Ik denk na over gister, over het gesprek met Niall. Ik heb net al mijn spullen uitgepakt, en zit nu aan het eikenhouten bureau midden in de saaiste kamer van de hele wereld. Ik moest mijn mobiel inleveren, dus no way dat ik Niall nog ga bereiken. Ik denk na over de reactie van Louis, hoe boos hij was. Hij wist dus dat Zayn me heel erg mist, Louis wilde alleen niet dat we weer samen zouden komen. Ik wrijf in mijn make-up loze ogen. Dat ik Zayn’s ex ben weet de hele wereld onderhand, ze konden me maar niet laten gaan de laatste dagen. Ik weet zeker dat ik vreselijk op alle foto’s van vandaag sta omdat ik al de hele dag in een joggingsbroek en een sweater loop, en vergeet niet dat ik geen make-up op heb. De eerste traan rolt over mijn wang, en ik laat mijn hoofd in mijn handen steunen. Waarom moet alles toch zo lastig zijn? Ik snap niet dat mijn ouders dit konden doen. Mijn zusjes droom verpesten, mijn zusje die niet eens kan zingen, waarvoor ik alle liedjes schreef, waarvan zij dan weer zei dat ze de teksten zelf had geschreven. Iedereen was trots op haar, behalve ik. Ik wist de waarheid. Het lijkt een beetje op de film Rags, van Nickelodeon. Ik zucht, en met betraande ogen loop ik mijn kamer uit. Ik loop naar de grote kantine waar een computer staat. Nadat ik een half uur op de slome computer gewacht heb, log ik in op Skype, en kijk wie er online is. Niemand, althans, niemand die ik nu nodig heb. Ik ga online op Twitter, en als ik ook maar tweet dat ik me vervelend voel krijg ik de ergste dingen naar mijn hoofd geslingerd. Oké, dat is dus geen Twitter meer voor mij. Ik ga naar mijn instellingen, en verwijder mijn profiel. Daarna log ik in met mijn fan account, en kijk opnieuw naar de tweets. Ik begin te huilen als ik zie wat al mijn ex-Twitter vriendinnen allemaal over me zeggen, niet wetende dat dit account ook het andere account was. Ik besluit ook dit account te verwijderen, en alles achter me te laten. Ik wacht nog een half uur achter de computer of er iemand online komt. Dan krijgt mijn lichaam een schok, vervolgd door een boost energie. Nee, er komt niemand online. Ik log uit, en de rij die zich achter me gevormd heeft het laatste half uur dat ik de hele tijd Skype aan het refreshen was kan eindelijk doorlopen. Ik ren de trap weer op, en pak mijn favoriete blocnote uit mijn nachtkastje. Ik weet niet waarom ik deze nog tot mijn favoriete benoem, want er staat met koeienletters “ONE DIRECTION” op, maar hij bedoelt iets speciaals voor me, iets wat ik niet kan beschrijven. Ik open het, en de songteksten vliegen langs mijn ogen. Ik scheur alles er in één keer uit, en gooi deze in de prullenbak. Daarna gris ik een pen uit het etui wat ik meegenomen heb – de pen die toevallig ook van One Direction is – en begin te schrijven. Ik schrijf een brief, maar dan in de vorm van een lied. Ik schrijf over hoe ik me voel over Zayn, en alles wat ik weet, doordat Niall dat vertelt heeft. Dan pak ik mijn gitaar die ik met veel moeite mee mocht nemen naar het internaat. Ik probeer wat zachte deuntjes, en dan zie ik dat de deur nog open staat. Ik loop naar de deur, maar vlak voor ik deze dicht wil gooien zie ik iets bijzonders. Er loopt een gothic meisje langs, maar ze heeft iets, iets wat ik niet zo goed kan beschrijven. Iets wat de blocnote ook heeft. Ik kijk haar aan, en als ze naar me kijkt glimlach ik. Ze doet niks terug, maar ik laat me niet uit de weg ruimen. ‘Hey,’ zeg ik tegen haar. Ze knikt naar me. Ik ben al verbaasd dat ze me überhaupt hoort, ze heeft een koptelefoon op, en ik kan de muziek hier horen. Ik luister. Dan begint er iets door te dringen. Het is niet zomaar muziek die ze luistert. Een schok gaat door me heen, maar een andere schok dan achter de computer. Zonder iets te zeggen gris ik de koptelefoon van haar hoofd en duw één van de pats tegen mijn oor. Langzaam begin ik mee te zingen met ze muziek, en het meisje kijkt me met grote ogen aan. Ik zing mijn eigen song, en het meisje lijkt me te herkennen, maar niet zo zeer omdat ik Zayn’s vriendin ben. Ik ga harder zingen, en steeds meer mensen verzamelen zich om me heen. Op een gegeven moment haal ik mijn gitaar uit mijn kamer, en begin ik ook de liedjes te zingen die ik voor mijn zusje heb gemaakt. Ik begin te huilen, het voelt zo goed. Even mis ik niemand meer, alleen Zayn. Ik zing, en ik zing. Wanneer ik uit mijn roes ben, is iedereen al weg, en er staat een jongen voor me, rustig in zijn handen klappend. Het is Zayn.
