Ik ga op mijn koffer zitten, maar nog steeds krijg ik de rits niet dicht. Ik begin te schelden tegen de koffer, en als ik opkijk staat er een gevaarte in de deuropening. Dat is waar ook, ik was vergeten de deur dicht te doen. ‘Need some help?’ Er gaat een rilling door me heen omdat hij zo’n prachtige stem heeft. Zayn loopt heel relaxed de kamer in, en ik blijf op de koffer zitten. Heel voorzichtig kust hij me op mijn mond, maar al snel lig ik boven hem op de grond. Met mijn voet gooi ik de deur dicht, en ik hoor hem in het slot vallen. ‘Missed me since this morning?’ vraagt Zayn met een ondeugende stem. ‘A lot,’ antwoord ik, en ik zoen hem weer. Hij staat op, en helpt me overeind. Daarna helpt hij me met de koffer, maar het schiet niet echt op. We kunnen niet van elkaar afblijven. ‘But Zayn… Do you think this is the right choice?’ vraag ik voorzichtig, en ik kijk hem diep in zijn donkere ogen. ‘I think not being with you is wrong. I’ll talk to the boys, don’t worry,’ zegt hij met zijn diepe stem, en weer gaat er een rilling door me heen. Ik glimlach naar hem, ik bof met zo’n vriendje. ‘So it’s okay between us?’ Hij knikt, en ik kus hem weer op zijn mond. Binnen een mum van een tijd liggen we weer op de grond, naast de koffer, en nu ligt Zayn bovenop mij. ‘Zayn…’ Ik lach. ‘You’re hurting me, haha,’ zeg ik, en ik duw hem van me af. Hij pakt me bij mijn schouders. ‘Too much weight for this tiny body?’ pest hij me. Ik steek mijn tong uit naar hem, en ik zet de koffer rechtop. Zayn pakt het handvat vast, en rolt de koffer richting de deur. ‘Ready?’ vraagt hij, en ik kijk om me heen. Ik zie niks meer liggen, dus ik knik. ‘I feel lucky I can leave this place in less than one day,’ zeg ik. Zayn glimlacht naar me. ‘Romy… I was thinking about something…’ Zayn kijkt me aan. ‘What?’ vraag ik, als hij niet verder gaat. Zayn lijkt te twijfelen maar hij zegt het toch. ‘We should buy our own apartment, we can’t stay with the boys,’ zegt hij. Ik schrik, en weer voel ik me alsof ik alles verpest. ‘No… No way! I’ll just buy my own apartment Zayn, that’s okay. I don’t want you to be apart from the boys, I mean, you’re band, you’ve been living together for two years now…’ Zayn kijkt bedenkelijk. ‘I think it’s time for a change. We’re never apart, it’s too much. We have to go our own way, so I think this is a great idea,’ zegt hij dan. Ik zie dat hij geen grapje maakt, zijn gezicht staat bloedserieus. We staan inmiddels in de hal van het internaat, voor de uitgang. Ergens waar je alleen met toestemming van een begeleider mag komen, omdat ze anders bang zijn dat je wegloopt. ‘I don’t know… I should think about it. But remember, it’s not that I don’t want to live with you. I just don’t want to be so… you know,’ zeg ik tegen hem. Ik draai me om, in de richting van de balie. Ik wil erheen lopen als ik Lily zie. Ze heeft de koptelefoon weer op haar hoofd. Ik loop naar haar toe, en hoe kort ik haar ook ken, ik geef haar een knuffel. De knuffel voelt goed, het voelt veilig. ‘Zoiets heb ik hier nog nooit meegemaakt,’ zegt ze, terwijl er een flauwe glimlach op haar gezicht verschijnt. ‘Wat?’ vraag ik. ‘Dat ik mijn idool tegenkom in het internaat.’ Ik schrik, om twee redenen. Ten eerste, hoe lang zou ze hier al zitten als ze “dit nog nooit heeft meegemaakt”? En ten tweede, haar idool? Bedoelt ze daar mij mee? Ik glimlach, maar ik wed dat het wel te zien is dat ik haar niet helemaal snap. Hoe gek het ook mag zijn, ze geeft me antwoord op de twee vragen die ik net in hoofd stelde. ‘Ik zit hier sinds mijn 9e, dus al 8 jaar. Mijn ouders vonden me te moeilijk om op te voeden. Jouw muziek beschreef hoe ik me voelde. Bij mij ging het alleen niet om een jongen, maar om mijn ouders. Jouw muziek was mijn uitweg.’ Ik voel dat ik moet huilen. ‘Don’t cry,’ zegt Zayn, en hij pakt mijn zij van achter. Zonder maar enige aandacht aan Zayn te besteden pak ik een blaadje uit mijn jaszak. ‘Hier, schrijf je e-mail erop.’ Lily schrijft een adres op het blaadje. Ze geeft het aan me terug, en ik bekijk het. Een prachtig sierlijk handschrift. Ik volg de letters met mijn ogen. ‘Thanks,’ zeg ik, en ik loop naar de balie. ‘Kan ik de papieren afhandelen?’ Alles was al geregeld, Zayn had de papieren al getekend, volgens de mevrouw. Ik zou alleen mijn telefoon nog terug krijgen. De mevrouw draaide een rondje op haar bureaustoel en draaide weer terug met een grote houten bak in haar handen. ‘Pak die van jou maar,’ zegt ze, en ik begin in de doos te zoeken. Als ik hem uit de doos gepakt heb bedank ik de vrouw, en zeg haar gedag. Dan draai ik me om, en kijk recht in de ogen van Lily. Betraande ogen. ‘Wat is er?’ vraag ik, en ik knuffel haar. ‘Ik dacht dat er eindelijk een kans was om hieruit te komen. Ik moet meer sociaal zijn, van de mensen hier, dan pas mag ik weg. Maar dat kan ik niet zolang ik niemand aardig vind,’ zegt ze. Ik kijk haar aan. ‘Ik bedenk wel iets, echt waar.’ Ik geef haar nog een knuffel, en zeg haar gedag. Zayn zwaait naar het meisje, en rolt de koffer naar buiten. Ik loop achter hem aan, mijn mobiel en het blaadje met de kringelletters strak in mijn handen geklemd.
