Not Like Most Girls (NL) (Rewriting)

~42. Should I Tell Her?~

Aidens POV:

De hele groep loopt, helemaal uitgeput, terug naar de lobby en neemt zowat de hele lobby in beslag.

'Vonden jullie het leuk vandaag?' vraagt mevrouw Rosalia vrolijk. Dat wijf blijkt voor eeuwig energie te hebben als het om Portugal gaat.

'Ik ben kapot mevrouw..' zegt Maddy overdreven moe, maar ik geef haar gelijk. De hele dag rondlopen in een random dorpje, kan leuk zijn, maar dat was het niet.

Als Emily zich nou gewoon aan onze afspraak had gehouden, had het veel leuker kunnen zijn en zou ik haar beter kunnen leren kennen.

'We hopen dat jullie nog energie genoeg hebben voor onze verassing?' Niemand reageert echt, want we zijn allemaal kapot van de hele dag lopen in deze hitte. 'We gaan vanavond naar een strandfeest die georganiseerd wordt door het hotel!'

'Wat?!' Wauw.. Het verbaast me dat sommige mensen opgewonden reageren. Als het feest door het hotel wordt gehouden, konden we gaan ongeacht ons gedrag.

'Ik ben echt moe..' zegt Noah die zowat met heel zijn gewicht op me leunt. Ik rol met mijn ogen en duw hem van me af, waardoor hij bijna op de grond valt.

'Jij bent altijd moe.' Zegt Samuel plagend en Noah zucht weer overdreven erg. 'Laat mij slapen!'

Iedereen kijkt ons raar aan, omdat Noah staat te schreeuwen als een gek. 'Zullen we dan maar naar de kamer? Dan kan je slapen?' vraagt Jayden grijnzend en Noah knikt.

Zonder toestemming van de docenten, loopt Noah richting de liften. Samuel en Jayden nemen eerst afscheid van hun meisjes en net wanneer ik achter ze aan wil lopen, zie ik Emily weer staan.

Hailey en Zara leunen op haar schouders en ze luistert aandachtig naar iets wat Keisha haar vertelt.

'Kom je?' Ik wuif Samuel weg en blijf naar Emily kijken. Ik wil dat ze mijn kant op kijkt, zonder dat ik haar aan hoef te spreken.

'Aiden ik wil slapen!' schreeuwt Noah vanuit de lift en ik rol met mijn ogen. Eigenlijk moet ik Noah bedanken, want doordat hij mijn naam schreeuwde kijkt Emily nu mijn kant op.

Ik sein dat ik buiten wacht en hoop dat ze snapt dat ik haar wil spreken.

De grote groep wordt gesplitst in twee, de ene helft gaat eten en de andere helft gaat naar hun kamers. Emily's vriendinnen gaan ook allemaal naar hun kamers, waarschijnlijk zijn ze kapot van al dat gesjouw.

Ik blijf buiten staan en kijk of ik haar nog ergens zie staan. Ze verschijnt om een hoekje en glimlacht naar me.

'Hey, wat is er?' vraagt ze nieuwsgierig en ik kijk haar schuin aan. 'Hoe vaak moet ik nog zeggen dat jouw nieuwsgierigheid je in de problemen gaat brengen.'

Ze rolt met haar ogen en loopt langs me, richting een bankje vlak bij het zwembad. Ik loop achter haar aan en ga naast haar zitten.

'Wat heb je tegen je vriendinnen gezegd?' 'Dat je wou praten.' Ik grinnik en schud mijn hoofd. 'Ze gaan sowieso praten nu.'

'Net als jij over mij praat met jouw vrienden.' Zegt ze blozend en ik knik. Het is haar dus toch opgevallen dat de jongens nu vaker naar ons kijken.

'Wat vond je van vandaag?' Vraagt ze een beetje ongemakkelijk dat ik er bijna door moet lachen. Het is nooit echt ongemakkelijk tussen ons.

'Het zou leuker zijn als je je aan onze afspraak hield.' Ze knikt en kijkt me spijtig aan, 'maar ja, vandaag was wel leuk.'

'Sorry daarvoor, ik had amper-' 'Het is prima. Ik zie al waar ik sta.' Ik wil haar tot het uiterste krijgen, tot haar hoogte- en laagtepunten.