Ik kan even mijn ogen niet geloven. Mijn eigen zusje staat voor me op het podium, op te treden met mijn liedje. Ik draai me om om te kijken of ik mijn ouders kan vinden in de zaal, maar het is veel te donker om verder te kijken dan Zayn's prachtige gezicht. Ik kan het niet helpen, maar elke keer als ik naar hem kijk moet ik denken aan de sms'jes die ik in zijn telefoon zag. Er zijn twee conclusies in me opgekomen toen ik in de auto zat. De eerste is de meest logische; Zayn gebruikt me. De tweede ben ik meer fan van; Louis denkt dat Zayn me gebruikt, maar dat doet hij niet en hij is echt verliefd op me zoals blijkt uit zijn wachtwoord van zijn mobiel. Ik ben even in gedachte gezonken en ik heb niet gemerkt dat Zayn was opgestaan. Hij komt naar me toe met twee microfoons in zijn handen, en als hij bij mij aankomt duwt hij er één tegen mijn borst. Ik pak hem aan, ik moet wel, en Zayn pakt met zijn lege hand de mijne. Hij loopt het trappetje omhoog naar het podium, waarop mijn zusje staat. Ik moet wel gehoorzamen, want als ik dat niet doe donder ik van de trap af, en hebben duizenden mensen alleen hier in de zaal al hun buikje rond van een aanstekelijke lachbui. Maar dat gebeurt niet. Ik sta onzeker in mijn nieuwe zwarte jurkje op het podium, naast Zayn en niet wetend wat er gaat gebeuren. Zayn buigt zich naar me toe. 'We're gonna create a duet,' fluistert hij in mijn oor. Het gefluister wordt gevolgd door een tedere kus op mijn wang, die me de kracht geeft om het volgende couplet te gaan zingen. Ik maak me klaar voor het zingen als ik voor het eerst naar mijn zusje kijk. Hoe ze daar naar me staat te kijken, vol afschuw naar dat ik haar moment heb verpest. Ik zou het zielig moeten vinden, maar op het moment kan het me niks schelen. Ze heeft mijn leven verpest, dus nu is het mijn beurt om die van haar te verpesten. Ik houd de microfoon voor mijn mond, en zet in. Sterker dan ooit. Ik zie hoe de ogen van mij zusje groot worden, en dat geeft me alleen nog maar meer kracht om door te gaan. Ik begin wild te gebaren bij de tekst die iedereen kan zingen, maar alleen ik kan voelen. Bij het refrein besluit ik dat het genoeg is voor nu, en ik geef de song terug aan mijn zusje. Volg walging loop ik het podium af, maar op de laatste trede wordt ik met een ruk aan mijn arm omgedraaid. Het is Zayn, en hij kust me vol op mijn mond. Perfect. De vonken springen er vanaf, en de hele wereld kijkt mee. Dit is echte liefde. Mijn tweede theorie klopt, denk ik, ook al weet ik het niet zeker. Zayn pakt mijn hand, en ik ga op zijn schoot zitten. Ik kus hem nog een keer waarna ik besef dat mijn zusje is gestopt met zingen, maar de muziek gewoon doorgaat. Het podium is leeg, mijn zusje is weggerend.
Ik word wakker met een geweldig gevoel, ook al moet ik even bedenken waar ik ben. Het is nog donker, en ik kan me niet herinneren wat er is gebeurt nadat ik mijn zusje van het podium heb gejaagd gister. Ik wrijf over mijn voorhoofd, en als ik op mijn hand kijk zie ik bloed. Ik loop verbaasd naar de spiegel aan de muur, en ik bedenk me waar ik kan zijn. Ik kom erop neer dat ik in een hotelkamer ben, en ik ben aangekomen bij de spiegel. Ik hoor iemand doortrekken, en de deur van de badkamer gaat open. Zayn komt in een boxershort de badkamer uitlopen. Ik sla mijn hand voor mijn mond, hij zit onder de blauwe plekken. 'Romy, I'm so sorry. I tried to protect you, but they hit you and you were gone for a while,' zegt Zayn. 'No.. No..' is het enige wat ik uit kan brengen. Niet voor de tweede keer, niet Zayn. Ik begin te huilen, en laat me op de grond vallen. Twee armen van lichte huidskleur vangen me op, het enige wat ik weet is dat ze niet van Zayn zijn.
