Ik loop in mijn bh en onderbroek, met een handdoek op mijn hoofd naar de keuken. Iedereen was al weg, dat had Zayn op een briefje geschreven en naast het bed neergelegd. Ik trek de koelkast open, terwijl ik met de andere hand mijn handdoek recht duw. Ik doe de koelkast weer dicht zonder er iets uit te halen, en ik loop terug naar de slaapkamer. Ik trek mijn skinny jeans aan die ik gister ook aan had, en voorzichtig pak ik het handvat van een deur vast. Ik trek hem met een zacht tempo open, en de inloopkast vol kleding van Zayn komt tevoorschijn. In mijn broek, en nog steeds geen shirt, loop ik erdoorheen, op zoek naar een schone trui. Ik pak een effen trui van een plank, en houd hem voor me. Die moet ik wel passen, ook al is het misschien een beetje breed. Ik trek de trui aan, en ik doe de deur net zo zacht dicht als ik hem open heb gedaan. Ik realiseer me dat ik vergeten ben het licht in de kast uit te doen, dus ik doe de deur weer open en knip het licht uit. Ik trek sokken aan die ik mee had genomen uit de kast, en loop weer terug naar de keuken. Dat is beter, voor het geval er iemand binnenkomt, of de paparazzi op de loer staat. Ik zet de radio aan, en swing mee met Boyfriend van Justin Bieber. Ik trek de koelkast weer open, en haal er nu een bakje yoghurt en een beetje cruesli uit. Ik zet het op het aanrecht, en ik laat mijn hand over het mooie stenen blad glijden. Ik gooi de koelkast dicht, en trek alle laatjes één voor één open, op zoek naar een lepel. Uiteindelijk vind ik een ouderwets lepeltje wat ik even afgespoeld heb, en ik ga aan de bar zitten. Terwijl ik met mijn armen op de bar leun schud ik wat cruesli uit het pak in het maaltijd-bakje yoghurt. Met een hand onder mijn hoofd schep ik de mix rustig naar binnen. Nog steeds staat de radio aan, maar ik luister niet echt meer. Mijn aandacht wordt pas weer getrokken wanneer ik tonen hoor die ik herken. Ze zijn langzamer dan dat ze horen zijn bedenk ik. Ik laat het bakje in de prullenbak vallen, en doe het lepeltje in de vaatwasser. Ik ga weer op de kruk zitten, maar nu met mijn gezicht naar de radio, terwijl ik met het pak cruesli in mijn handen frunnik. Wat ik hoor is niet zomaar een lied. Het is de song die ik voor One Direction gemaakt had. Maar dan mijn versie, een langzame versie die je echt kan raken. Ze hebben me het laten zingen omdat het management vond dat de jongens met iets meer gevoel het lied moesten zingen. Ik zit met mijn mond open naar de radio te kijken. Ik ben zo verbaasd dat ik niet eens merk dat de band binnenstormt, en Zayn zijn arm om me heen slaat. Ik merk pas dat ze er zijn als Zayn begint te praten. ‘Do you like it?’ vraagt hij met een ondeugende ondertoon. Ik knik, nog steeds verdoofd, ook al is het nummer al afgelopen. Zayn loopt naar de tv, en pakt de afstandsbediening van het tafeltje naast het grote 3D scherm. Met een “zip” geluid gaat de tv aan, en One Direction flitst door het beeld. ‘We’re here to introduce one of our new talents, you won’t regret watching!’ zegt Zayn op het beeld. Aan hun kleding kan ik zien dat het vandaag is opgenomen. ‘Here’s Romy van Dijk from Holland!’ zegt Harry, en het beeld wordt twee seconden zwart. Als het oplicht zie ik mezelf met het gitaar van Niall in de studio staan, een koptelefoon op mijn hoofd, en een microfoon voor mijn mond. Ik begin zachtjes de tonen van het liedje te spelen op de gitaar, en met mijn hoofd ga ik een beetje op en neer op de maat. Als ik begin te zingen zie ik dat de jongens hun adem inhouden, net als je op het filmpje kan zien. Op een gegeven moment valt Liam’s mond op het filmpje open, en ik begin te lachen. Binnen een mum van tijd lacht Niall met me mee te lachen. Zijn lach die ik maanden heb aanbeden, die ik nu met mijn eigen ogen te zien krijg, en niet te stoppen is. Liam wordt een beetje rood, maar ik geef hem een blik dat het goed is, en begint dan zachtjes te gniffelen. De video op de tv gaat verder, terwijl MTV-kijkers over de hele wereld aan het luisteren zijn naar mijn eerste song. Als het lied afgelopen is beginnen de jongens voor me te klappen, en ik maak een buiging terwijl ik lach.
Nadat ik een paar drankjes op heb gaat de telefoon. We zitten met zijn allen aan de bar waar ik vanochtend alleen zat. Als er niemand opstaat besluit ik de telefoon maar op te nemen. Ik loop naar het hoekje van de keuken, waar boven de prullenbak een moderne, draadloze telefoon hangt. Ik haal hem van de muur, en loop terug naar de kruk waar ik zat. ‘Hey, it’s One Direction’s house here, with Romy,’ zeg ik op een toon waarmee een perfect gedragende vrouw uit het callcenter de tefoon op zou nemen. ‘Romy, kom nu onmiddellijk naar huis. We hebben je geen toestemming gegeven om dit te doen, en je hebt zojuist het leven van je zusje verpest.’ Ik schrik als ik de stem van mijn moeder heb. Ik denk eraan dat mijn moeder altijd heeft gezegd dat de songs die ik schreef voor mijn zusje waren, die op zangles zit. ‘Mam, ik kan het uitleggen, echt waar!’ ‘Je moet om 6 uur vanavond op het vliegveld van Londen zijn, en je vader komt je ophalen op het vliegveld.’ Ik verstijf, en het blije gevoel wat net door mijn lichaam vloeide is weg. ‘Mom, I’m not coming home,’ zeg ik, maar mijn moeder heeft de lijn al verbroken. Ik kijk naar de jongens en glimlach. ‘No matter what happens, I’m not gonna leave you guys,’ zeg ik, en met een klap zet ik de telefoon op de bar.
