen, loopt ze weer naar haar bed en gaat ze zitten.