Not Like Most Girls (NL) (Rewriting)

~29. Babysitting~

Emily's POV:

'Hey.' Zeg ik tegen Aiden die op zijn scooter zit en samen met Samuel op Maddy en mij wacht. 'Maddy.' Samuel trekt Maddy naar zich toe en zoent haar schaamteloos.

Ik kijk ongemakkelijk naar Aiden die naar me grijnst. 'Ik kan niet meer chillen. Ik moet namelijk op mijn zusje passen. Sorry.' Chillen..

'Oh.. Oké.' Maddy stopt met Samuel kussen en kijkt Aiden raar aan. 'Dacht het niet! Je hebt haar de hele dag nieuwsgierig gemaakt en dan zeg je nu af?! Emily vindt het vast niet erg om mee op te passen.' Zegt ze vrolijk.

'Als je het echt niet erg vindt?' Hij kijkt me voorzichtig aan, alsof het zo erg is om op zijn kleine zusje te letten. 'Is goed.' Zeg ik en hij glimlacht naar me.

Aiden gaat goed zitten, zodat ik achterop kan klimmen wat ik ook doe. 'Veel plezier tortelduifjes.' Zegt Samuel plagend en ik rol met mijn ogen.

Aiden rijdt richting zijn huis, of tenminste dat denk ik. We stoppen voor een klein rijtjeshuis met een klein voortuin.

'Ik moet even wat halen, ik ben zo terug.' Zegt hij en hij loopt snel naar binnen. Na een paar minuten komt hij terug en kijkt hij me raar aan.

'Wat?' vraag ik glimlachend en hij schudt zijn hoofd. 'Dus je was nieuwsgierig?' vraagt hij grijnzend en ik kan wel ontploffen van schaamte.

Maddy moest natuurlijk zeggen dat ik nieuwsgierig was en ik had gehoopt dat hij het al was vergeten, maar helaas niet.

'Waar heb je het over?' vraag ik nonchalant. Hij grijnst breed en seint dat ik achter hem aan moet lopen. 'Je weet precies waar ik het over heb Lewis.' Lewis..

'Hoe weet je trouwens wat mijn achternaam is.' 'Niet van onderwerp veranderen Emily.' Jij doet precies hetzelfde! Glimlachend loop ik achter hem aan, gelukkig loopt hij met zijn rug naar me toe.

'Waarom moest je daarnet lachen?' vraag ik aangezien hij niets meer zegt. 'Heb je ooit op een scooter gereden?' Ik schud mijn hoofd en ga naast hem lopen. 'Wil je het een keer proberen?'

'Ik weet het niet..' 'Het is echt niet moeilijk en ik zal je helpen.' Zegt hij meteen, waardoor ik weer moet glimlachend. Sinds wanneer doet hij zo lief?

'Prima, maar niet vandaag.' Zeg ik vrolijk en hij knikt. 'Deze kant op.' Hij trekt me mee naar een basisschool waar allemaal ouders staan te wachten op kinderen.

'Aiden!' hoor ik een klein meisje roepen. Ze heeft precies hetzelfde gezicht als Aiden wat best wel eng is. 'Samira, dit is Emily. Ze gaat helpen oppassen.' Zegt Aiden met een zachtere toon dan ik gewend ben. Awh..

Niet wetend wat ik moet doen, steek ik mijn hand uit naar het kleine meisje. 'Hoi Samira. Ik ben Emily.' Zeg ik vrolijk en ze trekt me in een knuffel. 'Jij bent dus Emily.' Fluistert ze in mijn oor en er schieten meteen miljoenen vragen door mijn hoofd. Heeft hij het thuis ook over mij gehad?

Zodra we bij hen thuis aankomen trekken we onze schoenen uit en word ik meegetrokken door twee kleine handjes. 'Wij gaan spelen!' schreeuwt Samira vrolijk.

Ik moet lachen omdat ze me doet denken aan een kleine Aiden. Aiden zou me ook zo meetrekken naar boven. Zonder enige schaamte. In tegenstelling tot mij die achter mijn moeder zou schuilen omdat ik te verlegen ben.

Het huis ziet er van binnen grauw uit, zo een typisch probleem huis. De sfeer is zo anders dan ik had verwacht en ik weet niet of ik het zo fijn vind. Er liggen stapels kranten op de grond en overal ligt wel een leeg bierflesje.

'Ik wil je iets laten zien!' zegt Samira blij voordat ze me een knalroze kamer intrekt. 'Dit is mijn kamer!' 'Wat mooi!' Ze straalt van trotsheid en rent naar haar hoek met poppen.